Σχεδόν 6 μήνες τώρα ακούω ότι αυτή η κυβέρνηση διαπραγματεύεται… Το έλεγαν συνέχεια, σαν να είχαν την ανάγκη να το ακούει ο ελληνικός λαός και να του γίνει βίωμα. Αποτέλεσμα, να φτάσουμε σε ένα οδυνηρό τελεσίγραφο με 27 χώρες απέναντί μας την Κυριακή, ώστε να υπογράψουμε το πιο βαρύ έως σήμερα μνημόνιο, τόσο σε μέτρα όσο και σε διάρκεια (και εφόσον μας εμπιστευτούν ότι θα το εφαρμόσουμε), ή να οδηγηθούμε σε αχαρτογράφητα νερά, εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και στην απότομη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, με ό,τι άλλο αυτό μπορεί να συνεπάγεται μελλοντικά σε γεωπολιτικό επίπεδο. Αγνοούμε, δε, ότι η πραγματική οικονομία καθημερινά πλέον με το κλείσιμο των τραπεζών (που έγινε λόγω ενός δημοψηφίσματος, που ακόμα και οι νικητές αναρωτιούνται σήμερα τι ακριβώς ψήφισαν) βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και θα χρειαστούν πολλά χρόνια και θυσίες για να βρεθεί στο επίπεδο που ήταν πριν από τη Δευτέρα της 29ης Ιουνίου.
Είναι προφανές ότι αυτή η περήφανη διαπραγμάτευση πήγε πλέον περίπατο, το ομολογούν άλλωστε και στελέχη της κυβέρνησης…
Αυτό στο οποίο ακόμα δεν μπορώ να δώσω εξήγηση, είναι γιατί φτάσαμε εδώ. Από ανικανότητα ή από βούληση να μας οδηγήσουν εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ρίχνοντας το φταίξιμο σε άλλους;
Υπομονή μέχρι την Κυριακή και θα μάθουμε…
Κ. Γαζ.
Περί διαπραγμάτευσης…
