Ο πολιτισμός- είναι πλέον πασίδηλο- αποτελεί μηχανισμό οικονομικής ανάπτυξης και πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να τον προστατεύσουμε, να τον προβάλουμε και να τον υποβοηθήσουμε, ώστε να μας δώσει πίσω όλα τα πνευματικά και πρακτικά πολλαπλασιαστικά του οφέλη.
Ποιος είναι αυτός που δεν έχει ακούσει τα παραπάνω λόγια;
Επιπλέον, δράσεις πολιτισμού συνδυασμένες με την προστασία του περιβάλλοντος, συνδυασμένες με τον αθλητισμό, συνδυασμένες με τον τουρισμό, βοηθούν πολλαπλά τις τοπικές κοινωνίες και περνούν σωστά μηνύματα στις νεώτερες γενιές.
Ας περάσουμε τώρα στην είδηση. Εγκρίθηκε, σύμφωνα με δελτίο Τύπου της Δημοτικής Αρχής, από το υπουργείο Πολιτισμού η αρχιτεκτονική μελέτη ανάπλασης και ανάδειξης της περιοχής εισόδου του Κάστρου Καλαμάτας, καθώς και η μελέτη φωτισμού, που εκπονήθηκε από την εταιρεία Lightworks Αρχιτεκτονικός Φωτισμός ΕΠΕ, με την προϋπόθεση τήρησης ορισμένων όρων.
Μετά την κατεδάφιση του απαλλοτριωθέντος ακινήτου, πρώην ιδιοκτησίας Σπυρίδη, απελευθερώθηκε ο χώρος της εισόδου, αλλά και μεγάλη επιφάνεια έμπροσθεν του Κάστρου.
Η εγκριθείσα αρχιτεκτονική μελέτη, που εκπονήθηκε από το επιστημονικό προσωπικό της Εφορείας Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας, προβλέπει – μεταξύ άλλων – αλλαγή της πρόσβασης στην είσοδο, κατασκευή ενός κεκλιμένου επιπέδου που θα τη διευκολύνει, διαμορφώσεις και πλακόστρωση του χώρου, φυτεύσεις, τοποθέτηση καθιστικών και εγκατάσταση του κατάλληλου φωτισμού στο σημείο αυτό.
Ως εδώ καλά. Επειδή, όμως, ο… διάβολος κρίνεται στις λεπτομέρειες, το δελτίο προσθέτει: Το εξαιρετικά δύσκολο, βέβαια, είναι να εξευρεθούν τα χρήματα που προβλέπονται από τη μελέτη για την κατασκευή του έργου.
Και συνεχίζουμε. Η διαδικασία ψήφισης του προϋπολογισμού, που ολοκληρώθηκε το περασμένο Σάββατο το βράδυ, είχε και μια πρωτοτυπία. Μπορεί και παγκόσμια. Ο υπουργός Πολιτισμού, Αριστείδης Μπαλτάς, δεν αναφέρθηκε στην ομιλία του σε ένα από τα μεγάλα θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσει. Να επαναλάβει, έστω, τις υποσχέσεις που έχει δώσει προς διάφορες κατευθύνσεις, τις λύσεις που ο ίδιος έχει εξαγγείλει. Δεν είπε ούτε μία λέξη για πολλά πράγματα. Ακόμα και για πώς πάει η πορεία του ΕΣΠΑ.
Στο τέλος τέλος της ομιλίας του, δεν μπόρεσε να μην αναφέρει το 0,2%, που του αναλογεί από τον προϋπολογισμό -το χαρακτήρισε, μάλιστα, «πενιχρό», σχεδόν «ντροπή». Αλλά το κατανοεί. «Αναγνωρίζουμε», είπε, «ότι προηγείται η ανθρωπιστική καταστροφή, η ανεργία, η ακραία φτώχεια, η υγεία, η παιδεία. Και άρα ο Πολιτισμός οφείλει να μη διεκδικεί από εκεί τα δικά του υλικά μέσα, για να προχωρήσει ο ίδιος».
Στο κρίσιμο αυτό σημείο θα περίμενε κανείς ότι ο ειλικρινής υπουργός Πολιτισμού θα είχε τουλάχιστον καμιά ιδέα για το «πού» θα στηριχτεί ο Πολιτισμός, πέραν του κράτους που δεν μπορεί. Προτίμησε να κάνει το ανάποδο. Ενδιαφέρθηκε για το «πώς» το φτωχό υπουργείο Πολιτισμού «θα συνδράμει» το ίδιο σε όλα τα προηγούμενα δεινά – όχι τα δικά του.
Ανακοίνωσε και δύο έργα. «Τα μέτρα αυτά είναι λίγα, το ξέρουμε», κατέληξε. «Προσπαθούμε, όμως, μέσω αυτών να δείξουμε ότι ο πολιτισμός δεν είναι μόνο αυτός που ζητάει λεφτά, αλλά αυτός που μπορεί να παράγει από τη δική του αυτοανάπτυξη περισσότερα λεφτά».
Με λίγα λόγια, πρέπει να αυτοαναπτυχθούμε. Να ακούγεται ως σύσταση, όχι από νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, αλλά από αριστερή, είναι μια πανευρωπαϊκή πατέντα. Που ούτε η κρίση δικαιολογεί…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
