Επικοινωνήσαμε με τη Γεωργία Τσορώνη που διαμένει στη Χώρα και έχει έντονη φιλοζωική δράση στην περιοχή, για να μας δώσει μια εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή της Πυλίας με τα αδέσποτα και ταυτόχρονα να μοιραστεί μαζί μας τη δική της εμπειρία σε αυτό το δύσκολο προσωπικό αγώνα που κοντεύει να συμπληρώσει μια δεκαετία πολύτιμης προσφοράς.
«Είναι δύσκολη αυτή η περίοδος. Πολλές εγκαταλείψεις, πολλά ζώα που εγκυμονούν και πρέπει να τρέχω για στειρώσεις, από το Δήμο ό,τι θέλουν παίρνουν τηλέφωνο εμένα και πρέπει να οργανώσω τα πράγματα. Δεν έχει τέλος αυτή η ιστορία…» σκιαγραφεί σχεδόν μέσα σε απόγνωση την κατάσταση… Όμως, «όταν βλέπω φωτογραφίες και βίντεο από τα ζώα που έχω δώσει για υιοθεσία, ξεχνάω τα πάντα και παίρνω δύναμη να συνεχίσω» προσθέτει λίγο μετά και ως «απόδειξη» έρχεται η ευτυχισμένη ζωή του Ρίκο που υιοθετήθηκε στη Θεσσαλονίκη…
-Γεωργία, πόσο καιρό ασχολείσαι ενεργά ως εθελόντρια φιλόζωος και πώς ξεκίνησες; Είναι στο πλαίσιο κάποιας οργανωμένης συντονισμένης ομάδας ή είναι προσωπική η προσπάθεια;
Μεγάλωσα σε χωριό και σε όλα τα σπίτια υπήρχαν ζώα. Βέβαια, τα ζώα ήταν στην αυλή ή στο κτήμα. Η αίσθηση που έχω είναι ότι τότε φροντίζαμε όσα ζώα ήταν χρήσιμα. Σε αυτήν την κατηγορία ήταν ο σκύλος και η γάτα. Έμαθα, λοιπόν, από παιδί να τα αγαπάω και να τα φροντίζω και συνέχισα έτσι μεγαλώνοντας, ικανοποιώντας θα έλεγα μια εσωτερική ανάγκη.
Στα μέρη που έζησα φρόντιζα πάντα να παρέχω τροφή και νερό στα αδέσποτα. Από το 2014 και μετά που είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο άρχισα να ασχολούμαι συστηματικά θα έλεγα. Σε ένα μικρό κτήμα που η μητέρα μου είχε κότες ξεκίνησα σιγά σιγά να βάζω τα πρώτα μου ζώα. Ζώα που είχαν ανάγκη περίθαλψης. Να πω εδώ πως την αρχή την έκανε η μητέρα μου μαζεύοντας το πρώτο σκυλάκι από το δρόμο.
Άρχισε η περίφραξη και ο πληθυσμός να μεγαλώνουν, έμαθα να τα προωθώ για υιοθεσίες και έχω φτάσει σήμερα να φιλοξενώ γύρω στα 40 ζώα. Είναι ζώα που έχουν προοπτική υιοθεσίας αλλά και γέρικα, άρρωστα, φοβικά, που δυστυχώς δε θα νιώσουν ποτέ τη ζεστασιά μιας οικογένειας…
Όλα αυτά τα χρόνια έχουν περάσει πολλά ζώα από τα χέρια μου, το σπίτι και το κτήμα. Πολλά από αυτά έχουν βρει οικογένειες, άλλα έζησαν και πέθαναν μαζί μου. Όλα, όμως, έχουν ένα κομμάτι της ψυχής μου.
Πριν από δύο χρόνια φτιάξαμε μια ομάδα και ιδρύσαμε το Φιλοζωικό Σύλλογο Πύλου «Άργος» (το όνομα από το σκύλο του Οδυσσέα). Είμαστε ένας μικρός σύλλογος χωρίς οικονομικούς πόρους. Συστηματικά μας συνδράμει μόνο ο εθελοντής και χορηγός μας Δημήτρης Βρεττάκος.
-Πώς είναι η κατάσταση με τα αδέσποτα στην περιοχή του Δήμου Πύλου- Νέστορος; Γενικά είναι πιο δύσκολα τα πράγματα στην επαρχία;
Η κατάσταση στο Δήμο Πύλου-Νέστορος είναι ανεξέλεγκτη, όπως σε όλη την επαρχία. Ζώα παντού. Δεμένα, άρρωστα, σκελετωμένα, κακοποιημένα, κουτάβια πεταμένα παντού, κάθε μέρα νέες εγκαταλείψεις και όλοι να φωνάζουν: μαζέψτε τα… Να τα μαζέψουμε να τα πάμε πού; Όλοι οι χώροι των εθελοντών είναι γεμάτοι αλλά για όλους αυτούς είναι ψιλά γράμματα. Είμαστε λίγοι εθελοντές που παλεύουμε με το θηρίο της κακοποίησης και της εγκατάλειψης.
-Ποιος άλλος βοηθά σε αυτή την προσπάθεια για φροντίδα, διάσωση και περιορισμό των αδέσποτων στην περιοχή;
Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γρηγόρη Παγάνη και στη Λίνα Κρέτση, οι οποίοι μπορεί να δραστηριοποιούνται στο Δήμο Τριφυλίας, αλλά είναι πάντα δίπλα μου σε ό,τι χρειαστώ. Ξέρετε… ο πραγματικός, ο γνήσιος φιλόζωος δεν περιμένει βραβεία, επαίνους, αναγνώριση και προβολή. Χαίρομαι που έχω συνοδοιπόρους σε αυτή την προσπάθεια. Η φιλοζωία δεν είναι μοναχικό «σπορ» και δεν μπορεί να περιορίζεται στα στενά όρια ενός Δήμου ή μιας πόλης. Τι να πω για τον Δημήτρη Βρεττάκο, που όχι μόνο μου παρέχει τροφές για τα ζώα μου, αλλά χρηματοδοτεί χειρουργεία και περιθάλψεις πολλών ζώων. Και για τον Γιάννη Καστόρα, τον πρόεδρο του Φιλοζωικού μας Συλλόγου, τη Ζωή Τσαφαρά, την οδοντίατρο από τη Μεθώνη που φιλοξενεί γύρω στις 100 γάτες και 20 σκυλιά και τρέχει και αυτή μαζί μας σε όλο το Δήμο. Η Βούλα Τζούνου, που φροντίζει και αυτή πολλά ζώα και πολλοί άλλοι ευτυχώς, που ίσως ξεχνάω αυτή τη στιγμή.
Σε όλες αυτές τις ατομικές προσπάθειες ευαίσθητων συμπατριωτών μας χρωστάμε πολλά.. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ταΐζουν και νοιάζονται τα αδέσποτα όσο και όπως μπορεί ο καθένας τους.
Θα ήταν παράλειψή μου, βεβαίως, να μην αναφέρω την τεράστια συμβολή του Φιλοζωικού Ομίλου Καλαμάτας. Είναι πάντα δίπλα μας για να μας καθοδηγεί και να μας στηρίζει.
Όσον αφορά στο Δήμο Πύλου-Νέστορος, κεντρικά τον τελευταίο χρόνο έχει κάνει κάποια σωστά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Φέτος, για παράδειγμα, υπεγράφη μνημόνιο συνεργασίας με τον ΦΟΚ και είχαμε περίπου 90 δωρεάν στειρώσεις. Αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Σκεφτείτε 90 γέννες από 8 κουτάβια κατά μέσο όρο η κάθε γέννα…
Όσον αφορά στις τροφές και τα φάρμακα που μας παρέχει ο Δήμος, είναι δυστυχώς σταγόνα στον ωκεανό, δεν αρκούν, γιατί οι ανάγκες είναι μεγάλες. Έγινε όμως μια αρχή, ένα βήμα, και ελπίζουμε σε κάτι παραπάνω. Αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα είναι οι στειρώσεις.
-Εσύ γιατί το κάνεις; Δεδομένου ότι μιλάμε για ένα διαρκή αγώνα με μεγάλο ψυχικό κόστος και «κόστος» σε χρήμα και χρόνο…
Γιατί το κάνω; Γιατί δεν μπορώ να μην το κάνω. Δεν μπορώ να προσπεράσω. Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια σε ένα ζώο που έχει την ανάγκη μου και στενοχωριέμαι για αυτά που δεν μπορώ να βοηθήσω…
-Τι χρειάζεται και μπορεί να γίνει άμεσα και μεσοπρόθεσμα για να βελτιωθεί η κατάσταση;
Δε θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω σε όλους τους τόνους: στειρώσεις-στειρώσεις – στειρώσεις και επίσης, έλεγχοι στα δεσποζόμενα και καταλογισμός προστίμων σε παραβάσεις όπως απουσία τσιπ. Διαφορετικά, αν συνεχίσει να επικρατεί και σε αυτόν τον τομέα η «ψηφοθηρική πολιτική», μην περιμένετε πολλά πράγματα…
-Θεωρείς ότι η νοοτροπία του κόσμου απέναντι στα ζώα έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια;
Η αλήθεια είναι πως η νοοτροπία αλλάζει με αργά βήματα. Δυστυχώς, υπάρχει τεράστια έλλειψη παιδείας και αυτό το αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Το μάθημα της φιλοζωίας πρέπει να μπει στα σχολεία. Τα ζώα μάς μαθαίνουν να σεβόμαστε να αγαπάμε και να μοιραζόμαστε. Οι νοοτροπίες του παρελθόντος πρέπει να εκλείψουν.
-Πώς μπορεί να ενισχύσει κάποιος την προσπάθεια που κάνετε;
Εάν κάποιος νοιάζεται, μπορεί να βοηθήσει την προσπάθειά μας με πολλούς τρόπους… Με τροφές, με φάρμακα, με το να υιοθετήσει ένα αδέσποτο, να φιλοξενήσει ένα αδέσποτο, να επηρεάσει τον περίγυρό του για την ανάγκη στείρωσης, να προσφέρει εθελοντική εργασία στις φιλοζωικές οργανώσεις.
-Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε στον κόσμο;
Το μήνυμα μου στον κόσμο είναι: Υιοθετήστε, μην αγοράζετε. Στειρώστε, μη γεμίζετε τον κόσμο κουτάβια, καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό θα βρει αργό και βασανιστικό θάνατο. Απλώστε το χέρι σας, βοηθήστε ένα αδέσποτο. Κοιτάξτε το στα μάτια, δεν μπορεί να μη δείτε το πόνο και τη θλίψη του…
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
