Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στην Κύπρο και βρίσκεται σε εξέλιξη δεν είναι τοπικό. Επηρεάζει ποικιλοτρόπως τη χώρα μας και όχι μόνο. Με τέτοιου είδους εξελίξεις και αποφάσεις ξεθεμελιώνεται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το «Θ», επιδιώκοντας την ενημέρωση των αναγνωστών του για το συγκεκριμένο θέμα, ζήτησε από τον Καλαματιανό καθηγητή και αντιπρύτανη στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, Κώστα Γουλιάμο, την άποψή του για όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες.
Όπως μας είπε: «Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του κ. Αναστασιάδη διαχειρίστηκε με τον πιο ανορθόδοξο, αν όχι αδαή τρόπο την υπόθεση του χρέους στις Βρυξέλλες και δη στο Eurogroup.
Ειδικότερα, ο κ. Αναστασιάδης απέδειξε τον πλασματικό χαρακτήρα του προεκλογικού του συνθήματος “η κρίση θέλει ηγέτη”. Σε αυτό το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου ο κ. Αναστασιάδης, αν και γνώριζε, κατήλθε χωρίς σχέδιο Β, χωρίς ενημέρωση κομμάτων, χωρίς (επι)γνώση ή/και επίκληση – κατά την ώρα της διαπραγμάτευσης – στη συμβατότητα σχετικών οδηγιών της Ε.Ε., αλλά και της συνταγματικής νομιμότητας μιας τέτοιας απόφασης, χωρίς προσφυγή για προσωρινή διακοπή ή/και αναστολή της συνεδρίας.
Έτσι, δυστυχώς, οδήγησε την Κύπρο σε κώμα, διαρρηγνύοντας ταυτόχρονα την αξιοπιστία της χώρας διεθνώς. Δεν είναι, επομένως, υπερβολή αν ισχυριστούμε πως η Κύπρος βίωσε (και βιώνει) έναν ακόμα Αττίλα, αυτή τη φορά οικονομικό, με την επιλογή του “κουρέματος” στις καταθέσεις από το Eurogroup και, βέβαια, με την ανοχή και συγκατάθεση της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης.
Μολονότι η απόφαση πρέπει να επικυρωθεί από τη Βουλή των αντιπροσώπων – γεγονός δύσκολο έως αδύνατο – εν τούτοις δεν παύει να αποτελεί μια εγκληματική επιλογή σε βάρος του κυπριακού λαού.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η ζημιά, είτε επικυρωθεί είτε όχι από τη Βουλή η ευρω/κυβερνητική πρόταση, είναι ομολογουμένως ανεπανόρθωτη σε γεωοικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο. Πέραν τούτου, η ευρω/κυβερνητική επιλογή δεικνύει και αποδεικνύει το αδιέξοδο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ε.Ε. και την εμμονή τους στην καταστροφική “λογική” των μνημονίων και της λιτότητας, που, σε κάθε περίπτωση, δημιουργούν αποικίες χρέους (χρεοκρατία) στη νότια πλευρά της Ευρώπης.
Επιπλέον, το “κούρεμα” των καταθέσεων στην Κύπρο αποτελεί μια εγκληματική επιλογή, καθότι, αφενός, δημιουργεί συνθήκες αποσταθεροποίησης για το ίδιο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και την ευρωζώνη, αφετέρου υπονομεύει με τις άδικες πρόνοιές του τον κοινωνικό ιστό και τη συνοχή μιας ολόκληρης κοινωνίας. Από την άποψη αυτή η Κύπρος μετατρέπεται σε πειραματόζωο και, συνάμα, κωδικοποιεί την κορύφωση των αποσπασματικών και ασύμμετρων πολιτικών των μνημονίων της τρόικας.
Αναντίλεκτα, το “κούρεμα” είναι ένα διαρκές πραξικόπημα, μια ασύμμετρη επίθεση του κεφαλαιοκρατισμού ενάντια στην ίδια την κοινωνία, με ολέθριες συνέπειες για τους μισθωτούς, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τις ΜμΕ, όπως και για ολόκληρο το σύστημα της “ευρωζώνης”.
Κάτι τέτοιο, άλλωστε, έγινε πρόδηλο με το διάγγελμα του κ. Αναστασιάδη το βράδυ της Κυριακής, ο οποίος, συν τοις άλλοις, προσπάθησε να εμφανίσει ως συμφέρον της κοινωνίας το συμφέρον των τραπεζών, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι με την πολιτική του στάση δημιούργησε και ένα αρνητικό δεδικασμένο για την υπόλοιπη Ευρώπη, με αλυσιδωτές αντιδράσεις ολέθριες για το μέλλον της Κύπρου και της Ευρώπης. Την ίδια, ωστόσο, ώρα το διάγγελμά του ήταν και έμπλεο εκβιαστικών διλημμάτων. Έχω την αίσθηση ότι με αυτό τον τρόπο εγκαινίασε παράλληλα και μια νέα πολιτική κουλτούρα, που εφεξής θα στηρίζεται σε εκβιαστικά διλήμματα, προκειμένου να περάσει στο λαό ζητήματα είτε κρίσιμα είτε αμφιλεγόμενα για την Κύπρο (λόγου χάρη κυπριακό, ΝΑΤΟ, Συνεταιρισμός για την Ειρήνη, ενέργεια κ.λπ.).
Ωστόσο, στην ανάλυσή μου οφείλω να κωδικοποιήσω ορισμένες εξελίξεις οι οποίες σαφώς συνδέονται και, μάλιστα, άμεσα το ζήτημα της Κύπρου.
Εν ολίγοις, και η Κύπρος μεταξύ άλλων χωρών βρίσκεται στις συμπληγάδες κρίσιμων, αν όχι επικίνδυνων γεωπολιτικών και γεωοικονομικών μετασχηματισμών. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στον υφέρποντα πλην όμως ευδιάκριτο ψυχρό νομισματικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει εδώ και καιρό ανάμεσα στο δολάριο, το ευρώ, το γιέν κ.λπ.
Και βέβαια αναφέρομαι: (α) στην υπό σύσταση (τον ερχόμενο Μάη) “Ευρασιατική συνεργασία” με πρωτοβουλία Πούτιν, (β) στην υπό σύσταση ευρωατλαντική οικονομική συνεργασία (TAFTA) που εξήγγειλε ο Ομπάμα στις 14 του Φλεβάρη με στόχο την αποτροπή της εξόδου των Ρώσων στη Μεσόγειο, αλλά και (γ) στη γεωπολιτική της ενέργειας που, με επίκεντρο την ΑΟΖ της Κύπρου, προσπαθούν οι Γερμανοί να εκμεταλλευτούν μέσω τρόικας ως αστυνομικού επόπτη στη διαδικασία δήμευσης ή/και υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας των Κυπρίων.
Αυτός, άλλωστε, είναι και ο στρατηγικός πυρήνας του σημερινού “διαλόγου”: η περαιτέρω εκχώρηση κυριαρχίας στο διευθυντήριο των Βρυξελλών (στο Βερολίνο συγκεκριμένα), μέσα από κατάπτυστα “κουρέματα”».
