Από τον καιρό των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων που είχε εξασφαλίσει ο Αντρέας Παπανδρέου, αλλά και με τα διάφορα «πακέτα» Ντελόρ κ.λπ., η Ε.Ε. μας έδινε επιδόματα για να παράγουμε εισόδημα, όπως και σε όλες τις χώρες βέβαια. Πάμπολλα άρθρα σοβαρών ανθρώπων έχω διαβάσει από τότε, ότι εμείς μετατρέπαμε τα επιδόματα σε εισόδημα. Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε πώς ανθίσανε εκείνη την εποχή τα κέντρα «προσεχώς Βουλγάρες».
Δεν καταλαβαίνω γιατί, όταν τα ίδια πράγματα μας τα λένε οι ξένοι, π.χ. ο Νταϊσελμπλούμ, εξοργιζόμαστε – όχι όλοι.
Η κυρία Αναγνωστοπούλου, π.χ., τον κατσάδιασε σε ανάρτησή της, υπογράφοντας ως «πουτάνα του νότου». Βρέθηκε μετά ο αφελής νεοδημοκράτης από τη Θεσσαλονίκη να της παρατηρήσει ότι μόνο ως «τσατσά» θα μπορούσε να υπάρξει (λόγω ηλικίας; εμφάνισης; δεν ξέρω) – δεν ήξερε ο δυστυχής τη ρήση για «τα πράγματα που γίνονται αλλά δε λέγονται».
Το ίδιο εξοργίστηκε και το Τμήμα Γυναικών του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι οι ίδιες που είχαν απαιτήσει να αποσυρθεί η πασχαλιάτικη διαφήμιση στην οποία η λαίδη έλεγε «χτύπα σαν άντρας».
Γιατί μιλάω για υποκρισία; Απαντώντας στον Νταϊσελμπλούμ ο βουλευτής των ΑΝΕΛ Καμμένος, του είπε πως «με τις γυναίκες σας τα φάγαμε». Είχε πάρει, φαίνεται, γραμμή από τον αρχηγό του, που είχε γράψει παλιότερα πως οι Σουηδέζες έρχονται στην Κύπρο, προκειμένου οι Κύπριοι να τους κάνουν αυτά που δεν τους κάνουν οι άντρες τους. Αυτά είχε πει ο «πολέμαρχος» – παρεμπιπτόντως μπας και ξέρει κανείς πού υπηρέτησε τη θητεία του; Είναι ο ίδιος που έλεγε στη Βουλή «στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα».
Για όλα αυτά ΔΕΝ εξεγέρθηκαν οι Συριζαίες. Ούτε όταν δημοσιεύτηκε πως η τότε «αγαπημένη» τους Κωνσταντοπούλου είχε καταφέρει να αφήσει εκτός δίκης έναν κατά συρροή βιαστή για πάνω από 8 χρόνια. Ούτε όταν είχαν δημοσιευτεί επώνυμες καταγγελίες από κακόμοιρες Συριζαίες που είχαν προσληφθεί στην πρεσβεία της Βενεζουέλας, όπου όμως ο «πέφτουλας» πρόξενος άπλωνε τα κουλά του όπου έφτανε και αγανακτισμένες ζήτησαν τη συμπαράσταση του κόμματος, αλλά πού!
Γι’ αυτό μιλάω για υποκρισία, έχω άδικο;
Μπάμπης Κάρβελης
Ο Νταϊσελμπλούμ και η υποκρισία των Συριζαίων
