Μέρες χαράς αυτές που διανύουμε, όχι όμως για όλους. Κι αυτό, επειδή πολλοί συνάνθρωποί μας υποφέρουν τις μέρες τούτες. Πέραν των προσωπικών προβλημάτων, έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, η οποία μεγαλώνει ακόμη περισσότερο τα ήδη υπάρχοντα.
Για τους λόγους αυτούς, ο Δήμος Καλαμάτας εδώ και καιρό έχει ξεκινήσει μαζί με την Ιερά Μητρόπολη Μεσσηνίας καθημερινά συσσίτια στο χώρο του Α΄ ΚΑΠΗ. Δε θα μπορούσε, λοιπόν, να λείπει από το πλευρό αυτών των ανθρώπων τις γιορτινές μέρες, όπως τα Χριστούγεννα.
Το «Θ» βρέθηκε στο χώρο του Α΄ ΚΑΠΗ και συνομίλησε με ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί:
Κύριος, 74 χρόνων
«Είναι περίπου δύο μήνες που έρχομαι. Έχω καταθέσει τα χαρτιά μου για σύνταξη, έχω όμως πρόβλημα με κάποια ένσημα που δεν έχω πληρώσει. Ήμουν στο ΙΚΑ, αλλά και στο Ταμείο Εμπόρων, κι όλο αυτό δημιουργεί πρόβλημα στο να βγει η σύνταξή μου. Έτσι ζω χωρίς σύνταξη εδώ και δύο χρόνια και χωρίς να έχω από κάπου εισόδημα.
Είμαι 74 ετών. Να βγω για δουλειά είναι αδύνατο. Εδώ δεν μπορούν να βρουν δουλειές καλά καλά οι νέοι, ποιος να με πάρει εμένα;
Στην Αθήνα παλιά είχα μαγαζιά με ρούχα, είχα πάρα πολλές γνωριμίες, όμως επέλεξα για το τέλος της ζωής μου να έρθω να χτίσω στο Νιοχώρι. Πίστευα ότι αυτά θα πουληθούν, αλλά τελικά δεν πήγαν τα πράγματα όπως περίμενα.
Έτσι επέστρεψα στην Αθήνα και για 10 χρόνια ήμουν ταξιτζής. Όλα πήγαιναν καλά, κατέθεσα το δίπλωμα και τα χαρτιά μου για τη σύνταξη, δυστυχώς όμως ξέμεινα έτσι, για αυτό και έρχομαι εδώ».
Κύριος, 50 ετών
«Δε με ενοχλεί που έρχομαι στο συσσίτιο, γιατί απλά αυτή είναι η επιβίωσή μου. Θέλω εδώ να ευχαριστήσω τον κύριο δήμαρχο και το προσωπικό, που είναι πάρα πολύ καλό. Όλα γενικά λειτουργούν πάρα πολύ όμορφα, με αποτέλεσμα να μην αισθανόμαστε υποτιμητικά.
Ήμουν ναυτικός, αλλά, δυστυχώς, δεν κολλούσα ένσημα. Έπαιρνα μόνο ένα μικρό επίδομα από την Πρόνοια, που κόπηκε κι αυτό. Ευτυχώς, εδώ έχουμε ένα πιάτο φαγητό τη μέρα».
Κυρία, 70 ετών
«Έρχομαι από το ξεκίνημα. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια καθάριζα σπίτια, αλλά πλέον δεν υπάρχουν αυτές οι δουλειές.
Αυτό που με ενοχλεί δεν είναι ότι έρχομαι εδώ, αλλά ότι είναι κακός ο κόσμος. Λένε κακίες για εμάς, όπως ότι δεν έχουμε ανάγκη και τέτοια».
Εκείνη τη στιγμή το εγγονάκι της κυρίας που μου μιλά, της λέει: «Πρέπει να πληρώσουμε το φαγητό». Με κοιτά αμήχανα και μου λέει: «Άκουσες τι είπε; Είναι 6 χρονών, αλλά τα καταλαβαίνει όλα, είναι πολύ έξυπνα τα παιδιά πλέον».
Και του απαντά: «Την άλλη φορά θα πληρώσουμε».
Και ας ξέρει ότι κάτι τέτοιο δε θα συμβεί. Το λέει για να μην αισθάνεται άσχημα ο μικρός συνοδός της.
Κυρία, 61 ετών
«Εγώ όλη μου τη ζωή δούλευα, ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα φτάσω στο σημείο να έρθω εδώ. Δεν είναι ότι παλιά υπήρχαν τα μεροκάματα, αλλά και οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί. Όλοι σου έδιναν και κάτι, και το έκαναν με την καρδιά τους. Δεν αισθάνομαι άσχημα, αμήχανα αισθάνομαι και στενοχωριέμαι.
Μακάρι να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, αλλά υπάρχει το “αλλά”…
Τα ρεύματα και τα νερά τρέχουν, δε θα έπρεπε στους ανέργους να υπάρχει καλύτερη μεταχείριση; Εμείς θέλουμε να τα πληρώσουμε, αλλά δεν έχουμε.
Αυτή τη στιγμή έχω ρεύμα στο σπίτι, αλλά είναι θέμα χρόνου να έρθουν να μας το κόψουν. Τώρα θα γίνουν τρεις αυξήσεις πάνω, λένε. Πού θα πάμε;».
Μαρία Οικονομάκου, πρόεδρος Κοινωνικού Φορέα
«Φροντίσαμε, μέρες χαράς και γιορτής που είναι τα Χριστούγεννα για όλους, αυτοί οι άνθρωποι να νιώσουν ζεστασιά και θαλπωρή, ώστε να πάρουν το μήνυμα της αγάπης.
Δε θα μπορούσαμε να λείπουμε από το πλευρό αυτών των ανθρώπων, έτσι και τη μέρα των Χριστουγέννων, αλλά και την επομένη, φροντίσαμε να έχουν ένα πιάτο ζεστό φαΐ.
Οι μερίδες είναι γύρω στις 40, αλλά πάντα θα υπάρχει κάτι έκτακτο και όποιος έχει ανάγκη, θα τον φροντίσουμε.
Με την ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω την 120 ΠΕΑ, η οποία και αυτές τις μέρες ήταν “παρούσα”, για τη δωρεά του ενός γεύματος.
Εύχομαι σε όλους να έχουμε μια καλή χρονιά».
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
