Ο ταβερνιάρης στην Εύβοια, ο οποίος μπροστά στα μάτια των πελατών του κατακρεούργησε ένα κουταβάκι σπάζοντάς του το κεφάλι με μια καρέκλα, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να εφαρμόσει τα ήθη και τα έθιμα των κατσαπλιάδων, υποδιαίρεση του ελληνισμού.
«Ανθρώπων», δηλαδή, που εξεγείρονται όταν δουν ένα σκυλάκι με το αφεντικό του στην ακρογιαλιά, θεωρούν όμως τελείως φυσιολογικό να παρκάρει ο άλλος με το 4Χ4 μες στη μύτη τους, να καβαλήσει ο «Μεγάλος» με το μηχανάκι το πεζοδρόμιο και να ουρλιάζουν τα παιδιά, διότι παιδιά είναι, θέλουν να παίξουν, κι αν δεν ουρλιάξουν δεν το ευχαριστιούνται. Ως γνωστόν, το ελληνικό καλοκαίρι είναι σαν χωριάτικη «χωρίς κρεμμύδι», αν δεν έχει θόρυβο. Κι αν σου λείπουν τα παιδιά και τα μηχανάκια, υπάρχουν και τα ηχεία. Όλα αυτά είναι θεμιτά, ενώ το «σκυλί» βρωμάει, σε αντίθεση με τους ανθρώπους οι οποίοι δε βρωμάνε, απλώς μυρίζουν. Ειδικά στις παραλίες όπου νομίζουν πως τα πάνε εκεί για να τα πλύνουν, μάλλον κρίνοντας εξ ιδίων.
Πόση απόσταση χωρίζει το φόνο του ανυπεράσπιστου πλάσματος από την ανθρωποκτονία; Όχι πολύ μεγάλη. Αρκεί να διαβάσει κανείς τις βρισιές που απευθύνουν στους φιλόζωους οι υποστηρικτές του.
Α.Π.
Μια υποδιαίρεση του… Έλληνα
