Εις ό,τι μας αφορά, βρίσκω όντως καταγέλαστο το κίνημα των «Παραιτηθείτε». Είναι βαθύτατα κορόιδο όποιος πάει και διαδηλώνει για να γίνει ο Κυριάκος πρωθυπουργός. Τα συνθήματα του τύπου «Ζητάμε αλλαγή πολιτικής τώρα» είναι όντως αστεία. Κι αυτό, διότι η αλλαγή πολιτικής προϋποθέτει ότι θα έχεις κάποια ιδέα για το ποια είναι η πολιτική που θα την αντικαταστήσει. Τα υπόλοιπα, περί μεταρρυθμίσεων, αξιοκρατίας, περικοπών δαπανών και καταπολέμησης του σπάταλου κράτους, έχουν την οσμή γνώριμων πολιτικών συνθημάτων, προδίδοντας τους χώρους που ελπίζουν ότι θα ωφεληθούν.
Από εκεί κι έπειτα, όλα είναι προβλέψιμα. Η αξιωματική αντιπολίτευση δε θέλει να χρεωθεί κομματικά την αποτυχία της συγκέντρωσης, αλλά την ενδιαφέρει να υποδαυλίζει μια κοινωνική διαμαρτυρία ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Παριστάνει έτσι ότι παρακολουθεί από απόσταση, υποκρινόμενη ότι απλώς συμμετέχει.
Η κυβέρνηση, αντιθέτως, οφείλει να παρουσιάσει την κίνηση ως εντελώς κατευθυνόμενη, όπως γίνεται με τα γιαουρτώματα και τους προπηλακισμούς. Από τη θέση της αντιπολίτευσης λες «Ο κόσμος σάς απεχθάνεται», από τη θέση της κυβέρνησης λες «Μια υποκινούμενη μειοψηφία μάς πολεμά». Ταυτίζεις και την κυβέρνηση με τη χώρα και λες ότι μια τέτοια κίνηση στρέφεται ενάντια στη χώρα, όπως είπε η Γεροβασίλη.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι ότι μια μικρή συγκέντρωση δικαιώνει τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι δείχνει ότι όντως πρόκειται για ασήμαντη μειοψηφία και όχι για μαζικό φαινόμενο όπως ήταν οι Αγανακτισμένοι.
Το πρόβλημα είναι ακριβώς το θράσος με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στους Αγανακτισμένους ή σε οποιαδήποτε διεκδίκηση των τελευταίων ετών. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καπηλεύτηκε τη δράση και την παρουσία των ανθρώπων στο δρόμο, ό,τι χημικό εισέπνευσαν και ό,τι ξύλο έφαγαν από τα πρώτα χρόνια της κρίσης, προκειμένου να γίνει κυβέρνηση και να εισπράττει τα συγχαρητήρια του Σόιμπλε, δεν είναι καθόλου αστείο. Είναι εξοργιστικό…
Α.Π.
Παραιτηθείτε…
