Η δέκατη τακτική συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου προχθές το βράδυ ανέδειξε για ακόμη μία φορά το βαθύ χάσμα ανάμεσα στις προθέσεις, τις ευθύνες και τις πράξεις γύρω από το μείζον ζήτημα του σιδηροδρόμου. Το ιστορικό τρένο της Πελοποννήσου, αντί να κινείται στις ράγες της ανάπτυξης, φαίνεται να έχει εκτροχιαστεί στις ράγες των πολιτικών σκοπιμοτήτων, των χαμένων ευκαιριών και –όπως καταγγέλθηκε ευθέως– της «διαπλοκής» Μαξίμου – ΤΕΕ.
Η πρόταση για μετατροπή του μετρικού δικτύου σε ποδηλατόδρομο, με διαγωνισμό ύψους 4,5 εκατ. ευρώ, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Οι περισσότερες παρατάξεις, από τη “Νέα Πελοπόννησο” έως την αντιπολίτευση του κ. Μάκαρη και τη “Λαϊκή Συσπείρωση”, δήλωσαν ρητά την αντίθεσή τους, θεωρώντας τη μελέτη όχι απλώς λανθασμένη, αλλά και προκλητική απέναντι στην κοινή λογική και στην ανάγκη για πραγματική περιφερειακή ανάπτυξη.
«Δεν μπορούμε να αλλάξουμε χρήση, είναι τραγικό», είπε ο εισηγητής αντιπεριφερειάρχης Ανδρέας Τσουκαλάς, τονίζοντας πως η μόνη λύση είναι η επαναλειτουργία του σιδηροδρόμου.
Από την άλλη, η περιφερειακή σύμβουλος, Ντίνα Νικολάκου, με έντονη παρουσία και υψηλούς τόνους, κατηγόρησε την κυβέρνηση για «ληστρική επιδρομή» και το ΤΕΕ για «εργολαβικό βραχίονα» του Μαξίμου: «Να σταματήσει το ΤΕΕ να είναι ο μεγάλος εργολάβος της χώρας. Δεν υπαναχώρησε κανείς, όλα είναι ένα επικίνδυνο παραμύθι», υπογράμμισε, ζητώντας την ακύρωση του διαγωνισμού και τη σύνταξη πραγματικής πρότασης για βιώσιμο τρένο.
Με τη σειρά του ο περιφερειάρχης κ. Πτωχός προσπάθησε να ρίξει τους τόνους, κάνοντας λόγο για «ρεαλισμό» και την ανάγκη να αξιολογηθούν πρώτα οι υφιστάμενες μελέτες. Μόνο που αυτός ο «ρεαλισμός» μοιάζει περισσότερο με αδράνεια – και η κοινωνία, κουρασμένη από υποσχέσεις δεκαετιών, το γνωρίζει καλά.
Οι εκπρόσωποι των σιδηροδρομικών και των φίλων του τρένου ήταν κατηγορηματικοί: «Η γραμμή δεν είναι παλιοσίδερα, είναι καινούρια, σύγχρονη και χρυσοπληρωμένη – δεν την πάτησε ποτέ τρένο για μνημονιακούς λόγους», τόνισαν. Ενώ άλλοι σχολίασαν σκωπτικά: «Ποιος θα κάνει ποδήλατο στη μέση του πουθενά, εκτός από αγριόχοιρους και αλεπούδες;».
Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι απλώς τεχνικό, είναι βαθύτατα πολιτικό. Ποιος σχεδιάζει, ποιος αποφασίζει, και ποιος ωφελείται από κάθε “μελέτη” που βαφτίζεται πράσινη και “βιώσιμη”; Οι καταγγελίες για απευθείας αναθέσεις μέσω του ΤΕΕ, με τη σφραγίδα του Μαξίμου, φέρνουν στην επιφάνεια ένα γνώριμο μοτίβο: έργα χωρίς προοπτική, αλλά με πολιτικό όφελος.
Το Περιφερειακό Συμβούλιο εντέλει κατέληξε –κατά πλειοψηφία– σε απόφαση για ακύρωση των μελετών και προτεραιότητα στην επαναλειτουργία του σιδηροδρόμου. Όμως, η «ομοφωνία» χάθηκε στο δρόμο, όπως χάθηκε και το ίδιο το όραμα για μια σύγχρονη Πελοπόννησο που συνδέεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Όμως, η υπόθεση του τρένου της Πελοποννήσου είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια τεχνική διαμάχη. Είναι το σύμβολο της αναπτυξιακής αδυναμίας ενός κράτους που διαλύει τις υποδομές του αντί να τις αναβαθμίζει. Που επενδύει στη βιτρίνα των “ποδηλατόδρομων” την ώρα που οι πόλεις βουλιάζουν από την απομόνωση και οι νέοι εγκαταλείπουν την ύπαιθρο.
Η συζήτηση στο ΠεΣυ δεν ήταν μόνο για ράγες και μελέτες. Ήταν για το αν η Πελοπόννησος θα έχει μέλλον με πραγματικές μεταφορές, ή θα μείνει ένα θεματικό πάρκο για τουριστικά φυλλάδια. Κι όσο η κεντρική εξουσία θεωρεί το τρένο «πολυτέλεια», τόσο η Περιφέρεια θα παραμένει δέσμια του περιθωρίου. Το τρένο είναι πολιτισμός. Είναι περιβάλλον, ισότητα, ανάπτυξη. Και το να το θάβουμε κάτω από “πράσινες” μελέτες, είναι απλώς έγκλημα με υπογραφή.
Α.Π.
