Με αφορμή τις δηλώσεις του δημάρχου Παναγιώτη Νίκα αμέσως μετά την ολοκλήρωση της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου για το δικτάτορα- “εθνικό ηγέτη” (σ.σ. σύμφωνα με τις δηλώσεις του, και το σχετικό προχθεσινό ρεπορτάζ της εφημερίδας μας), λάβαμε την εξής απάντηση από το γραφείο Τύπου της Δημοτικής Αρχής:
“Αναφορικά με τα δημοσιεύματα του «Θάρρους», της Κυριακής 30 Οκτωβρίου 2016, που με αφορούν, επισημαίνω τα εξής:
1. Κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει τον απολύτως θετικό ρόλο του Ιωάννη Μεταξά στην προετοιμασία, την οργάνωση και την πραγμάτωση του Έπους του ’40, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση διάθεση υποβάθμισης του ηρωικού αγώνα του λαού μας. Αναφέρθηκα αποκλειστικά στο ιστορικό γεγονός και στο ρόλο του συγκεκριμένου προσώπου, που δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοείται, να διαστρεβλώνεται, να παραθεωρείται και, κυρίως, να μονοπωλείται κατά τους εορτασμούς.
2. Στην «Καθημερινή» της Πέμπτης 27 Οκτωβρίου 2016, υπήρξε δημοσίευμα (το οποίο επισυνάπτεται), με ρεπορτάζ και δηλώσεις της κυρίας Ιωάννας Φωκά, εγγονής του Ιωάννη Μεταξά, η οποία είναι ιστορικός-αρχαιολόγος και βραβευμένη με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο συγγραφέας παιδικών βιβλίων, με τις οποίες αυτή αναφέρεται στο ιστορικό των ημερών, την επίσκεψη του Ιταλού πρέσβη, την απάντηση που ο Γκράτσι έλαβε από το Μεταξά, την έγκαιρη επιλογή των σωστών συμμάχων (σημειώνεται ότι ο Ιωάννης Μεταξάς συνέχισε την εξωτερική πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου) και – το κυριότερο – ότι για πρώτη φορά το 2016, το ιστορικό σπίτι του ΟΧΙ στην Κηφισιά θα έμενε κλειστό για το κοινό ανήμερα την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940. Πρόκειται για ρεπορτάζ της κυρίας Γιάνναρου με πολύ ενδιαφέρον περιεχόμενο, ιδιαίτερα για τις αιτίες που το ιστορικό σπίτι έμεινε για πρώτη φορά κλειστό.
3. Προσωπικά, κάθε χρόνο θεωρώ καθήκον μου, με την ευκαιρία της ιστορικής επετείου, να μνημονεύω το ρόλο του Ιωάννη Μεταξά και τον ηρωισμό του λαού μας, που αγωνίσθηκε για την ιστορία του, την τιμή, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του το 1940 – 1941. Παραθέτω, επίσης, την περυσινή μου δήλωση, μαζί με την απορία μου για την έκταση που έλαβε ο σχολιασμός της φετινής. Είχα δηλώσει στις 28 Οκτωβρίου 2015: “Σήμερα θυμόμαστε και τιμάμε το ‘Όχι’ του Ιωάννη Μεταξά, το ‘Όχι’ του ελληνικού λαού, το ‘Όχι’ της Εθνικής Αντίστασης απέναντι στις δυνάμεις του Άξονα. Θυμόμαστε τους χιλιάδες νεκρούς μας, θυμόμαστε τους 423 Μεσσήνιους οι οποίοι έπεσαν στα βουνά της Αλβανίας και πολλοί απ’ αυτούς είναι άταφοι. Θυμόμαστε το χρέος μας, που έχουμε ως Έλληνες, να είμαστε ενωμένοι και να αγαπούμε την πατρίδα μας. Ζήτω η 28η Οκτωβρίου”.
4. Αναφορικά με το γεγονός ότι σήμερα – δυστυχώς – είμαστε κράτος υπό επιτροπεία και διεθνή έλεγχο, αλλά και τις αιτίες οι οποίες μας οδήγησαν στην εξευτελιστική αυτή κατάσταση και το διεθνή διασυρμό, δεν μπορεί κανείς να τρέφει αυταπάτες. Τι σχέση, αλήθεια, μπορεί να έχει η Ελλάδα του ’40, του ΟΧΙ και της Αντίστασης με την Ελλάδα του σήμερα;
Μόνο ο σεβασμός στην ιστορία, η επίγνωση της πραγματικότητας και η σκληρή εργασία με ενότητα – όπως το 1940 – είναι δυνατόν να οδηγήσουν τη χώρα μας στην επανάκτηση της αξιοπρέπειάς της και του σεβασμού της διεθνούς κοινότητας”.
Απάντηση
Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» έλεγε από βήματος Βουλής ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, βουλευτής Παππάς. Όσο για τους Γεωργιάδη – Βορίδη, ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης». Η δε «Καθημερινή» δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι». Μάλιστα, η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για το φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου»), όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός «από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος…
Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάσαμε την Παρασκευή; Ή μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»;
Το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε, φυσικά, καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα… μικρούλι και ξέπνοο «όχι».
Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο.
Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δε γίνονται με βάση την ιδεολογία τους. Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δε θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς. Αυτός ήταν ο «πατριώτης» που είπε το «Όχι» κατά του ναζισμού και του φασισμού;
Θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε άξιους ιστορικούς για το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Σε κάθε περίπτωση, το “ΟΧΙ” δεν το καταχωρούμε στο δικτάτορα…
Α.Π.
Απάντηση του Π. Νίκα στο ρεπορτάζ του «Θάρρους»: «Μεταξύ μας… Μεταξάς»
