Το τριήμερο που πέρασε, δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου άφησε μια μεγάλη ποικιλία συναισθημάτων. Γενικώς, μου αρέσουν όλων των ειδών οι ποικιλίες (κρεατικών, ψαρικών κ.λπ.), αλλά η συγκεκριμένη ήταν ανάμικτη και μπέρδεψε λίγο τη γεύση μου.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ Α: ΛΟΥΛΟΥΔΑΤΟ ΚΑΙ ΜΥΡΩΔΑΤΟ
Στο Δημοτικό Πάρκο Σιδηροδρόμων και φέτος, αν πάτε (προτείνω να πάτε), και βρεθείτε στο νότιο κομμάτι του, εκεί γύρω από τη λιμνούλα και μέχρι το σταθμό του ΟΣΕ, θα βρεθείτε μπροστά στη 12η Ανθοκομική Έκθεση του Δήμου Καλαμάτας. Η Ανθοκομική αυτή Έκθεση, λένε, αποτελεί ένα θεσμό που προσελκύει ντόπιους και επισκέπτες, ενώ και φέτος, πάλι λένε, συμμετάσχουν φυτωριούχοι, παραγωγοί ανθοκομικών και λαχανοκομικών ειδών, ανθοπωλεία, γεωπονικά καταστήματα και καταστήματα με αγροτικά μηχανήματα. Όπως τα γράφω, φαίνονται πλούσια, όπως τα είδα, όμως, είναι φτωχά.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ Β: ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΕΦΕΥΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΜΕΛΛΟΝ
Λίγο πιο πάνω, προς το βορρά από το Πάρκο του ΟΣΕ, συνέβη κάτι άλλο άκρως ενδιαφέρον και ελπιδοφόρο. Σε μια στιγμή γέμισε η μεγάλη μας πλατεία με παιδικά δημιουργικά χαμογέλα, γεμάτα ελπίδα για το μέλλον. Ήταν το 4ο Φεστιβάλ Ρομποτικής και Ευφυών Συστημάτων, όπου οι συμμετοχές ξεπέρασαν τις 1.300, με μικρούς και μεγαλύτερους μαθητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Χάρμα οφθαλμών, μια θάλασσα δημιουργίας σε πλημμύριζε περπατώντας ανάμεσά τους, και μπράβο τους!
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ Γ: ΤΑΞΙΔΙ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ, ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΗ
Κι αφού πήγαμε τα θέατρά μας, ακούσαμε τις μουσικές μας, είδαμε τις εκθέσεις μας και ζήσαμε ό,τι ζήσαμε όλο αυτό το «γεμάτο» τριήμερο, «σκάει» η είδηση: στο λιμάνι της Καλαμάτας για άλλη μια φορά έφτασαν λίγο μετά τις 11.30 το βράδυ του Σαββάτου, 10 Μαΐου, 81 μετανάστες, οι οποίοι διασώθηκαν ενώ το σκάφος τους έμεινε ακυβέρνητο 18 ν.μ. νοτιοδυτικά της νήσου Σαπιέντζα.
Το σκάφος τους εξέπεμψε σήμα κινδύνου και τελικά διασώθηκαν από παραπλέον φορτηγό πλοίο σημαίας Μάλτας.
Πρόκειται για 61 άνδρες, 9 γυναίκες και 11 παιδιά, στην πλειοψηφία τους από Ιράν και Ιράκ, ενώ υπάρχουν και άτομα που δηλώνουν υπήκοοι Αφγανιστάν και Αιγύπτου.
Την Κυριακή 11 Μαΐου ήταν η γιορτή της μητέρας. Αφού πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου να της ευχηθώ, σκέφτηκα να πεταχτώ και στις αποθήκες στο λιμάνι να ευχηθώ στις 9 γυναίκες και τα 11 παιδιά τους που «φιλοξενούνται» εκεί, ενώ μου άρεσε πολύ ο καλλωπισμός, υπό την αιγίδα του Λιμενικού Ταμείου, που γίνεται αυτές τις μέρες στους τοίχους απέξω. Αυτό που είδα μέσα δε μου άρεσε καθόλου. Νομίζω ότι είναι καιρός να καταλάβουμε ότι ο χώρος εκεί στο λιμάνι είναι μια αποθήκη υλικών και όχι αποθήκη ψυχών, έστω για λίγο που «φιλοξενούνται». Πήγα, κι όπως πήγα έφυγα.
Η Καλαμάτα είναι ένα φιλόξενο μέρος, αρκεί να το αποδεικνύει. Το ζήτημα δεν είναι το «φαίνεσθε», αλλά το πώς «είστε», κι αυτό ισχύει για όλους μας, αγαπητοί μου αναγνώστες.
Αυτά τα λίγα «γεμάτα» για σήμερα.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
