Τα ρέματα υπήρξαν για δεκαετίες ο μόνιμος πονοκέφαλος της πόλης. Ετήσιο φαινόμενο οι πλημμύρες μικρές, μεγάλες το χειμώνα, ετήσιο φαινόμενο η δυσοσμία, τα κουνούπια, οι μύγες το καλοκαίρι. Μόνιμο αίτημα των κατοίκων του Μπαριάμαγα, σημερινή Κηπούπολη, ο εγκιβωτισμός του ρέματος του Βέλιουρα, που έκοβε κάθετα την περιοχή από βορρά προς νότο, εφιάλτης κυριολεκτικά για τους κατοίκους της.
Μόνιμο αίτημα των κατοίκων των συνοικιών η εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα «ρέματα», στον Άγιο Σίδερη, στην Αγία Παρασκευή, στην Αγιάννα, στη Ράχη, στο Φραγκοπήγαδο, στα Μπιτσανέικα, στο Νέο Κόσμο, στην Αγία τριάδα.
Ζητούσαν λύση στο πρόβλημα, αφού απειλούνταν καθημερινά η υγεία, η ζωή, οι περιουσίες τους. Το τέλος της δεκαετίας του ‘70 και η δεκαετία του ’80 ήταν καθοριστικές για τη λύση του προβλήματος. Τα ρέματα εγκιβωτίσθηκαν και σε συνδυασμό με έργα απορροής ομβρίων βελτίωσαν σημαντικά την ποιότητα ζωής των κατοίκων.
Λυτρώθηκαν οι περιβολαραίοι της Κηπούπολης, λυτρώθηκε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου και οι θειάδες μου που κάθε χειμώνα περίμεναν με τα φτυάρια τα κατεβάσματα του Βέλιουρα. Λυτρώθηκαν από την αφόρητη δυσοσμία, λυτρώθηκαν από τα κουνούπια και τις μύγες, τις θυμάμαι μόνιμα με τις μυγοσκοτώστρες στο χέρι και το ντι-ντι-τι.
Τα εγκιβωτισμένα ρέματα και οι αγωγοί ομβρίων έχουν ανάγκη περιοδικών ελέγχων και συντήρησης, που δυστυχώς δεν έχουν.
Έχουν ανάγκη το σεβασμό των Καλαματιανών και, δυστυχώς, ούτε αυτόν έχουν.
Του Γιώργου Κυριακόπουλου
Αρχιτέκτονος
