Στο περίμενε… η Μεσσηνία για ολοκλήρωση μέχρι την Τσακώνα
Με φόντο τις γνώριμες τελετές εγκαινίων, τις κορδέλες και τα φωτογραφικά χαμόγελα, παραδόθηκε χθες στην κυκλοφορία το τελευταίο –και τεχνικά δυσκολότερο– τμήμα του νέου αυτοκινητοδρόμου Πάτρα – Πύργος. Το κομμάτι Μιντιλόγλι – Καμίνια, μήκους 10 χιλιομέτρων, συμπληρώνει τον οδικό άξονα που επί δεκαετίες αποτελούσε όνειρο, στοίχημα και, συχνά, πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Η παρουσία του υπουργού Υποδομών και Μεταφορών Χρίστου Δήμα, του υφυπουργού Νίκου Ταχιάου και υψηλόβαθμων στελεχών του υπουργείου έδωσε το απαραίτητο κυβερνητικό βάρος σε μια μέρα που παρουσιάστηκε ως «ορόσημο» για τη Δυτική Ελλάδα.
Πίσω όμως από τις πανηγυρικές δηλώσεις, το έργο φέρει βαριά τη σκιά της πολυετούς καθυστέρησης, των διαδοχικών αναθέσεων, των περίφημων «8 συμβάσεων» και των πολιτικών παλινωδιών που χαρακτήρισαν τη διαδρομή του. Δεν είναι τυχαίο ότι στα εγκαίνια, όσο κι αν επιχειρήθηκε να προβληθεί η «εθνική επιτυχία», διαφάνηκε και η ανάγκη της κυβέρνησης να κλείσει έναν κύκλο που είχε μετατραπεί σε σύμβολο δυσλειτουργίας του ελληνικού Δημοσίου.
Ο υπουργός Χρίστος Δήμας, επιχειρώντας να υπογραμμίσει τις τεχνικές δυσκολίες, στάθηκε στο γεγονός ότι το συγκεκριμένο τμήμα κατασκευάστηκε παράλληλα με την κυκλοφορία στην Παλαιά Εθνική Οδό, απαιτώντας πολλαπλάσια τεχνικά έργα προκειμένου να διασφαλιστεί η ομαλή εκτέλεση. «Στα πρώτα εννέα χιλιόμετρα κατασκευάστηκαν δέκα κάτω διαβάσεις, 25 τοίχοι αντιστήριξης και χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν 30.000 κυβικά μέτρα σκυροδέματος» είπε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι η ολοκλήρωση του άξονα αποτελεί «στρατηγική υποδομή» που εγγυάται ασφάλεια σε μια περιοχή με βαρύ ιστορικό θανατηφόρων τροχαίων.
Το αφήγημα της κυβέρνησης θέλει τον αυτοκινητόδρομο να αποτελεί παράδειγμα «αποτελεσματικού κράτους», με τον υπουργό να μιλά για «εμβληματικό έργο» που υλοποιήθηκε χάρη στην επιμονή, τη συνδρομή της Ε.Ε. και «το υστέρημα του Έλληνα φορολογούμενου». Ωστόσο, για τους κατοίκους της Ηλείας και της Αχαΐας, το ερώτημα παραμένει: γιατί χρειάστηκαν τόσα χρόνια, τόσες ανατροπές και τόσο πολιτικό κόστος για να φτάσουμε σε αυτό που σήμερα παρουσιάζεται ως αυτονόητο;
Ο υφυπουργός Νίκος Ταχιάος, από την πλευρά του, απέδωσε την τελική ανάταξη του έργου στην επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη να το επαναφέρει στο μοντέλο της Παραχώρησης, δηλώνοντας ότι «η σημερινή ημέρα επιβεβαιώνει την αξία των παραχωρήσεων που εξασφαλίζουν ταχύτερη υλοποίηση και οικονομική ισορροπία μεταξύ φορολογούμενου και χρήστη». Μίλησε μάλιστα για «στοίχημα που κερδήθηκε», αφήνοντας να εννοηθεί πως το επόμενο κυβερνητικό βήμα είναι η σύνδεση του άξονα με τον Μορέα – ένα έργο που ήδη ψιθυρίζεται εδώ και χρόνια ως αναγκαία, αλλά καθόλου εύκολη, προοπτική.
Παρά τα εύσημα και τις δηλώσεις αισιοδοξίας, η πραγματικότητα είναι ότι ο δρόμος μπορεί να παραδόθηκε, αλλά παραμένει κατά πολλούς «μισός». Η συζήτηση για τα διόδια, το κόστος χρήσης και τη μελλοντική συντήρηση δεν έχει ανοίξει στο δημόσιο διάλογο. Και αν η κυβέρνηση προσβλέπει στο πολιτικό κέρδος μιας ακόμη κορδέλας, οι τοπικές κοινωνίες θα κρίνουν το έργο όχι από τα εγκαίνια, αλλά από το αν ο δρόμος αυτός θα αποδειχθεί πραγματικά ασφαλής, λειτουργικός και προσιτός σε όλους.
Σε κάθε περίπτωση, το χθεσινό άνοιγμα του Μιντιλογλίου – Καμινίων κλείνει ένα μακρύ κύκλο καθυστερήσεων, αφήνοντας όμως ανοιχτό τον ακόμη μεγαλύτερο κύκλο ερωτημάτων για το πώς υλοποιούνται, ποιοι πληρώνουν και τελικά ποιοι ωφελούνται από τα μεγάλα δημόσια έργα στη χώρα.
Αφήνει, όμως, σε κάθε περίπτωση ανοικτό το θέμα ολοκλήρωσης του αυτοκινητόδρομου και σύνδεσής του με τον οδικό άξονα του Μορέα (σ.σ. Τσακώνα).
Γι’ αυτό το θέμα πόσα χρόνια πρέπει να κάνουμε υπομονή;
Α.Π.
