-Παρουσίαση του «Πικραμύγδαλου» αύριο στο «Βιβλιόπολις»
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
Στη Μεσσηνία θα βρεθεί ξανά σήμερα ο ιατρός Μιχαήλ-Αλέξανδρος Σ. Μαλαχιάς, τούτη τη φορά όχι με αυτή την ιδιότητα, αλλά ως συγγραφέας, καθώς θα παρουσιάσει το πρώτο του βιβλίο «Το πικραμύγδαλο» αύριο στο βιβλιοπωλείο «Βιβλιόπολις».
Ο νεαρός συγγραφέας γεννήθηκε στο Χολαργό Αττικής το 1982 και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Αγία Παρασκευή. Αποφοίτησε αριστούχος από τα Εκπαιδευτήρια «Κωστέα-Γείτονα» το 1999, για να εισαχθεί έπειτα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ορκίστηκε ιατρός το 2005 και εν συνεχεία άσκησε το λειτούργημα ως αγροτικός ιατρός στην Ικαρία, ασκούμενος χειρουργός στην Κυπαρισσία και ορθοπαιδικός στην Τρίπολη. Κατόπιν, υπηρέτησε ως οπλίτης ιατρός στη Βόρειο Δωδεκάνησο και πλέον εργάζεται στην Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική του Κωνσταντοπούλειου Νοσοκομείου «Αγία Όλγα».
Παράλληλα με τις ιατρικές υποχρεώσεις του, το Δεκέμβριο του 2006 έλαβε, επιτυχώς, μέρος σε κατατακτήριες εξετάσεις για εισαγωγή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής Αθηνών. Αποφοίτησε από το εν λόγω τμήμα το φθινόπωρο του 2011 και εν συνεχεία πέτυχε την εισαγωγή του στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, όπου και συνεχίζει να φοιτά.
Έχει συμμετάσχει στην εκπόνηση και συγγραφή πολυάριθμων ιατρικών μελετών, σε συνέδρια και επιστημονικά περιοδικά.
Το «Θάρρος» μίλησε μαζί του για την αποψινή εκδήλωση, αλλά και για την εμπειρία του στη Μεσσηνία:
-Πώς αποφασίσατε να γράψετε;
Δεν αποφασίζεις κάποια στιγμή και λες, «να, τώρα θα γράψω». Δε λειτουργεί έτσι. Είναι κάτι το εσωτερικό, ένα ρεύμα που μαζεύει, γεμίζει, φουσκώνει μέχρι που κάποια στιγμή ξεχειλίζει. Η εκτόνωση της υδροστατικής μας πίεσης γίνεται ποικιλοτρόπως. Συχνά απαιτείται ένας εξομολογητής με ράσα ή ένας χωρίς ράσα, κατά κόσμον, ψυχαναλυτής. Κάποτε απαιτείται μια πόρτα και μια σπασμένη γροθιά πάνω της. Στη δική μου περίπτωση αρκούσε -ή δεν αρκούσε- μια λευκή σελίδα και ένα στυλό. Tabula rasa. Για να απεικονίσει όλα αυτά που είχα μέσα μου. Με την ψευδαίσθηση ότι μετά από τη γραφή θα επέστρεφα σε αυτό το πολυπόθητο tabula rasa. Ασφαλώς εξαπατήθην.
-Δεν είναι η πρώτη φορά που θα βρεθείτε στη Μεσσηνία. Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Ναι, πράγματι, έζησα για ένα χρόνο στο Καλό Νερό, ασκώντας τη Χειρουργική Ειδικότητα στο Νοσοκομείο της Κυπαρισσίας. Στη διάρκεια αυτή, συνέχισα τη συγγραφή του «Πικραμύγδαλου», που είχε ήδη ξεκινήσει από την Ικαρία. Επρόκειτο για μια αληθινά ανέμελη περίοδο της ζωής μου, που γνώρισα και τον πλέον αυτοκαταστροφικό έρωτά μου. Όπως, άλλωστε, είναι κάθε τι το αξιόλογο στη ζωή μας. Μια συνεχής αναδημιουργία. Ένα διαρκές γκρέμισμα.
-Καθημερινά ακούμε για προβλήματα στο ΕΣΥ. Ποια είναι η γνώμη σας;
Σας απαντώ ρεαλιστικά. Η κατάσταση είναι τραγική για τον κόσμο. Μέρα με τη μέρα, ο αριθμός των ανασφάλιστων αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο. Την ίδια στιγμή γιατροί συνταξιοδοτούνται ή βγαίνουν σε διαθεσιμότητα και δεν αντικαθίστανται επ’ουδενί. Ταυτόχρονα, τα κονδύλια από το υπουργείο, για την Υγεία, εξανεμίζονται. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο κατάρρευσης ενός -εκ των προτέρων- δυσλειτουργούντος συστήματος. Εντούτοις, αυτοί που απομένουν, με πετσοκομμένες απολαβές και ηθικό, να έχετε υπ’ όψιν σας ότι φυλάνε Θερμοπύλες. Χωρίς καμία υπερβολή. Για του λόγου το αληθές, να σας ρωτήσω, ποιος εργαζόμενος στη χώρα καλείται να εκτελέσει υψηλή πνευματική και σωματική εργασία -για παράδειγμα ένα χειρουργείο- έπειτα από 56 ώρες συνεχούς αϋπνίας, ελέω εφημεριών; Ποιος;
-Ανάμεσα στην ιατρική και τη συγγραφή τι προτιμάτε;
Δεν τίθεται θέμα προτίμησης. Γιατί θα πρέπει να είμαστε μονοδιάστατοι; Γιατί να απαντάμε σε μια ταμπέλα; Είναι εύκολη η απάντηση. Επειδή η ζωή είναι πιο τακτοποιημένη εφόσον τιτλοφορείται. Ε, όχι! Προτιμώ να ξυπνώ γιατρός και να κοιμάμαι συγγραφέας. Και ενδιάμεσα, να ονειρεύομαι όλα αυτά που δεν μπαίνουν σε ταμπέλες. Τα ανομολόγητα.
-Τι είναι για εσάς το γράψιμο;
Μια ανάγκη δίχως πάτο.
-Πείτε μας λίγα λόγια για την εκδήλωση απόψε στις 6.30 στο βιβλιοπωλείο «Βιβλιόπολις».
Είναι η έκτη εκδήλωση που πραγματοποιείται για το «Πικραμύγδαλο» και εντούτοις διαισθάνομαι ότι θα είναι και η πιο ενδιαφέρουσα. Και να σας εξηγήσω το γιατί. Θα συνδυάσει ήχο και εικόνα σε διαφορετικές εκφάνσεις. Με ένα διαδραστικό τρόπο. Από βιντεοπροβολή μέχρι θεατρική απόδοση διαλόγων του βιβλίου και από έγκριτη ανάλυση έως live μουσική επένδυση. Εξάλλου, η πόλη της Καλαμάτας χαρακτηρίζεται από το υψηλό επίπεδο πολιτισμού, σε τέτοιο βαθμό που να μας επιτρέπει μια «πειραγμένη» παρουσίαση βιβλίου. Εν πάσει περιπτώσει, οψόμεθα.
«Το πικραμύγδαλο»
«Είμαι σχιζοφρενής και με τη βούλα. Ναι. Αυτός είμαι για σένα, βρόμικε μπάτσε! Αυτός είμαι για όλο τον κόσμο».
Έτσι ξεκινά η εξιστόρηση ενός φρενοβλαβούς για ένα φόνο. Μια δραματική εξιστόρηση για να αποδείξει την αθωότητα ενός δυστυχισμένου μυαλού. Ένας πρωτάρης ιατρός φτάνει στην ακριτική πολιτεία Ορεινό με το νυχτερινό τρένο. Στο άγνωστο πουθενά, μια σουρεαλιστική πόλη χωρίς ρολόγια. Μια πόλη όπου όλοι οι δρόμοι καταλήγουν σε βραχώδη αδιέξοδα. Εκεί που το φεγγάρι και τα άστρα έχουν αναποδογυρίσει και η γη καλύπτει τον ουρανό. Όλα ανάποδα. Όπως το διπλοανεστραμμένο είδωλο του αντικειμένου στον αμφιβληστροειδή του οφθαλμού. Όμως, το ανάποδο του ανάποδα είναι το ίσιο.
«Τώρα μήπως είσαι εσύ ο τρελός, γιατρέ μου;».
Καθώς ο μίτος ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια ενός παρανοϊκού -του κατηγορουμένου- το παρελθόν μπερδεύεται με το παρόν, η τρέλα με τη λογική, ο ιατρός με τον ασθενή, η κοινωνική ευταξία με την επανάσταση, το πάθος με το μίσος, η φιλία με την προδοσία. Με όχημα το δίδυμο ιατρού-ψυχωσικού, η ιστορία πραγματεύεται με αισθητικό τρόπο την ανθρώπινη απορία στο προαιώνιο ερώτημα «τι αξίζει περισσότερο στον κόσμο;».
Σκοτεινοί πόθοι, απαγορευμένοι έρωτες, θαμμένα μυστικά, απιστίες. Και συνάμα, πηγαία, αγωνιώδης αναζήτηση του σκοπού, ενός σκοπού. Της ανθρώπινης ευτυχίας. Αναζήτηση της ψυχής. Πού; Μα, φυσικά, στις κολάσεις των ηρώων μας. Στα διλήμματα που δίνουν ώθηση. Καταστροφική ή δημιουργική…
