Δεν ξέρω τι να γράψω, έτσι κι αλλιώς… τα ξέρετε όλα… αλλά θα γράψω. Έφυγε ο Μάνος, έφυγε ο Μίκης, τώρα έφυγε κι ο Νιόνιος. Τα τρία αυτά ονόματα για τους νεότερους μπορεί να μη λένε τίποτα. Για μας που «μεγαλώσαμε», μας τραγουδούσαν, μας τραγουδούν και θα μας τραγουδούν για πάντα. Είναι σαν μια Ελλάδα που μαζί τους φεύγει σιγά σιγά, και σε αυτό το φευγιό παίρνει μαζί της τα όνειρά μας.
Ένα μόνο ξέρω, παιδιά ήμασταν, παιδιά είμαστε και παιδιά θα παραμείνουμε.
«Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει / σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός / σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός / είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός».
Γράφτηκαν και θα γραφτούν πολλά ακόμα, εγώ δεν έχω τίποτε άλλο να πω, παρά μόνο το παρακάτω τραγούδι σε μουσική και στίχους του Διονύση να τραγουδήσω:
Τι έπαιξα στο Λαύριο
Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά / στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά / κι όλο φοβάμαι το αύριο.
Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; / Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά / όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα.
Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει / σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός / σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός / είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός.
Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά / μα ούτε και στους μεγάλους
πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά / πως είμαι ασχημοπαπαγάλος.
Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά; / Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.
Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά / όταν γυρνάς μέσα στην πόλη.
Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει / σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός / σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός / είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός.
Αυτά τα πολύ λίγα για σήμερα, που είναι όμως τόσο πολλά…
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
