Χθες ήταν η πρώτη μέρα αυτόν το δύσκολο καιρό τον οποίο οι Έλληνες περνάμε, που επέτρεψα στον εαυτό μου την πολυτέλεια να βιώσει την απόλυτη θλίψη.
Απόλυτη θλίψη, γιατί, όπως μετέδωσε το Russia Today, «η Ελλάδα έγινε το πρώτο ανεπτυγμένο έθνος που χρεοκόπησε στις διεθνείς υποχρεώσεις του», ενώ το CNN μετρούσε αντίστροφα το χρόνο.
Απόλυτη θλίψη, γιατί ο επικεφαλής του ΔΝΤ επιχείρησε να καθησυχάσει τους πολίτες της Αλβανίας, διαβεβαιώνοντας ότι είναι ασφαλείς από την επιδείνωση της κρίσης στην Ελλάδα.
Απόλυτη θλίψη, για τις ουρές των συνταξιούχων στις τράπεζες.
Απόλυτη θλίψη, για τις ουρές των αυτοκινήτων στα βενζινάδικα.
Απόλυτη θλίψη, για τις ουρές στα super markets, τις μόνες επιχειρήσεις που δουλεύουν. Και με ένα αθέατο πλήθος να μην μπορεί να συμμετέχει σ’ αυτή την ουρά.
Απόλυτη θλίψη, γιατί επί πέντε χρόνια ο καθένας μας βίωνε μεν το Γολγοθά του, υπομένοντας, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα ορθοποδήσουμε.
Τι, άραγε, όμως, εννοούσε εκείνο το σύνθημα «ελπίδα για όλους» της 26ης Ιανουαρίου 2015;
Απόλυτη θλίψη, γιατί λίγο πριν από την εκπνοή της προθεσμίας η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε τρίτο μνημόνιο και δεν προχώρησε στο συμβιβασμό λίγες, έστω, μέρες πριν.
Απόλυτη θλίψη, γιατί «εκκλήσεις», όπως του επικεφαλής του Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, καθηγητή Κωνσταντίνου Τσουκαλά, του ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονου, δεν εισακούσθηκαν νωρίτερα.
Μήπως γιατί ο θόρυβος του διεθνούς παίκτη Γιάννη Βαρουφάκη σκέπαζε τα πάντα;
Μήπως γιατί η απειρία του Έλληνα πρωθυπουργού έχει το βαρύ τίμημά της; Μήπως γιατί στο νέο αυτό σώμα «κατοικεί» ό,τι το παλιό;
Απόλυτη θλίψη, γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δε βγαίνει από την αδράνεια να συγκαλέσει, έστω, Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών.
Απόλυτη θλίψη, γιατί αυτή τη μέρα, τη χθεσινή, δε μας άξιζε να τη βιώσουμε ως έθνος.
Παρακαλώ, δε, τους καθημερινά απασχολούμενους, όχι με την καθόλα σεβαστή διαφωνία, αλλά με την ανούσια προπαγάνδα, να σκεφθούν, για πρώτη ίσως φορά, πως για κάποιους ανθρώπους σ’ αυτή τη χώρα η αξιοπρέπεια δεν αποτελεί απλά μια λέξη, ενίοτε κενή περιεχομένου, αλλά στάση ζωής.
Αυτό τουλάχιστον ας το σεβαστούν.
Έναν όρκο έδωσα χθες στον εαυτό μου: Αυτή τη μέρα, την 1η Ιουλίου, μέχρι να πεθάνω, θα αφήνω ένα δάκρυ, σκληρό σαν διαμάντι, να χαρακώνει το πρόσωπό μου. Σαν φόρο τιμής στη χαμένη μου αξιοπρέπεια…
Άντα Αποστολάκη
