Ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Γιάννης Ανδριανός, από το βήμα της συνόδου του Διεθνούς Συμβουλίου Ελιάς στην Κόρδοβα, μίλησε για την «κομβική» θέση της ελιάς και του ελαιόλαδου στη Μεσόγειο, για την ιστορική τους σημασία, ακόμη και για τη συμβολική τους σχέση με την ειρήνη και την ευημερία. Ωραία λόγια, μακριά όμως από την πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα οι Έλληνες παραγωγοί.
Διότι, πράγματι, το ελαιόλαδο υπήρξε για αιώνες τροφή, πολιτισμός και οικονομική ανάσα για ολόκληρη τη Μεσόγειο. Όμως αυτό που λείπει δεν είναι η ποιητική αποθέωση της ελιάς, αλλά η στοιχειώδης προστασία ενός κλάδου που βρίσκεται στα όριά του. Ο ίδιος ο υφυπουργός αναγνώρισε ότι η κλιματική κρίση αλλάζει τη φυσιολογία της ελιάς, μειώνει αποδόσεις, μεταβάλλει ποιότητες και πιέζει το εισόδημα των μικρών παραγωγών. Παρ’ όλα αυτά, η κυβερνητική πολιτική εξακολουθεί να μένει προσκολλημένη σε γενικόλογες διακηρύξεις περί «επικαιροποίησης των προτύπων» και «διεθνούς συνεργασίας», χωρίς να συνοδεύει τις διαπιστώσεις με ουσιαστικά μέτρα στήριξης.
Η πραγματικότητα είναι ότι χιλιάδες ελαιοπαραγωγοί, από την Κρήτη έως τη Μεσσηνία και τη Λέσβο, βρίσκονται αντιμέτωποι με την αβεβαιότητα: υψηλό κόστος παραγωγής, ανεπαρκή εργατικά χέρια, άναρχη αγορά, υποτονικό έλεγχο νοθείας και, φυσικά, την κλιματική αστάθεια που κάθε χρόνο μειώνει την παραγωγή ή την ανεβάζει στα ύψη χωρίς βεβαιότητα για το εισόδημα.
Η κυβέρνηση οφείλει να πάψει να μιλά για την ελιά σαν σύμβολο και να αρχίσει να νομοθετεί για την ελιά ως προϊόν ζωής για χιλιάδες οικογένειες. Γιατί, όσο κι αν το παρθένιο ελαιόλαδο αποτελεί διεθνές σημείο αναφοράς, ακόμη περισσότερο αποτελεί το στήριγμα της ελληνικής υπαίθρου, κι αυτή η πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια από διεθνή βήματα, αλλά με πολιτικές που αποδίδουν χειροπιαστά αποτελέσματα.
Α.Π.
