«Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα, λέει το γνωστό δημοτικό τραγούδι. Πολλή μαυρίλα πλάκωσε στην παραλιακή, λέω εγώ. Δε γνωρίζω ποιος έφερε τη μόδα στην Καλαμάτα. Ξαφνικά μαυρίσανε οι καφετέριες, τα ζαχαροπλαστεία, τα πιτάδικα, ξεκινήσανε με τις μαύρες ομπρέλες πέρυσι και φέτος περάσανε στα μαγαζιά, μαυρίσανε τοίχους, ταβάνια, τέντες, κουφώματα, έπιπλα, διαφημιστικές πινακίδες και πάει λέγοντας.
Το επόμενο βήμα είναι να βάψουνε τα πεζοδρόμια και αμέσως μετά την άμμο».
Αυτά έγραφα προ πενταετίας και ήλπιζα ότι η μόδα του μαύρου δε θα επεκταθεί. Λάθος, μεγάλο Λάθος, το μαύρο εξαπλώθηκε σιγά σιγά σαν αρρώστια, σαν το σκαθάρι που αφανίζει ένα ένα τα φοινικόδενδρα της πόλης. Μαύρισαν τα μαγαζιά της πλατείας και των γύρω δρόμων απ’ άκρη σ’ άκρη, μαύρο στο μαύρο κι όποιος αντέξει, αντιγράφουν ο ένας τον άλλον και καταντήσαμε, γιατί περί κατάντιας πρόκειται, να καθόμαστε μέρα μεσημέρι σε καφέ της πλατείας κάτω από τις μαύρες ομπρέλες, με τα φώτα ανοιχτά!
Μέχρι κι ο Γιώργης με τα κόκκινα, πράσινα, πορτοκαλί μπλουζάκια του αναγκάστηκε να ντυθεί στα μαύρα. Αν δεν ήταν το ξανθό κεφάλι του, δε θα τον ξεχώριζες πίσω από τη μαύρη μπάρα και μπροστά από το μαύρο τοίχο.
Εύχομαι η μόδα να περάσει, μέχρι τότε ΖΩΗ ΣΕ ΜΑΣ!
Του Γιώργου Κυριακόπουλου
