Η φράση του Γεωργίου Παπανδρέου «Όταν ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι» επανέρχεται διαχρονικά για να υπενθυμίσει την απόσταση ανάμεσα στην οικονομική στατιστική και την κοινωνική πραγματικότητα. Και σήμερα, σχεδόν έναν αιώνα μετά, η Ελλάδα ζει ξανά αυτήν την αντίφαση.
Οι αριθμοί, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δείχνουν πρόοδο: το χρηματιστήριο καταγράφει τιμές που θυμίζουν εποχές προ κρίσης, η αγορά ακινήτων κινείται σε επίπεδα που ξαφνιάζουν ακόμη και τους πιο αισιόδοξους μεσίτες, ο τουρισμός σπάει κάθε ρεκόρ προσέλευσης και εσόδων. Οι δείκτες ανάπτυξης και επενδυτικού ενδιαφέροντος προκαλούν χαμόγελα σε κυβερνητικά επιτελεία και διεθνείς αναλυτές.
Κι όμως, πίσω από τα στατιστικά μεγέθη οι άνθρωποι δυσκολεύονται. Το μέσο ελληνικό νοικοκυριό παραμένει φτωχότερο κατά 15% σε σχέση με το 2009, δεκαπέντε χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης χρέους. Τα στοιχεία αυτά για το πρώτο τρίμηνο του 2025 δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης: η ανάκαμψη δεν αφορά όλους.
Η καθημερινότητα το επιβεβαιώνει. Το διαθέσιμο εισόδημα ροκανίζεται από τον πληθωρισμό, το κόστος στέγασης έχει εκτιναχθεί, και οι νέοι εργαζόμενοι καλούνται να ζήσουν με μισθούς που δεν ανταποκρίνονται στο κόστος ζωής. Οι αριθμοί μπορεί να δείχνουν «ισχυρή οικονομία», αλλά η κοινωνία δείχνει κουρασμένη, επιφυλακτική, συχνά απογοητευμένη.
Η Ελλάδα των αριθμών μοιάζει να απομακρύνεται από την Ελλάδα των ανθρώπων. Κι όσο αυτό το χάσμα μεγαλώνει, τόσο περισσότερο θα ακούγεται επίκαιρη εκείνη η παλιά, αλλά πάντα αληθινή φράση του Παπανδρέου: «Όταν ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι.»
Β.Β.
