Της Μαρίας Νίκα
Από τον Ιανουάριο έπρεπε να έχει πάρει το φάρμακο που της χορηγείται για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, από την οποία πάσχει η κα Ελένη Γαλανοπούλου, αλλά κάθε φορά που τηλεφωνεί στο Νοσοκομείο Καλαμάτας τής απαντούν ότι δεν υπάρχει.
«Εδώ και πολλά χρόνια έχω σκλήρυνση κατά πλάκας, είμαι σε αναπηρικό αμαξίδιο και αυτή τη στιγμή το σώμα μου δε δέχεται κάποια άλλη θεραπεία εκτός από την ανοσοσφαιρίνη, την οποία κάνω μία φορά το μήνα στο νοσοκομείο. Το φάρμακο αυτό ενισχύει το ανοσοποιητικό μου και δεν αρρωσταίνω τόσο εύκολα, όμως εδώ και δύο μήνες υπάρχει πρόβλημα με την παροχή του» σημείωσε χθες μιλώντας στο «Θ» η κα Γαλανοπούλου.
«Είχα προγραμματισμένο ραντεβού για το Γενάρη, το οποίο δεν έγινε. Όταν επικοινώνησα δυο τρεις μέρες πριν για να το επιβεβαιώσω, όπως κάνω κάθε φορά, μου απάντησαν ότι δεν μπορούσε να γίνει, γιατί δεν υπήρχε το συγκεκριμένο φάρμακο. Αυτό έχει τραβήξει μέχρι τώρα. Παίρνω κάθε εβδομάδα τηλέφωνο στο νοσοκομείο και μου λένε το ίδιο, ότι δεν υπάρχει. Το φάρμακο αυτό είναι ψυγείου, ενδονοσοκομειακό. Δηλαδή, εγώ δεν μπορώ να το πάρω από το φαρμακείο και να το χρησιμοποιήσω στο σπίτι μου. Εκτός των άλλων είναι ενδοφλέβιο και έχει και τις παρενέργειές του. Αφού την τελευταία φορά παρουσίασα μια αναφυλαξία, για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια. Αν δεν το πάρω, το ανοσοποιητικό μου εξασθενεί, γιατί δεν καλύπτομαι από κάποιο άλλο φάρμακο για τη σκλήρυνση. Δηλαδή, μπορεί πολύ εύκολα να κολλήσω κάποια ίωση. Δεν μπορώ να πάρω κάτι άλλο, εγώ κρέμομαι από αυτή την ανοσοσφαιρίνη».
Η κα Γαλανοπούλου σημειώνει ότι από το νοσοκομείο τής λένε πως δεν υπάρχουν χρήματα για να αγοραστεί το φάρμακο, ενώ της έχουν προτείνει να απευθυνθεί στην Τρίπολη. «Να πάω στην Τρίπολη; Και εκεί θα μου πουν, πήγαινε στην Αθήνα; Γιατί δεν υπάρχει το συγκεκριμένο φάρμακο αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή; Γιατί τόση ταλαιπωρία για τους ασθενείς με χρόνιες παθήσεις και σοβαρές;» αναρωτιέται, ενώ προσθέτει: «Στην Αιματολογική Κλινική ο υπεύθυνος γιατρός κ. Αδαμόπουλος και το νοσηλευτικό προσωπικό κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μας εξυπηρετήσουν. Όμως, δεν τους πηγαίνουν φάρμακα για να μας τα χορηγήσουν».
Κλείνοντας, η κα Γαλανοπούλου επισημαίνει ότι πήρε την απόφαση να μιλήσει, γιατί «αν δε μιλήσω εγώ που έχω το συγκεκριμένο πρόβλημα και δε βρίσκω το συγκεκριμένο φάρμακο, αν δε μιλήσει αυτός που συμπάσχει, έχει την ίδια πάθηση με εμένα, τότε τι κάνουμε;».
