Ένα από τα χαρακτηριστικά μας ως λαός, δυστυχώς, είναι να μην μπορούμε να διαφωνήσουμε ούτε να συμφωνήσουμε μαζικά. Για παράδειγμα, μπορεί όλοι να διαφωνούμε για τις πυρκαγιές, αλλά ξαφνικά γίνονται 2, 3, 100 ομάδες κατά των πυρκαγιών.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τις πορείες. Μπορεί οι διαμαρτυρόμενοι να ζητούν τα ίδια ή περίπου τα ίδια, αλλά πρέπει να γίνουν δύο ή τρεις πορείες.
Όλα αυτά οδηγούν τον πολίτη που δε θέλει να χρωματίζεται και να εντάσσεται κάπου, να κάνει πίσω, αφού δε θέλει να τον καπελώνει η ιδιότητα ή ιδεολογία κάποιου.
Αυτό αποφάσισα να το γράψω με αφορμή τη συγκέντρωση τροφίμων και φαρμάκων για τους σεισμόπληκτους της Κεφαλλονιάς. Είναι από μόνες τους θετικές τέτοιες πράξεις ανθρωπιάς και μακάρι να υπάρξει συνέχεια, αλλά δε θα μπορούσε να υπάρξει συνεννόηση για μια κοινή μεγάλη αποστολή; Έτσι και το κόστος θα ήταν λιγότερο και η ανταπόκριση μεγαλύτερη, γιατί αν κι αυτές οι κινήσεις γίνονται για προβολή, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Π.Μπ.
