Έμμεση απάντηση στην επιστολή του Γ. Κουτσούλη, αλλά και στρουθοκαμηλισμός για τη “λεόντεια” σύμβαση κατά του Δημοσίου
Ήταν θέμα χρόνου το πότε ο δήμαρχος Καλαμάτας, Παναγιώτης Νίκας, θα σήκωνε το… γάντι της επιστολής του πρώην δημάρχου Γιώργου Κουτσούλη για την κατασκευή και ολοκλήρωση της περιμετρικής οδού της πόλης.
Θυμίζουμε ότι ο τελευταίος, με δημόσια παρέμβασή του, σχολίασε ότι ο αγώνας για την κατασκευή του αρχίζει επί δημαρχοντίας του το 2003, με υπουργό ΥΠΕΧΩΔΕ τη Βάσω Παπανδρέου, ενώ συμπληρώθηκε ως έργο στη σύμβαση παραχώρησης, με απόφαση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, ύστερα από πίεση δική του και με παρέμβαση του νομάρχη και προέδρου της Ένωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων τότε, Δημήτρη Δράκου.
Προ της επιστολής Κουτσούλη, ο κ. Νίκας εκθείαζε την προσπάθεια πολλών υπουργών και κυβερνήσεων, αρχής γενομένης από τη Βάσω Παπανδρέου. Χθες, όμως, άλλαξε ρότα και σε επιστολή του κάνει λόγο για τις προσπάθειες του πρώην υπουργού, Γιώργου Σουφλιά, αλλά και τις δικές του!
Ειδικότερα, σε σχετικό δελτίο Τύπου αναφέρονται τα εξής: «Με επιστολή του ο δήμαρχος ενημέρωσε τον πρώην υπουργό, Γιώργο Σουφλιά, για την αποπεράτωση του αυτοκινητόδρομου Κορίνθου – Τρίπολης – Καλαμάτας και τον ευχαρίστησε για την καθοριστική συμβολή του στην πραγματοποίηση του μεγάλου αυτού έργου, ιδιαίτερα με την επίλυση του προβλήματος της χρηματοδότησης διά της μεθόδου των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα. Επιπλέον, τον ευχαρίστησε, διότι αποδέχθηκε όλα τα αιτήματα του Δήμου Καλαμάτας σχετικά με την κατασκευή του περιμετρικού (κόμβος Καρέλια, κόμβος Λαιΐκων, Αγιάννα κ.λπ.)».
Βέβαια, υπάρχει και η παράμετρος κυβέρνηση, η οποία δια στόματος του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, κατά τα εγκαίνια της περιμετρικής, σχολίασε ότι οι συμβάσεις που υπογράφηκαν από τον Γιώργο Σουφλιά δεν υπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον.
Το ίδιο υποστήριξε και σε συνέντευξη Τύπου την περασμένη εβδομάδα ο γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, Σπύρος Μωρακέας.
Και λίγη ιστορία…
Από όποια οπτική γωνία και να δει κανείς το θέμα, το γαλαντόμο σχέδιο για τους ελληνικούς οδικούς άξονες, μεταξύ αυτών και του Μορέα, αποδείχτηκε η χρυσοτόκος όρνιθα για όλους τους εμπλεκομένους πλην του ελληνικού Δημοσίου.
Το φιλόδοξο σχέδιο για τη βελτίωση του εθνικού οδικού δικτύου της χώρας ξεκινούσε από μια βασική παραδοχή: το Δημόσιο δεν έχει τα χρήματα για να ανακατασκευάσει ή να επεκτείνει το βασικό εθνικό δίκτυο.
Η κατασκευή του, λοιπόν, θα ανετίθετο σε ιδιώτες, με αντάλλαγμα την εκμετάλλευσή του για 30 χρόνια. Το Δημόσιο θα συμμετείχε με ένα μικρό ποσοστό του κόστους κατασκευής –το 25%– και, με το πέρασμα του χρόνου θα αύξανε το μερίδιό του στα όποια έσοδα. Ακόμα, 26% θα προερχόταν από τα διόδια. Το υπόλοιπο 49% θα καλύπτονταν από ιδιώτες.
Βρισκόμαστε στο μακρινό 2005 και ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Γιώργος Σουφλιάς, ανακοινώνει το πρόγραμμα «Δρόμοι Ανάπτυξης», για το οποίο δεν είχε μέχρι τότε διαρρεύσει τίποτα. «Δημιουργούμε ένα εκτεταμένο δίκτυο σύγχρονων αυτοκινητόδρομων, ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Πρόκειται για ένα τεράστιο επενδυτικό και αναπτυξιακό σχέδιο, πρωτόγνωρο για την Ελλάδα, που στην κυριολεξία θα αλλάξει το χάρτη της χώρας και τις παραμέτρους ανάπτυξής της. Μικρότερες αποστάσεις, περισσότερη ταχύτητα, πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια, σημαντικές προοπτικές ανάπτυξης», υποστήριζε ο τότε υπουργός.
Στο πακέτο των προς παραχώρηση οδικών αξόνων υπήρχε και το Κόρινθος – Τρίπολη- Καλαμάτα.
Η σύμβαση παραχώρησης πήγε στη Βουλή το 2007 και ψηφίστηκε μαζί με τις άλλες ως ένα άρθρο, χωρίς τα παραρτήματά τους (στα οποία υπήρχε και όλη η «ουσία») να τεθούν ποτέ υπό κοινοβουλευτικό έλεγχο ή να δοθούν στη δημοσιότητα.
Σύμφωνα με τα αρχικά χρονοδιαγράμματα, ο αυτοκινητόδρομος Κορίνθου – Καλαμάτας θα έπρεπε να είναι έτοιμος στις αρχές του 2012.
Η υπέρμετρη (ακόμα και για τη «χρυσή» εποχή αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες) φιλοδοξία της δεύτερης γενιάς παραχωρήσεων ήταν το πρώτο από τα θέματα που θα μας απασχολούσαν για την επόμενη δεκαετία. Δεν ήταν όμως το μόνο πρόβλημα.
Καταρχήν, δεν είχε γίνει καμία προεργασία: για παράδειγμα, δεν είχαν γίνει οι απαλλοτριώσεις, ενώ οι (προ)μελέτες ήταν γεμάτες λάθη. Την έλλειψη προεργασίας μεγέθυναν ακατανόητοι όροι, που στη συνέχεια μετατράπηκαν σε θηλιά στο λαιμό του Δημοσίου: για παράδειγμα, το Δημόσιο δεσμευόταν να ολοκληρώσει απαλλοτριώσεις και αρχαιολογικές έρευνες σε 1,5 έτος (τελικά χρειάστηκαν περί τα 5 έτη) κι αν δεν το έπραττε εγκαίρως, θα κατέβαλλε απίστευτες αποζημιώσεις στον ιδιώτη. Γενικά, η παραμικρή καθυστέρηση από πλευράς Δημοσίου έπρεπε να πληρώνεται… χρυσή.
Το γλυκό «έδεσε» με μια σειρά από διατάξεις, που έκαναν εξαιρετικά επιβλαβή για το Δημόσιο την καταγγελία της σύμβασης με τον ιδιώτη, ακόμα κι αν το Δημόσιο δεν έφερε την ευθύνη.
Το μοντέλο, όμως, αυτό βασίστηκε και σε αρκετές λανθασμένες, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, παραδοχές: για παράδειγμα, ότι οι οδηγοί θα δέχονταν αδιαμαρτύρητα τον πολλαπλασιασμό των σταθμών διοδίων και τις αυξήσεις των τιμών τους σε υπό κατασκευή τμήματα ή ακόμα στον ίδιο δρόμο που επί δεκαετίες χρησιμοποιούν.
Τα υπόλοιπα είναι πλέον γνωστά…
Νίκας κατά πάντων… με ευλογίες στο Σουφλιά, για την Περιμετρική Οδό της Καλαμάτας
