Η περίπτωση του Γυμνασίου – Λυκείου Μεθώνης δεν είναι ούτε μεμονωμένη ούτε τυχαία. Είναι το πιο πρόσφατο και εξοργιστικό παράδειγμα μιας εκπαιδευτικής πολιτικής που βλέπει την περιφέρεια ως «δευτερεύουσα υπόθεση». Μαθητές που κάνουν δύο ώρες μάθημα την ημέρα, γονείς που εκλιπαρούν για το αυτονόητο, καθηγητές που αρνούνται να έρθουν επειδή η μοριοδότηση είναι εξευτελιστικά χαμηλή. Κι ένα υπουργείο που σιωπά, λες και δεν πρόκειται για παιδιά με δικαιώματα, αλλά για αριθμούς σε έναν πίνακα Excel.
Πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για «ισότητα στην εκπαίδευση», όταν σε μια γωνιά της Μεσσηνίας τα σχολεία λειτουργούν με τρεις καθηγητές, ενώ στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη τα κενά καλύπτονται έγκαιρα; Πώς γίνεται η ίδια η Πολιτεία να τιμωρεί την επιτυχία ενός σχολείου που πέτυχε σχεδόν 100% εισαγωγή στα ΑΕΙ, αφήνοντάς το ουσιαστικά ακέφαλο στην αρχή της χρονιάς;
Η ευθύνη είναι ξεκάθαρη: το κράτος επιλέγει να υποβαθμίζει τα σχολεία της επαρχίας. Το αποκαλεί «παραμεθόριο» και το αντιμετωπίζει σαν υποσημείωση. Και ακριβώς επειδή δεν υπάρχει πολιτικό κόστος, η κατάσταση παραμένει ίδια, χρόνο με το χρόνο.
Η Μεθώνη στέλνει ένα μήνυμα. Κι αν δεν ακουστεί, δε θα φταίνε οι γονείς, ούτε οι μαθητές που διεκδικούν το αυτονόητο. Θα φταίει ένα κράτος που συνεχίζει να κλείνει τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα και να παράγει πολίτες δύο κατηγοριών.
Α.Π.
