Με αφορμή τη θυσία νέων αλλά και μεγαλύτερων συμπολιτών μας στους δρόμους της Καλαμάτας, έχει σημασία να δώσουμε την πρέπουσα προσοχή στις παρακάτω γραμμές.
Πριν λίγες εβδομάδες, μιλώντας στη Μόνιμη Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής, ο Αναστάσιος Μαρκουίζος- περισσότερο γνωστός ως «Ιαβέρης»- παρουσίασε στοιχεία που δείχνουν πόσο σημαντικές και πολυεπίπεδες επιπτώσεις έχει, για τη χώρα μας, η εθνική και οδική μας αν-ασφάλεια.
1.600 νεκροί και 20.000 τραυματίες σε ένα χρόνο, τα θύματα των τροχαίων ατυχημάτων. Πέντε νεκροί και πέντε τετραπληγικοί «προκύπτουν» κάθε ημέρα- 10 παραπληγικοί, 60 τραυματίες ακόμη βλέπουν τη ζωή τους να αλλάζει. Τα περισσότερα θύματα, μάλιστα, βρίσκονται σε νεαρή ηλικία τη στιγμή του ατυχήματος: το 60-70% του συνόλου αφορά άτομα ηλικίας 15-29 ετών.
Φυσικά, τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν δεν ήταν αρκετά για να ιδρώσει κανενός το αυτάκι. Ούτε των κυρίων που παρευρίσκονταν στην αίθουσα, ούτε και ημών. Το συνηθίζουμε, εξάλλου, άνθρωποι που ίσως μας τσιγκλάνε, πασχίζουν να μας δείξουν, να γνωρίσουν και σε εμάς τι μας συμβαίνει και γιατί είναι σημαντικό να αλλάξουμε κάτι πια, να αντιμετωπίζονται ως «γραφικοί» και «αστείοι» και να χλευάζονται.
Ο Ιαβέρης, λοιπόν, στην εισήγησή του στη Βουλή, το κατέστησε σαφές: οι απώλειες που έχουμε από τα τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα, αντιστοιχούν σε εκείνες ενός εμφυλίου πολέμου. Κάθε χρόνο ένα χωριό- από εκείνα που έχουν αφεθεί να ερημώσουν- εξαφανίζεται ολοκληρωτικά από το χάρτη. Γκρεμίζεται συθέμελα. Μόνο σημάδι να θυμίζει πως υπήρξε, οι κουβάδες αίματος που ρίχνονται στο οδόστρωμα.
Παρέθεσε και άλλα στοιχεία: «140 χιλιάδες νεκροί, 150 χιλιάδες ζωντανοί-νεκροί, 200 χιλιάδες ανάπηροι, 2 εκατομμύρια τραυματίες». Σε όλες τις κατηγορίες, τα θύματα είναι συνήθως μικρότεροι των 30 ετών και τα στοιχεία αφορούν τα τελευταία 60 χρόνια. Tα στοιχεία αυτά είναι που κάνουν τον Ιαβέρη να μιλά για «απώλειες εμφυλίου πολέμου», καθώς οι συνολικές απώλειες, για τα τελευταία 100 χρόνια, ξεπερνούν τις στρατιωτικές απώλειες των δύο Παγκοσμίων Πολέμων και του Εμφυλίου. Μαζί.
Συμπλήρωσε, μάλιστα, ότι «βάσει μελέτης μιας αρμόδιας Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης», υπογραμμίζει ότι, «εμείς σπαταλάμε, μέσω του θανάτου και της απόγνωσης στους δρόμους, 12 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως». Διαφωνεί κανείς πως πρόκειται για περισσότερο ευκταία λύση, για την εύρεση των πόρων που αναζητεί η κυβέρνηση, από τις ατέρμονες περικοπές και μειώσεις μισθών και προϋπολογισμών;
Είναι καιρός, πια, να αξιοποιηθεί όλος αυτός ο πόνος για καλό, να αλλάξουμε εμείς μήπως και αλλάξει και το γύρω μας, έστω σε έναν τομέα. Γιατί, έως σήμερα, σε όλα τα θέματα τέτοιας σημασίας, οι μόνοι που ασχολούνται, ενημερώνουν και κρούουν κώδωνες κινδύνου σε πείσμα των αδιάφορων και κωφών, είναι όσοι χάσανε κάποιον δικό τους ή είχαν οι ίδιοι μια ανάλογη, δύσκολη εμπειρία. Ισχύει, δυστυχώς, το «εάν δεν πάθεις» και, δυστυχέστερα, δεν μαθαίνουν και όλοι όσοι παθαίνουν.
Κι έτσι όπως πάμε, το μόνο που θα μείνει τελικά σε κάποια χρόνια, θα’ ναι οι κόκκινες λωρίδες που θα αντικαταστήσουν πάνω στην άσφαλτο τις λευκές και τα καντηλάκια, στα αριστερά και δεξιά τους, με τις φωτογραφίες που θα φωτίζει ένα κερί, να θυμίζουν πως κάποτε εδώ υπήρξαν άνθρωποι.
Επιμέλεια: Αντώνης Πετρόγιαννης
