Διάβαζα, προχθές, ένα κείμενο του γνωστού αναρχικού Παπαδόπουλο Παναγιώτη (Κάιν). Έγραφε: Τη σκόπιμη διαστρέβλωση του Αναρχισμού δικαιώνει και επιβεβαιώνει ένα μηδενιστικό ρεύμα παρακρατικών συμμοριών και φαιοκόκκινης τρομοκρατίας, ένα αντικοινωνικό παραμόρφωμα που εδώ και χρόνια υποδύεται τον «αναρχικό» και τον «αντιεξουσιαστή» προτάσσοντας τη δική του αγριότητα αντί εκείνης της συστημικής!
Και μόνο τα συνθήματα της «ιδεολογικής» αυτής μαφίας του μπλοκ των ηλιθίων και τραμπούκων, παραπέμπουν στην τυφλή θρησκεία της «μοναδικής αλήθειας» («το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι», «καμία ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας» κ.λπ.).
Ακόμα και εκεί μπορείς να καταλάβεις γιατί αυτός ο συρφετός της «άγριας νεολαίας» ενδιαφέρεται για την προβολή της μιζέριας και της παρακμής του και μόνο και όχι για τις καλύτερες μέρες της κοινότητας και τον πόνο των διπλανών ανθρώπων όπως στη Μάνδρα και στη Ν. Πέραμο σήμερα, στην Κεφαλονιά το 2014.
Ο αναρχικός χώρος, που σήμερα είναι μειοψηφία και βρίσκεται σε μια βαθιά κρίση, έχει τεράστια ευθύνη γιατί έθρεψε με την ανοχή του το κτήνος του πολιτικού χουλιγκανισμού και του καρκινώματος του Δεκέμβρη 2008.
Αφήνοντας το «αντιφασιστικό» φασισταριό να συνδέεται σε απευθείας μετάδοση με τα «καθεστωτικά μέσα» για το κάψιμο της σημαίας που δεν είναι το «πανί» που καπηλεύεται ο Εθνικισμός, αλλά το «πανί» που πατεράδες μας και παππούδες μας αγωνίσθηκαν και άφησαν πάνω του κομμένα πόδια και χέρια στα χιονισμένα πολεμικά μέτωπα. Το «πανί» που τύλιξε τις άμαξες με τα πτώματα των πεινασμένων της Κατοχής για να ανθίσει ξανά η ελπίδα, να μην περάσει ξανά ο φασισμός…
Η Τασία Τσουκαλά δίνει μάχη για την ζωή της στην Εντατική του «Ευαγγελισμού» χτυπημένη από τους «εξεγερμένους» με ναυτική φωτοβολίδα στο γόνατο. Κοιτάζοντας το σύντροφο Μανώλη Γλέζο μέσα στη βροχή να σηκώνει την αριστερή του γροθιά μπροστά στο μνημείο του Πολυτεχνείου, κοιτάζοντας τον πατέρα Αντώνιο με την «Κιβωτό» του να δίνει στέγη, παιδεία, χαρά σε εκατοντάδες ορφανά παιδιά, κοιτάζοντας τον «Άλλο Άνθρωπο» να δίνει τροφή και ρούχα καλώντας σε Αλληλεγγύη για τους πλημμυροπαθείς της Δυτικής Αττικής, συνεχίζω να τονίζω ότι μόνο αυτός ο δρόμος υπάρχει ζωντανός και με προοπτική…
Α.Π.
