Το απαράδεκτο φαινόμενο με την κατάσταση που επικρατεί με την εκταφή των νεκρών στο Δημοτικό Νεκροταφείο Καλαμάτας αποτελεί διαχρονικό έγκλημα ηθικής τάξης.
Η επιστολή, όμως, αναγνώστη μας που δημοσιεύσαμε τις προηγούμενες ημέρες στο «Θάρρος», υπήρξε η αφορμή για να σπάσει το κακοφορμισμένο σπυρί. Δεκάδες τηλέφωνα οργής καταγράψαμε.
Μάλιστα, μια φίλη της εφημερίδας, όπως μας είπε, ακόμα, μετά από μήνες, δεν μπορεί να ξεπεράσει την εικόνα από την προσωπική της εμπειρία. Μέσα στην οργή της, δε, εξέφρασε, την καθ’ όλα λογική απορία: Άραγε αυτοί που διαχειρίζονται την τύχη των νεκρών μας, εκκλησιαστική και πολιτική εξουσία, θα συμπεριφέρονταν το ίδιο και στους δικούς τους ανθρώπους; Θα τους πέταγαν πάνω σ’ ένα καρότσι;
Εξηγούμαι, λοιπόν: Η Ιερά Σύνοδος πιστεύει ότι η ταφή των νεκρών αποτελεί αρχαία και αδιάκοπη παράδοση της Εκκλησίας, η οποία στηρίζεται στο σεβασμό του ανθρωπίνου σώματος ως «ναόν του Θεού». Αναρωτιέμαι, ωστόσο, κατά πόσο εξακολουθεί να βλέπει ως ναό του Θεού το μουμιοποιημένο σώμα και τα οστά που βγαίνουν στο φως όταν στα Κοιμητήρια τελείται η φρικιαστική και βάρβαρη πράξη της εκταφής;
Οι μουσουλμάνοι -αυτοί οι απολίτιστοι, κατά την πολιτισμένη Δύση- δεν επιτρέπουν τις εκταφές επειδή σέβονται τους νεκρούς τους. Η δική μας Εκκλησία ανταπαντά ότι η εκταφή των νεκρών γίνεται λόγω έλλειψης χώρων. Στις μωαμεθανικές χώρες, όμως, που απαγορεύεται η εκταφή, οι πληθυσμοί είναι πυκνοί και αυξανόμενοι και οι νεκροί περισσότεροι. Πού βρίσκουν τους χώρους; Γιατί δεν προχωρά το νέο κοιμητήρια της Καλαμάτας, μια ιστορία που καρκινοβατεί από το 2006;
Η διαδικασία της εκταφής απαιτεί παρόντες συγγενείς των νεκρών. Καλούνται ως μάρτυρες να επιβεβαιώσουν τι ακριβώς; Να αναγνωρίσουν το πτώμα; Μάλλον να ξαναζήσουν στιγμές οδύνης και φρίκης. Πολύ συχνά τα σώματα που βγαίνουν στην επιφάνεια δεν βρίσκονται σε τόσο προχωρημένη σήψη, με αποτέλεσμα να εκταφιάζονται μούμιες και όχι σκελετοί. Φταίνε τα φάρμακα, λένε οι εργάτες που κάνουν τις εκταφές.
Μήπως φταίνε οι ασφυκτικοί τάφοι οι οποίοι δεν αερίζονται, και άρα δεν διευκολύνεται η διαδικασία της σήψης; Μήπως πάλι φταίει το χώμα που ψεκάζεται με χημικά; Μήπως αυτά που τρώμε και πίνουμε όταν είμαστε εν ζωή; Μήπως το φαινόμενο της πεταλούδας; Ερωτήματα που μοιάζουν με θεωρίες συνωμοσίας και συντηρούν τις αμπελοφιλοσοφίες του νεκροταφείου.
Μικρή σημασία όμως έχουν όλα αυτά μπροστά στο μακάβριο θέαμα. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Οι συγγενείς θα ζήσουν ένα νέο σκηνικό κηδείας. Θα δουν τη μεταφορά του νεκρού, με άθλιο τρόπο, σε έναν νέο τάφο, προκειμένου να λιώσει όλο το σώμα, δίπλα σε άλλα σώματα που επίσης δεν έχουν λιώσει.
«Η ταφή των νεκρών εκφράζει την πίστη της Εκκλησίας προς την Ανάσταση και την αιώνια ζωή. Ο σεβασμός προς τα λείψανα των κεκοιμημένων αποδεικνύει την πίστη μας στην αθάνατη ψυχή», μου είπε ένας παπάς. Με ενίσχυσε συναισθηματικά και ψυχολογικά και μου θύμισε το λόγο του Χριστού για την ελπίδα και την Ανάσταση.
«Μετά την εκταφή, στο Χωνευτήρι, για να ξεμπερδεύεις» μου είπε ένας άλλος παπάς και μάλιστα πάνω από τον τάφο δικών μου ανθρώπων. Εκεί όπου ο παρηγορητικός λόγος του Χριστού και των πατέρων της Εκκλησίας στριμώχνεται στον πάτο μαζί με χιλιάδες οστά, εκείνων που κάποτε είχαν και σάρκα. Φτάνει πια.
Α.Π.
Φτάνει πια η αθλιότητα στο Δημοτικό Νεκροταφείο Καλαμάτας
