Αποτελεί κοινή διαπίστωση, πλέον, ότι ο φαύλος κύκλος στον οποίο μπήκε η χώρα από τις πολιτικές των μνημονίων και της εσωτερικής πτώχευσης έχει φέρει τους πολίτες στα όρια της απόγνωσης και της αναξιοπρέπειας.
Πέρα από τις κομματικές ή συνδικαλιστικές οντότητες, τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί και ένα κίνημα αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών, με τη βοήθεια διάφορων δομών, το οποίο αποτελεί μιαν απάντηση στην… κόλαση του Δάντη.
Οι κινήσεις αυτές δε ζητούν την ψήφο κανενός, οι περισσότερες δεν αποσκοπούν στη δημοσιότητα. Σκοπός τους είναι να βοηθήσουν, με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας, αυτούς που έχουν ανάγκη.
Κάποιοι από αυτούς είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό, αλλά οι περισσότεροι είναι άγνωστοι. Δεν τους ενδιαφέρει η δημοσιότητα, αλλά βλέποντας όσα συμβαίνουν γύρω τους, αποφάσισαν να αναλάβουν δράση.
Όπως λένε πολίτες που συναντήσαμε και έχουν ενταχθεί σε ανάλογες κοινωνικές δραστηριότητες, «η εποχή μας έχει ανάγκη από την πράξη. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει κάτι είναι η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά. Κι αυτό πρέπει να γίνει σε πρακτικό επίπεδο. Πρέπει να γίνεται στο δρόμο, με δράσεις. Και δε μιλάω μόνο σε επίπεδο συλλογικότητας. Πρέπει να γίνει μια υπέρβαση του “εγώ”. Είμαστε μια εγωπαθής κοινωνία. Με μεγαλύτερη αρρώστια, αυτήν ακριβώς την εγωπάθεια».
Για την πολιτική των πράξεων και όχι των λόγων, ένας ιατρός- καρδιολόγος μάς είπε: «Αυτό που με κινητοποίησε είναι όταν ένας ασθενής μου ήρθε σε πολύ άσχημη κατάσταση, στα πρόθυρα πνευμονικού οιδήματος. Είχε να πάρει τα φάρμακά του τέσσερις μήνες, γιατί δεν είχε πλέον κάλυψη και δεν είχε τα χρήματα να τα πάρει. Είπα στον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή ότι από εδώ και στο εξής είμαι και εγώ συνένοχος, αν δε γίνει κάτι».
Χθες ανακοινώθηκε στην Καλαμάτα η ίδρυση μιας ακόμα κίνησης που θα έχει ως σκοπό να μη χάσουν οι εργαζόμενοι τα σπίτια τους, να μην τους κοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα ή το νερό, να κρατήσει ο κόσμος την αξιοπρέπειά του.
Η αποτυχία του κράτους πρόνοιας
Αν θέλει κάποιος να δει την αποτυχία του κράτους πρόνοιας, δεν έχει παρά να κοιτάξει τα συσσίτια που μοιράζουν Δήμοι της Μεσσηνίας σε πολίτες που δεν έχουν ένα πιάτο φαΐ. Αυτό σημαίνει μια τεράστια τρύπα στο δίχτυ ασφάλειας για τους κατατρεγμένους. Το ελληνικό κράτος, παρά τις μεγάλες και περίπλοκες δομές του, δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε το στοιχειώδες σε εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη.
Όπως προείπαμε, το μόνο θετικό από αυτή την κρίση, η οποία απλώς εμφάνισε τα κρυμμένα ελλείμματα των κρατικών δομών, είναι ότι άλλοι συλλογικοί φορείς, όπως είναι οι Δήμοι, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, η Εκκλησία, ομάδες πολιτών, αποφάσισαν να «μπαλώσουν» -στο βαθμό που μπορούν- τις τεράστιες τρύπες, αυτές που η κρατική γραφειοκρατία δεν μπορεί καν να δει.
Η λειτουργία του Κοινωνικού Ιατρείου στην Καλαμάτα, χωρίς υπερβολές, έχει σώσει ζωές εκατοντάδων ανθρώπων. Στη γενική του συνέλευση το μέλος Τάσος Πουλόπουλος σημείωσε μεταξύ άλλων: «Δεν υποκαθιστάμε τίποτα. Απλά, κοιτάμε να περιορίσουμε όσο μπορούμε τις απώλειες της στρατηγικής αντιπαράθεσης λαού και επικυρίαρχης εξουσίας και τις απώλειες της καθημερινής μάχης. Το Ιατρείο, δυστυχώς, πάει καλά. Τούτο σημαίνει ότι η χώρα και ο λαός της δεν πάνε καλά».
Τα δε Κοινωνικά Δημοτικά Παντοπωλεία έχουν «κρύψει» την πείνα σε δεκάδες οικογένειες.
Το «κλειδί»
Προς τιμήν τους, οι αυτοδιοικητικές δομές προσαρμόστηκαν πολύ πιο γρήγορα στις νέες ανάγκες, σε σχέση με τους κρατικούς οργανισμούς, οι οποίοι ασχολούνται πρωτίστως με τη γραφειοκρατία τους. Ασφαλώς χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια, κυρίως από τους Δήμους.
Υπάρχει ένα διακύβευμα, το οποίο σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό για την ίδια την κοινωνία, αλλά, εν τέλει, και για την ίδια τη Δημοκρατία. Δεν είναι άλλο από τη θέσπιση κοινωνικής πολιτικής από την τοπική αυτοδιοίκηση που θα στηρίζει τους οικονομικά αδυνάτους και τους απόρους. Και δεν έχει να κάνει με «πολιτικό χρώμα», αλλά με την ίδια τη θέληση όσων θέσουν στη χώρα αυτό το ζήτημα ως πρωτεύον.
Οι Δήμοι έχουν μεν χρέη, αλλά έχουν και πόρους, τους οποίους διαθέτουν αναλόγως του προϋπολογισμού και των στόχων τους. Την ίδια ώρα, σε κάθε Δήμο της χώρας διακρίνονται οι κοινωνικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, καθώς αυξάνονται οι άποροι και τα συσσίτια.
Πρωτεύον, λοιπόν, θα ήταν οι όποιοι πόροι των Δήμων να διατεθούν κατά προτεραιότητα για τη στήριξη αυτών των ανθρώπων που από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν χωρίς δουλειά, χωρίς έσοδα και, ίσως, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.
Με άλλα λόγια, οι Δήμοι μπορεί να είναι το «κλειδί» για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και την ενίσχυση της αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
«Κόλαση του Δάντη» η καθημερινότητα για χιλιάδες πολίτες
