Του Σταύρου Τσαγκαράκη
Φιλολόγου – Συγγραφέα
Εκεί να μας βλέπουν όρθιους και αξιολύπητους στην ουρά, από τα ψηλά έδρανα της Βουλής. Αυτό θέλουν. Να μας βλέπουν όρθιους και στη γραμμή να περιμένουμε από τις έξι, από τις εφτά το πρωί, στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, με μια αγωνία να μας τρώει τα σωθικά μη χάσουμε τη σειρά, μη μείνουμε πιο πίσω από τους άλλους… Εκεί στην ουρά στριμωγμένοι, ξέπνοοι, για να πληρώσουμε τα ΕΝΦΙΑ, τα χαράτσια, τα δάνεια, τις εφορίες. Εκεί όρθιοι σαν φτωχοί συγγενείς, σαν δεύτεροι, σαν παρακατιανοί, σαν τιμωρημένοι για κάτι που δε φταίξαμε.
Εμείς εδώ στα χαμηλά τα δώματα, ενώ εκείνοι από τα ψηλά να μας οικτίρουν κάπως, να μας λυπούνται Να μας χτυπούν στην πλάτη, λέγοντας «για το καλό σας υποφέρετε. Υπομονή! Σε λίγο ανοίγουν οι αγορές. Κοιτάξτε το πλεόνασμα, θαυμάστε το! Και οι επενδυτές είναι στο δρόμο κι έρχονται όπου να ’ναι».
Αυτά τα λένε από τα ψηλά τα δώματα εκείνοι βέβαια, γιατί ποτέ δεν τους θυμόμαστε να περιμένουν στην ουρά, ν’ αγανακτούν και να φωνάζουν για το δίκιο τους. Ντυμένοι πάντα καθώς πρέπει, εκείνοι με γραβάτες κι άψογα κοστούμια κι εκείνες με φορέματα και μαλαματικά, μια πανδαισία χρωμάτων, μια χάρη απαστράπτουσα.
Τι κόσμος, άραγε, είναι αυτός; να αναρωτιέσαι βλέποντάς τους στις οθόνες. Πώς ζουν έτσι, πώς δηλαδή πορεύονται; Κι εμείς εδώ πώς ζούμε; Και πουθενά στα πρόσωπά τους να δεις μια στενοχώρια ή θλίψη για τη μιζέρια και τη φτώχεια εκεί έξω που θερίζει. Να πούμε κι εμείς: «ωραία, μας νοιάζονται μια στάλα, μοχθούν για μας». Αλλά παντού βλέπεις ανέμελα χαμόγελα και εγκάρδιες χειραψίες.
Κι εμείς εκεί στις ουρές όρθιοι να λιώνουμε, λες και δε μας γέννησε μάνα εμάς, λες και δε δουλέψαμε τίμια, δε μοχθήσαμε γι’ αυτόν τον έρημο τον τόπο; Αλλά εκεί να στεκόμαστε όρθιοι με τις ώρες, με τις μέρες, απελπισμένοι και ασήμαντοι, χωρίς οξυγόνο, χωρίς ανάσα, να πεθαίνει ο άνθρωπος στα χέρια μας, να σβήνει κι εμείς ανήμποροι να τον βοηθήσουμε.
Αναρωτιέμαι με οδύνη και πίκρα πώς μας κατάντησαν έτσι; Μοιάζει να μη θέλουν να μας αφήσουν να ζήσουμε τη ζωή μας οι ισχυροί της οικονομίας, αλλά και οι ισχυροί που βρίσκονται την εξουσία… Μοιάζει σαν να μας κλέβουν τη ζωή μας. Σαν κάποιοι να λεηλατούν με βέβαιους και σταθερούς ρυθμούς το σώμα μας και την ψυχή μας.
Όμως, ως πότε θα τα αντέξουμε όλα αυτά;
