Μια γυναίκα που αρνήθηκε να αφήσει πίσω τα παιδικά της όνειρα
Μαραθώνιος… ένας αγώνας που ονειρεύεται να τρέξει ο κάθε δρομέας, όμως για να καταφέρει να φτάσει στη γραμμή της εκκίνησης, πρέπει να έχει προετοιμαστεί σκληρά. Αλλά κι αφού ξεκινήσει, πρέπει να παλέψει με το σώμα του, όπως και το μυαλό του, καθώς πέραν της σωματικής, απαιτείται και ψυχική δύναμη για να φτάσει στον τερματισμό. Βέβαια, όταν τα καταφέρει, ξεχνά την κούραση και αισθάνεται γεμάτος και δικαιωμένος για ό,τι πέρασε…
Ο συγκεκριμένος αγώνας, λοιπόν, ήταν η πηγή έμπνευσης για τη Φρατζέσκα Τασσοπούλου, μια γυναίκα που αποφάσισε να γράψει ένα τραγούδι για το μαραθώνιο και να το δώσει στον Πάνο Βλάχο. Ο δεύτερος, αφού άλλαξε λίγο τους στίχους και έγραψε τη μουσική, το έδωσε στον Γιώργο Νταλάρα για να το ερμηνεύσει.
Η Φρατζέσκα Τασσοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όμως πέρασε τα καλοκαίρια της στο Δώριο, από όπου κατάγεται ο πατέρας της. Το τρέξιμο επέστρεψε στη ζωή της έπειτα από χρόνια αποχής, ενώ πλέον τρέχει σε αγώνες και, μάλιστα, με τα χρώματα του Συλλόγου Δρομέων Μεσσηνίας, καθώς έτσι τιμά τις ρίζες της, όπως μας λέει.
Το «Θάρρος» μίλησε μαζί της και σας την παρουσιάζει:
-Ποια είναι η Φρατζέσκα Τασσοπούλου;
Είμαι μια γυναίκα που από παιδί ονειρευόμουν να τρέχω, να ζω με πάθος και να εκφράζομαι μέσα από λέξεις και ρυθμούς. Έγραψα το τραγούδι «Μαραθώνιος», γιατί για μένα το τρέξιμο δεν είναι μόνο άθλημα• αντικατοπτρίζει τη δική μου διαδρομή ζωής, ένα προσωπικό αγώνα που με δίδαξε πώς να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και να μεταμορφώνομαι μέσα από τις δυσκολίες. Κάθε βήμα μου στο δρόμο, κάθε στίχος που γράφω, είναι κομμάτι αυτής της αναζήτησης – μια γέφυρα ανάμεσα στην ψυχή και το σώμα, ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Και κάθε μέρα που ξυπνώ είμαι λίγο πιο κοντά στην υλοποίηση του ονείρου που είχα από μικρή.
-Πώς και πότε μπήκε το τρέξιμο στη ζωή σας;
Από μικρή, στο Δημοτικό ακόμη, ξεκίνησα το στίβο και ονειρευόμουν να γίνω αθλήτρια. Το τρέξιμο το αγαπούσα πολύ, όπως και τη μουσική. Όμως, οι γονείς μου ανησυχούσαν για το τι κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα του πρωταθλητισμού. Ήθελαν να με προστατεύσουν από πιέσεις, συμβιβασμούς και “συντομεύσεις”, που δε συμβαδίζουν με τη δική μας ηθική. Έτσι, με απομάκρυναν και το τρέξιμο έγινε για χρόνια μια ανοιχτή υπόσχεση.
Μέχρι που το 2019 πήρα μέρος σε έναν αγώνα 5 χλμ. με την εταιρεία στην οποία εργαζόμουν, και το πάθος ξύπνησε! Ξεκίνησα να συμμετέχω κάθε χρόνο σε αγώνες λίγων χιλιομέτρων, ώσπου κατάφερα να τρέξω ημιμαραθώνιο – μια βαθιά συγκινητική εμπειρία, γιατί με επανάφερε στο αρχικό μου όνειρο και το στόχο που είχα στερηθεί.
Μετά η συμμετοχή στο μαραθώνιο ήρθε σχεδόν παρορμητικά: χωρίς προπονητή, μόνο με πίστη και θέληση. Τον τερμάτισα, και αυτή η στιγμή ήταν για μένα η αφετηρία μιας νέας ζωής! Σήμερα πια το τρέξιμο δεν είναι απλώς άσκηση – είναι τρόπος να επιστρέφω στον εαυτό μου.
-Τι σημαίνει για εσάς το τρέξιμο;
Το τρέξιμο είναι υπέρβαση και εξέλιξη, ένα αέναο ταξίδι μέσα στη διαδρομή της ζωής. Είναι ελευθερία, ανακάλυψη και απελευθέρωση – μια λύτρωση που δίνεται βήμα βήμα. Παλεύω να ξεπερνώ μόνο τα δικά μου όρια, όχι αυτά που μου θέτουν άλλοι. Είναι ο πιο ειλικρινής διάλογος με τον εαυτό μου. Με ανθρώπους στο πλευρό μου που πίστεψαν σε μένα, έμαθα πως τα μόνα όρια που υπάρχουν είναι εκείνα που βάζουμε εμείς οι ίδιοι. Κάθε φορά που τρέχω, συναντώ το μεγαλύτερο αντίπαλο – τον ίδιο μου τον εαυτό. Τα εμπόδια γίνονται σκαλοπάτια και τα όρια προορισμοί που ξεπερνιούνται ξανά και ξανά.
-Τρέχετε με τα χρώματα του ΣΔΥΜ. Ποια είναι η σχέση σας με τη Μεσσηνία;
Η καταγωγή μου είναι από το Δώριο Μεσσηνίας. Πρόσφατα, συμμετέχοντας σε έναν αγώνα στην Καλαμάτα, ένιωσα την ανάγκη να τιμήσω τις ρίζες μου. Έτσι γράφτηκα στο Σύλλογο Δρομέων Υγείας Μεσσηνίας (ΣΔΥΜ). Είναι τιμή μου που εκπροσωπώ αυτόν τον τόπο. Ένα μέρος που με εμπνέει και με καθορίζει. Και είναι ο τρόπος μου να τον κουβαλώ μαζί μου – σε κάθε βήμα, σε κάθε αγώνα.
-Πρόσφατα είδαμε στίχους σας να ερμηνεύονται από τον Γιώργο Νταλάρα. Πώς ξεκινήσατε να γράφετε;
Γράφω από παιδί. Στο Δημοτικό έγραφα στίχους και ποιήματα. Όμως, όπως και με τον αθλητισμό, κάποια στιγμή το εγκατέλειψα. Βίωσα μέσα μου ένα «μεσαίωνα». Σιωπή. Απόσταση από όλα όσα αγαπούσα. Η επιστροφή στο τρέξιμο έφερε και τη γραφή πίσω. Σαν να ήταν τα δύο αχώριστα. Όταν βρήκα ξανά το σώμα μου, βρήκα και τις λέξεις μου.
-Η συνεργασία με τον Πάνο Βλάχο πώς προέκυψε;
Κατά την προετοιμασία για το μαραθώνιο έγραψα το τραγούδι «Μαραθώνιος», θέλοντας να εκφράσω τα ψυχικά στάδια του αγώνα και τη σχέση του με τη ζωή. Με παραξένεψε που κάτι τόσο βαθιά υπαρξιακό, όπως ο μαραθώνιος, δεν είχε αποτυπωθεί μουσικά, ενώ αφορά τόσους χιλιάδες ανθρώπους. Ήθελα να μοιραστώ ένα μήνυμα: δεν είσαι μόνος, όλοι παλεύουμε.
Από την αρχή είχα στο μυαλό μου τον Πάνο Βλάχο, γιατί είναι όχι μόνο εξαιρετικός καλλιτέχνης, αλλά και δρομέας και, πάνω απ’ όλα, άνθρωπος με ευαισθησίες και αξίες. Ήταν απόλυτα συνειδητή επιλογή, καθώς τον θαυμάζω για το πολυεπίπεδο ταλέντο του.
Έστειλα μήνυμα στον προπονητή του, Δημήτρη Θεοδωρακάκο, που με βοήθησε αμέσως να έρθω σε επαφή μαζί του. Ο Πάνος ένιωσε τους στίχους και τους απέδωσε με απέραντο σεβασμό.
Λίγο αργότερα ήρθε η ανακοίνωση. «Αυτό το τραγούδι δεν προορίζεται για μένα, αλλά για τον Γιώργο Νταλάρα» άκουσα να μου λέει στο τηλέφωνο ο Πάνος. Έμεινα άφωνη. Να ακούς τη φωνή ενός τόσο μεγάλου καλλιτέχνη σε στίχους που γεννήθηκαν από βαθιά κατάθεση ψυχής, είναι τεράστια τιμή.
Ήταν η πρώτη μου προσπάθεια να μοιραστώ τους στίχους μου και νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη που ο πρώτος καλλιτέχνης που τους ερμήνευσε ήταν ο Γιώργος Νταλάρας. Μόνο ευγνωμοσύνη. Και βαθιά δικαίωση που εμπιστεύτηκα τους στίχους μου στον Πάνο Βλάχο, όχι μόνο για το απροσδόκητο τελικό αποτέλεσμα, αλλά και για όλη τη διαδρομή μας και τη συνεργασία μας. Και στην επόμενη ζωή πάλι τον ίδιο θα επέλεγα, αν με ρωτάς.
-Ποια είναι τα σχέδιά σας τόσο στο τρέξιμο όσο και στους στίχους;
Να συνεχίσω να εξελίσσομαι. Να μη σταματήσω ποτέ να κυνηγάω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου – είτε πρόκειται για χιλιόμετρα είτε για λέξεις. Και να μοιράζομαι αυτές τις διαδρομές με άλλους.
-Το τρέξιμο είναι για τον καθέναν τελικά; Τι θα λέγατε σε κάποιον που διστάζει να ξεκινήσει;
Θα του έλεγα πως το τρέξιμο δεν είναι αγώνας με τους άλλους. Είναι διάλογος με τον εαυτό σου. Δεν έχει σημασία η απόσταση, ούτε ο χρόνος. Σημασία έχει να βγεις έξω. Να ακούσεις την ανάσα σου. Να πατήσεις στο χώμα ή το ταρτάν. Να κάνεις την αρχή.
Και θα του έλεγα και κάτι προσωπικό: Όταν ήμουν παιδί, έλεγα “όταν μεγαλώσω, θα γίνω αθλήτρια”. Και μαντέψτε τι… μεγάλωσα. Και κάθε μέρα προσπαθώ να πλησιάζω όλο και πιο κοντά σε εκείνο το παιδικό μου όνειρο. Μην τα παρατάτε ποτέ. Κάθε τέλος είναι η πιο όμορφη ευκαιρία για μια νέα αρχή. Για μια αναγέννηση.
ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ
Αφιερωμένο σε όσους παλεύουν καθημερινά για το δικό τους μαραθώνιο…
Σαν τον μαραθώνιο είσαι
Μια ζωή θα προηγείσαι
Να πεθάνω επιτέλους
Πάνω στη γραμμή του τέλους
Με τη σκέψη σου για φόρα
Μήπως βγει η ανηφόρα
Κάθε τέλος και αρχή
Τρέχεις πάντα μοναχή
Σαν τον μαραθώνιο είσαι
Μια ζωή με εκδικείσαι
Πότε θέλω να τελειώσεις
Πότε να μ’ αποτελειώσεις
Πότε να μ’ αποτελειώσεις
Απ’ τον τοίχο δεν γλιτώνω
Κι ένα πράγμα θέλω μόνο
Αν ποτέ μου τερματίσω
Κάτι να ’χω αφήσει πίσω
Σαν τον μαραθώνιο είσαι
Μια ζωή με εκδικείσαι
Πότε θέλω να τελειώσεις
Πότε να μ’ αποτελειώσεις
Πότε να μ’ αποτελειώσεις
Σαν τον μαραθώνιο είσαι
Μια ζωή με εκδικείσαι
Πότε θέλω να τελειώσεις
Πότε να μ’ αποτελειώσεις
Πότε θα μ’ αποτελειώσεις
Σαν τον μαραθώνιο είσαι
Μια ζωή με εκδικείσαι
Θα πεθάνω επιτέλους
Πάνω στη γραμμή του τέλους. Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
