Απόσπασμα από χθεσινό μονόλογο – περιπέτεια φίλου: «Ποδηλατείς προσεκτικά. Πας δεξιά πάντα, δεν ελίσσεσαι σα μουρλός, σταματάς σε όλα τα φανάρια και δεν πηγαίνεις ανάποδα σε μονόδρομους. Ποδηλατείς με ευθύνη για ένα και μόνο λόγο. Θέλεις να ποδηλατήσεις και αύριο, αν θα έχει λιακάδα, και μεθαύριο και γενικώς. Θέλεις να γυμναστείς, θέλεις να νιώσεις την ελευθερία που σου προσφέρει το υπέροχο αυτό μέσο, θέλεις να σβήσεις τη γεμάτη μέρα από το κεφάλι σου.
Κι έρχεται η στιγμή του μ@λ@κ@ που θα ανοίξει την πόρτα χωρίς να κοιτάξει ή που θα κόψει απότομα δεξιά, μόλις 1 μέτρο από σένα και θα κοκαλώσει το αυτοκίνητο, γιατί απλά μιλούσε στο γ@μ@μ@νο το κινητό και δε σε έχει δει.
Και κοκαλώνει τα φρένα και πέφτεις. Και χτυπάς, όχι πολύ, πιο μεγάλη είναι η τρομάρα, αλλά χτυπάς. Κι εκείνος χαμπάρι. Όσο σε μαζεύουν οι έκπληκτοι περαστικοί κι εσύ προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε, αν χτύπησες, αν χάλασε το ποδήλατο, αν σκίστηκαν τα ρούχα σου, από πού τρέχουν τα αίματα, εκείνος συνεχίζει ατάραχος να μιλά στο κινητό.
Και σας βλέπω συνέχεια – μα συνέχεια – που οδηγείτε με το κινητό στ αυτί. Συνέχεια. Ή που τσακώνεστε μέσα στο αμάξι. Ή που βάφεστε εν κινήσει. Η άλλη έβγαζε τα φρύδια της εν κινήσει. Ή που περνάτε Stop χωρίς καν να κοιτάξετε. Και κάποια μέρα θα σκοτώσετε κάποιον, γιατί απλά δε θα τον πάρετε χαμπάρι. Και μέσα στην ένταση που αισθάνομαι τώρα, σας εκλιπαρώ. Μη μιλάτε με τα κινητά στο αυτοκίνητο. Μην αποσπάτε την προσοχή σας. Βάλετε ένα γ@μ@μ@νο hands free, δωρεάν τα δίνουν με τα κινητά εδώ και χρόνια. Συνέλθετε».
Α.Π.
Ποδηλατώντας στην πόλη…
