Φοβερή εντύπωση μου προκάλεσε η στάση, κυρίως, κάποιων «διασήμων» που βρήκαν την ευκαιρία με τον άδικο χαμό του 20χρονου φοιτητή να εκφράσουν τη θλίψη και την οργή τους για το περιστατικό που έχει συγκλονίσει τη χώρα και έτσι «να παίξουν» σε κανάλια, εφημερίδες και ιστοσελίδες.
Μια είδηση που ουσιαστικά δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά καθημερινότητα για πολλά παιδιά στη χώρα μας. Όλοι, άλλωστε, είχαμε στην τάξη μας ένα «μάγκα» που θεωρούσε αστείο ή μαγκιά να στριμώχνει ένα συμμαθητή μας και να του κάνει το βίο αβίωτο.
Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, ξεκινά από τους συμμαθητές του, αφού αυτοί αποτελούν το κοινό του και κάνουν αυτόν το «δυνατό» να καμαρώνει, ή χάρη στην ανοχή τους συνεχίζει το βασανισμό μιας ψυχής. Αν οι συμμαθητές δεν του έδιναν σημασία ή τον «έκραζαν» ή τελικά τον κάρφωναν, αυτός θα σταματούσε.
Σημασία έχει και η στάση των καθηγητών. Καλώς ή κακώς, η εκπαίδευση πολλών δασκάλων και καθηγητών σταματά μετά το πανεπιστήμιο, έτσι θέματα όπως ο εκφοβισμός ή ασφαλή περιήγηση στο διαδίκτυο, δεν τα έχουν διδαχθεί.
Όλοι ξαφνικά αγάπησαν τον Βαγγέλη, βγάζουν μακροσκελή κείμενα και έτσι δηλώνουν συντετριμενοι από το περιστατικό.
Η συμπάθεια στο πρόσωπο του Βαγγέλη μού θυμίζει το «Je suis Charlie»: ενώ οι πολλοί μας θεωρούν δημοσιοκάφρους, ρουφιάνους, μαριονέτες και πολλά ακόμα, ξαφνικά συγκλονίστηκαν και έγιναν έναν με αυτούς.
Μακάρι να γίνουμε όλοι μας πιο άνθρωποι και να συγκλονιζόμαστε, να αγαπάμε και να ενδιαφερόμαστε για το διπλανό μας πριν είναι αργά.
Παναγιώτης Μπαμπαρούτσης
