Ο Καλαματιανός αρχιτέκτων μίλησε για το μέλλον της
Προχθές το βράδυ, στο Πνευματικό Κέντρο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Φαντάσου την πόλη»
Με βάση μια αναλογική κλίμακα οι εκδηλώσεις που υλοποιούνται αυτές τις ημέρες στην Καλαμάτα και ειδικότερα στο χώρο του Πνευματικού Κέντρου, είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Κι αυτό, γιατί για πρώτη φορά οι πολίτες έχουν την ελευθερία να μιλήσουν ανοικτά με ειδικούς για την πόλη τους. Τουτέστιν, το εγχείρημα «Φαντάσου την πόλη: Καλαμάτα 2015» έχει ήδη πετύχει.
Προχθές το βράδυ κάποιες δεκάδες κάτοικοι της πόλης είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε την άποψη του βραβευμένου ποικιλοτρόπως Καλαματιανού αρχιτέκτονα, Κώστα Πουλόπουλου, για την πόλη των επόμενων χρόνων, σε ένα βραχυπρόθεσμο μέλλον και όχι σε έναν αόριστο χρόνο.
Η ομιλία του στηρίχτηκε στη ρήση του Πάμπλο Πικάσο “Good artists copy. Great artists steal!” (Οι καλοί καλλιτέχνες αντιγράφουν. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες κλέβουν!). Και ο Κ. Πουλόπουλος προτιμά την κλοπή, γιατί είναι πιο δημιουργική, αφού απαιτεί ταχύτητα και εξυπνάδα, αλλά και μια δόση δημιουργίας για το πότε, πώς και τι θα κλέψεις.
Η άποψή του υπήρξε καθαρή και διαυγής. Η Καλαμάτα έχει όλα τα στοιχεία να γίνει μια πόλη υπόδειγμα, αρκεί αυτοί που την… πλάθουν και τη σχηματίζουν να έχουν τα μάτια τους και τα αφτιά τους ανοικτά, αλλά και να διαπνέονται από μια δόση δημοκρατίας.
Πριν δοθεί η εντολή στον αρχιτέκτονα, θα πρέπει να έχει ήδη υπάρξει μια σοβαρή διαβούλευση με όλους τους ενδιαφερόμενους, πολίτες και φορείς. Ουσιαστική συζήτηση, όμως, όχι ψεύτικη ούτε δήθεν.
Απλώνοντας τη σκέψη του ο Κ. Πουλόπουλος στάθηκε αρκετά σκεπτικός με την ύπαρξη του Πάρκου Σιδηροδρόμων, αφού κόβει τη θέα του επισκέπτη με βίαιο τρόπο προς τη θάλασσα. Βέβαια, ο γέγονε γέγονε, αν και πρότεινε κάποιες ήπιες παρεμβάσεις που θα του δώσουν άλλο χρώμα.
Στην ομιλία του στάθηκε, όμως, πιο πολύ στο παραλιακό μέτωπο, το οποίο θεωρεί και το μεγάλο όπλο της πόλης στο δρόμο της ανάπτυξης. Οι σκέψεις του ήταν ξεκάθαρες. Η μαρίνα για κάποιον που φτάνει στο λιμάνι είναι ένας κρυμμένος θησαυρός που με κάποιον τρόπο πρέπει να αναδειχθεί περισσότερο. Το λιμάνι θα πρέπει να πάρει μια όψη περισσότερο “κοσμοπολίτικη”.
Η παρουσίαση διαπραγματεύτηκε επιτυχημένα παραδείγματα αστικής ανάπλασης και υποδομών σε ευρωπαϊκές πόλεις μεσαίου μεγέθους (Βαρκελώνη, Νίκαια, Τελ Αβίβ, κ.ά.), για να τα συσχετίσει με ιδέες που απασχολούν το δημόσιο διάλογο της πόλης μας.
Επίσης, οι λαμβάνοντες αποφάσεις για την πόλη πρέπει να δώσουν έμφαση στο λιμενοβραχίονα, που πρέπει να γίνει χώρος περιπάτου αλλά και τοπόσημο. Ο αυξημένος φωτισμός του είναι ένα θετικό στοιχείο, αλλά χρειάζεται κάτι παραπάνω, μια απόληξη που θα μπορεί να είναι ένα εστιατόριο, μπαρ ή κάτι άλλο.
Ο Κώστας Πουλόπουλος στην ομιλία του ήταν όσο πιο ξεκάθαρος γινόταν. Η Καλαμάτα πρέπει από “αυτοκινητοκεντρική” πόλη να γίνει άμεσα “ανθρωποκεντρική”. “Το αυτοκίνητο έχει πεθάνει, βρώμισε”, σχολίασε. Κι αυτό, πρακτικά, σημαίνει τουλάχιστον μονοδρόμηση της Ναυαρίνου, αλλά και πλάτεμα τουλάχιστον του νότιου πεζοδρομίου από το “Βυθό” μέχρι το “Φιλοξένια”. «Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ανεπίτρεπτο. Το ποδήλατο πρέπει να γίνει το ισχυρό στοιχείο της πόλης», τόνισε.
Επίσης, βλέπει την ύπαρξη ενός πολύ ελαφρού τραμ που θα διασχίζει την παραλιακή λεωφόρο (κάτι σαν αυτό που υπάρχει, για παράδειγμα, στο Σαν Φρανσίσκο, στις ΗΠΑ). Εξάλλου, το τραμ ήταν στοιχείο της πόλης στις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα.
Ολοκληρώνοντας το αρχιτεκτονικό μέρος της ομιλίας του ο Κ. Πουλόπουλος σημείωσε ότι η Καλαμάτα έχει χάσει πολύτιμο χρόνο στον ανταγωνισμό με τις άλλες ίδιες σε μέγεθος πόλεις του εξωτερικού. Εδώ, βέβαια, το… καρφί πήγαινε με ευγενικό τρόπο στη Δημοτική Αρχή, η οποία από το 2007… χαζεύει την παραλιακή ζώνη, παρά τις προτάσεις που κατατέθηκαν κατά περιόδους από άλλες δημοτικές παρατάξεις.
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις “μάχες” του Β. Κοσμόπουλου στο Δημοτικό Συμβούλιο για την ανάγκη παρέμβασης – κατά προτεραιότητα- στην παραλιακή ζώνη. Ο κ. Νίκας, όμως, τα ξέρει όλα… οπότε δεν τίθεται θέμα.
Από εκεί και πέρα, ο Κ. Πουλόπουλος έθεσε και θέμα για το πώς γίνονται οι μελέτες στην Καλαμάτα. Στην πόλη υπάρχει ένα αρχιτεκτονικό και γενικότερα επιστημονικό δυναμικό με φρέσκια ματιά, το οποίο κατά παράδοξο τρόπο έχει μείνει στην άκρη. Οι μελέτες εκπονούνται από δημοσίους υπαλλήλους και έχουν την ποιότητα που έχει και ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα. Το γεγονός ότι υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις, απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ο δημοσιογράφος Μιχάλης Μητσός, με αφορμή την έκδοση βιβλίου του, είπε πως “οι δημοσιογράφοι είναι τεμπέληδες και δε διαβάζουν”. Κάτι αντίστοιχο γίνεται και στο Δήμο Καλαμάτας, όπου οι προσλήψεις έγιναν με το γνωστό… ελληνικό τρόπο, αλλά και τους υπαλλήλους του το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η λήξη του ωραρίου τους.
του Αντώνη Πετρόγιαννη
