ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Φιλοσοφία. Τον όρο «φιλοσοφία» χρωστάμε στον Πυθαγόρα, που εξοργιζόταν κάθε φορά που τον αποκαλούσαν «σοφό». «Δεν είμαι σοφός», έλεγε, «αλλά φίλος της σοφίας», δηλαδή «φιλόσοφος».
Aμπελοφιλοσοφία. Ρηχή και πομπώδης θεωρητική συζήτηση χωρίς πρωτότυπα και ουσιαστικά επιχειρήματα.
ΤΟ ΜΠΛΑ-ΜΠΛΑ: Δεν είμαι φίλος της σοφίας και καμία σχέση δεν έχω με αμπέλια. Απλά είμαι τυχερός που μου διατίθεται ένας χώρος για να γράφω αυτά που γράφω όπως τα γράφω. Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα, απλά όπως είναι, μακριά από σοφίες και αμπέλια.
Λένε, «κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό», που σημαίνει: Δε χρειάζεται να ζητάμε ανταμοιβή και αναγνώριση για το καλό που κάνουμε. Πολλά χρόνια τώρα διαπιστώνω, όμως, ότι πολλοί περιμένουν επιστροφή του «καλού» που κάνουν και κάποιοι άλλοι γι’ αυτό το λόγο το κάνουν.
Έχουν δώσει και ένα όνομα σε αυτό, «υποχρέωση» το λεν, αν δεν κάνω λάθος, που στην ουσία του σημαίνει χρέωση, «σε χρεώνω» δηλαδή.
Γεγονός, όμως, είναι, κι αυτό είναι η αλήθεια, ότι όσο πιο πολλά καλά ρίχνεις στο γιαλό, ο γιαλός ξέρει και κάποια στιγμή στα επιστρέφει σε διάφορες μορφές, γαλήνη, αγάπη, ομορφιά, αισιοδοξία και χωρίς καμία υποχρέωση.
Θα με ρωτήσετε, αγαπητοί μου αναγνώστες, γιατί λέω αυτά που λέω. Θα σας πω, κι αν θέλετε το καταλαβαίνετε.
Παρατηρώντας την πορεία των εκπροσώπων μας στην πολιτική σκηνή του τόπου, διακρίνω ότι οι περισσότεροι εξ αυτών είναι εκεί που είναι χρόνια τώρα από υποχρεώσεις (χρεώσεις) που μας δημιούργησαν με διάφορους τρόπους, χωρίς να ρίξουν τίποτα στο γιαλό, μόνο και μόνο για να είναι εκεί που είναι, κι εμείς, δυστυχώς, να τους ξεχρεώνουμε συνεχώς.
Το αποτέλεσμα το ζούμε καθημερινά στο πετσί μας, στραβοί, κουτσοί και άσχετοι καθορίζουν τις ζωές μας.
Αν σκεφτείτε λίγο ψύχραιμα και με τόλμη, θα με καταλάβετε, αν όχι συγχωρέστε με, αλλά όσο μεγαλώνω γεμίζει λέξεις το κεφάλι μου, λέξεις που προσπαθούν να βγουν, ένας πονοκέφαλος, δηλαδή, που προσπαθώ να διώξω και δεν έχει καμία σχέση με «Φιλοσοφία» ή «Αμπελοφιλοσοφία», έχει όμως με το «ξερό ψωμί» που μας δίνουν και τρώμε.
Κάποιοι θα πουν, ρε μεγάλε, αν έχεις πονοκέφαλο πάρε ένα depon, αλλά δεν είναι τέτοιος πονοκέφαλος, μου το είπε ο γιατρός μου.
Αυτό που μου γιατρεύει τον πονοκέφαλο είναι όταν κοιτώ το δικό μου γιαλό, που μέχρι στιγμής μού επιστρέφει απλόχερα γαλήνη, αγάπη, ομορφιά, αισιοδοξία και, μάλιστα, χωρίς καμία υποχρέωση.
Όλοι έχουμε ένα γιαλό, αρκεί να τον βλέπουμε, και τότε ίσως το «ξερό ψωμί» μας μαλακώσει.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
