Επανειλημμένα προσπαθώ να περάσω από τον πεζόδρομο της Αριστομένους στην κεντρική πλατεία και πάντα οι οδηγοί αυτοκινήτων σταματάνε με τη…βία. Προχθές, ένας ήταν βιαστικός και παρ’ ολίγο να με κτυπήσει.
Το συγκεκριμένο περιστατικό έρχεται να επιβεβαιώσει ένα γενικότερο φαινόμενο της εποχής: πάψαμε από καιρό να κυβερνούμε, να διοικούμε, να ανατρέφουμε, να διδάσκουμε, να συναναστρεφόμαστε, να εργαζόμαστε, να παίρνουμε και να δίνουμε μέσα από το καλό παράδειγμα.
Όλο και σπανιότερα γίνεται χρήση της έκφρασης «παράδειγμα προς μίμηση», κι αν ακουστεί για κάποιον, θεωρούμε πως ο άνθρωπος αυτός κινείται στα όρια της γραφικότητας.
Συμπεριφερόμαστε συχνά σαν ζώα εγωιστικά και αδηφάγα, ακοινώνητα, που κοιτάζει το ένα ν’ αρπάξει απ’ το άλλο ό,τι μπορεί, αδιαφορώντας για την ομάδα και τα μαθήματα που θα πάρει η υπόλοιπη αγέλη και ιδιαίτερα τα μικρά μέλη της από τη συμπεριφορά αυτή.
Ζούμε μονάχα για το τώρα και τη στιγμή, αποθεώνουμε το εφήμερο και το περιστασιακό, ανάγουμε σε αξία την εξυπηρέτηση του πιο ασήμαντου και ποταπού συμφέροντος, δίχως ν’ αναλογιστούμε ποτέ καμιά συνέπεια στους γύρω μας και, εντέλει, στους εαυτούς μας και στα ίδια μας τα παιδιά. Καιρός να αλλάξουμε πλεύση γιατί πέσαμε σε βράχια…
Α.Π.
Αλλαγή πλεύσης γιατί πέσαμε σε βράχια…
