Αφορμή για το κείμενο αυτό, εκτός από άλλους λόγους, είναι ότι ο Οκτώβριος έχει καθιερωθεί ως «Μήνας Ευαισθητοποίησης για τον Καρκίνο του Μαστού» και η 25η Οκτωβρίου, που είναι σημερα, ως «Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού». Στο πλαίσιο αυτό συνδιοργανώθηκε μια δράση ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του πληθυσμού από διαφορές οργανώσεις, σωματεία και το Νοσοκομείο Καλαμάτας.
Το δε πρόγραμμα της κοινής αυτής δράσης είχε διαμορφωθεί ως εξής:
Χθες Παρασκευή 24/10, 9.00-14.00, στην κεντρική πλατεία Καλαμάτας (δεν ξέρω αν πήγατε). Έγινε ενημέρωση γυναικών για τη σπουδαιότητα της έγκαιρης διάγνωσης του καρκίνου του μαστού και το πρόγραμμα «Φώφη Γεννηματά», όπως επίσης κλινική εξέταση, ψηλάφηση και επίδειξη αυτοεξέτασης, σε αίθουσα κατάλληλα διαμορφωμένη, στο ισόγειο του Πνευματικού Κέντρου Καλαμάτας.
Με όλα αυτά τα όμορφα στο μυαλό μου μπήκα στην ιστοσελίδα του Συλλόγου Ατόμων με Εμπειρία Καρκίνου που έχουμε εδώ στην Καλαμάτα, με το «συμβολικό» τίτλο «Ξαναρχί-ΖΩ», ο οποίος ιδρύθηκε στην πόλη μας τον Ιανουάριο 2009 από την Εύα Κουτσαβδή, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, όπως και τη μετέπειτα πρόεδρο, την οποία είχα τη χαρά να γνωρίσω στον αγώνα που έκανε για να επικοινωνήσει το σύλλογο, την αγαπητή φίλη Ιωάννα Κοντομηνά- Ψαρρέα, που επίσης έφυγε πρόωρα.
Στην ιστοσελίδα αυτή, λοιπόν, διάβασα πράγματα που, αν είσαι στο πρόβλημα, σου δίνουν δύναμη να παλέψεις και- γιατί όχι- να νικήσεις.
Γι’ αυτό διαβάστε μαζί μου: «Πιστεύουμε ότι η συνάντηση με τον καρκίνο είναι μια σημαντική εμπειρία, η οποία όμως μπορεί να είναι και αρχή νέων πραγμάτων, νέων σκέψεων, νέων στάσεων ζωής, νέων συνηθειών και όχι οπωσδήποτε τέλος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και αναπόφευκτο. Σήμερα, στο οικογενειακό ή το ευρύτερο περιβάλλον κάθε σπιτιού υπάρχει ένα άτομο που έχει συναντήσει τον καρκίνο. Δεν είναι στίγμα που χρειάζεται να κρύβουμε, όπως γινόταν μέχρι τώρα και τα άτομα έμεναν απομονωμένα στο περιθώριο. Είναι πια κάτι αποδεκτό και όλοι γνωρίζουμε ότι η αποδοχή του και η οργάνωση μιας καλής ψυχολογίας αποτελούν το ήμισυ της θεραπείας».
Σε κάποιο άλλο σημείο αναφέρεται μια ιστορία από το 2016, την οποία περιγράφει πολύ ουσιαστικά και δυναμικά ο συνάδελφος Νίκος Συρίγος, ο οποίος γράφει για τη δύναμη της ζωής που είδε σε μια μεγάλη συγκέντρωση στην Αθήνα, που από απλό κύμα γίνεται τσουνάμι χρόνο με το χρόνο!
Και έγραψε: «Μία από τις πολεμίστριες, η Θεία Μαρία, ανέβηκε (και) χθες από την Καλαμάτα στο Ζάππειο. Φώναξε και χθες μαζί με τους άλλους “ρε καρκίνε, είμαι η Μαρία και είμαι καλά!”. Πήρε τις φίλες της από το «ΞΑΝΑΡΧΙ-ΖΩ» και έκαναν τη βόλτα τους στην Αθήνα για να στείλουν μήνυμα από εδώ σε όποιον το έχει βάλει κάτω… Κι ας φοβάται…
“Κάθε φορά που κάνω εξετάσεις, κάθε φορά που νιώθω μια ενόχληση, που ανεβάζω πυρετό, το μυαλό μου πάει συνέχεια στο κακό… Έμαθα όμως πια να ζω με το φόβο. Και ξέρεις κάτι, αφήνω πια εκτός Μαρίας αυτά που με ενοχλούν… Δεν αφήνω τίποτα να με χαλάσει από αυτά τα μικρά, τα καθημερινά… Αυτά που κάποτε έβλεπα βουνό! Μέχρι που είδα το… πραγματικό βουνό κι έπρεπε πάση θυσία να το ανέβω”…
Το καλό με τη Μαρία, τη θεία Μαρία, είναι πως το ανέβηκε. Και βλέπει τη ζωή από την κορυφή. Ωραία θέα. Το ακόμη καλύτερο, πως είναι δασκάλα. Και φαντάζομαι ότι τα παιδιά της στην τάξη δε χρειάζεται να ψάχνουν ήρωες σαν τον Σούπερμαν ή την Catwoman… Έχουν μία μπροστά τους… Τη δασκάλα τους!».
Δε λέω κάτι άλλο…
Πείτε εσείς. Καλό Σαββατοκύριακο…
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
