Το κοινόν του βίου ταχθέν χρέος επλήρωσεν πλήρης ημερών και αυτών των «Δαβιτικων εν δυναστείαις», εννενηκοντούτης και έφυγεν από τον κόσμον της ματαιότητος, ο αείμνηστος Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Βουλκάνου, Αρχιμανδρίτης κυρός Νεόφυτος Παντζής. Υπήκουσε εις τo κέλευσμα της νομοτέλειας. Επικαίρως, ο πολυίστωρ Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης φωτίζει το γεγονός λέγων: «Θάνατος, ανάπαυσις πόνων εστίν, τέλος μεν των άθλων, αρχή δέ των επάθλων». Τελειώνουν τa εν κόσμω αγωνίσματα, και ακολουθούν τα βραβεία τούτων, όπως ακριβώς γίνεται και εις τα γυμναστικά αθλήματα.
Ο τίτλος της Νεκρολογίας, μικρός από μικρόν, πλουσιώτατος όμως προς πλουσιώτατον εις αρετήν κεκοιμημένον αδελφόν, ηγαπημένον Συλλειτουργόν και συμφοιτητήν. Ο Προηγούμενος, Αρχιμανδρίτης Νεόφυτος Παντζής, όντως, κατεπλούτει εις αρετάς. Μας προλαμβάνει ο φωστήρ της Νύσσης, νεκρολογών τον ίδιον αδελφόν Μέγαν Βασίλειον. «Σωφροσύνη, ην αυτώ το εφέστιον, σοφία το κτήμα». Δικαιοσύνη δε και καθαρότης τa λαμπρά των οικοδομημάτων κάλλη, εν οις ενδιαιτώμενος επηγάλλετο». Δεν θα κουρασθή καθόλου ο αναγνώστης να ερευνήση αυτές τις αρετές εις τoν αείμνηστον Πατέρα Νεόφυτον. Τον εχαρίτωναν. Τον περιέλουαν. Τον κατεφώτιζαν. Είχε ο Νεόφυτος το αδαμάντινον ήθος, κεκραμένον μετά του φόβου του Θεού! Εδώ παρεμβαίνει ο υψιπέτης της Αριανζού αετός Θεολόγος Γρηγόριος, μe το αξίωμα που άρχισα προοιμιαζόμενος, λέγων επιγραμματικώς: «Μίαν σοφίαν οίδα, τo φοβείσθαι τον Θεό̇ν. Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» και τέλος λόγου, «το παν άκουε, τον Θεόν φοβού». Ταύτα και ο Σολομών ο σοφώτατος. Δειξάτωσαν ουν άφοβον και νικησάτωσαν». Δηλαδή, ας μου δείξουν ένα και μόνον Σοφόν, που να μη είχε στην ζωή του «φόβον Θεού», και εγώ θα ανακηρύξω νικητήν τον δείξαντα αυτόν τον ένα και μόνον!
Και, εννοεί, μέσα εις την κοσμοϊστορικήν πραγματικότητα! Και ο πατήρ Νεόφυτος, είχε αδιαμφισβήτητα αυτήν την σοφίαν, εκ νεότητός του. Όλοι νέοι, κάποιον αμετροεπή λόγον αρθρώσαμε, και ως φοιτηταί. Ο Νεόφυτος ποτέ. Πάντοτε σωφρονών. Πάντοτε σοβαρός, πάντοτε εχερρήμων. Πάντοτε «κρατών εαυτού και εγκρατευόμενος».
Γεννηθείς το 1927, ήταν μόλις εξ ετών παιδάκι, όταν μετέστη εκ των προσκαίρων, ο πολύς Παππούς Μεσσηνίας Μελέτιος, το κλέος της Βασιλικής των Αγίων Τεσσαράκοντα Μονής. Επομένως δεν επρόλαβε καν να τον γνωρίση. Δεν διαφέρει όμως τούτο, διότι, όταν μπήκε ως Δόκιμος εις την πολυώνυμον Μονήν Βουλκάνου, βρήκε Πατέρας κεχειροτονημένους υπό του Μελετίου. Συνεδέθη μετά του πατρός Ιωήλ Γιαννακοπούλου. Μετά του αειμνήστου Γέροντός μου Μελετίου Γαλανοπούλου. Εγνώρισε νεώτατος τον Γέροντα Θεσσαλιώτιδος Ιεζεκιήλ τον Βελανιδιώτην. Πήρε απ’ αυτόν την σκυτάλην της αναργυρίας, του ήθους, της αρετής, του εκκλησιαστικού φρονήματος! Όλοι οι διαληφθέντες είχον αντλήσει από τον Γέροντα Μεσσηνίας, τον ασκητήν του Μαρδακίου! Από αυτούς εγέμισε τα θυλάκιά του, ως «βάπτων εις νουν» κατά τον Ζήνωνα, με όλην την συγκομιδήν των Μοναχικών αρετών.
«Άοπλος οπλίτης δια της πανοπλίας του Αγίου Πνεύματος τεθωρακισμένος εισελθών εις την Μονήν Βουλκάνου, εχέφρων και νουνεχής, ηύξησεν τα τάλαντα με τα οποία τον εχαρίτωσεν η Παναγία. Και ευδοκίμως διελθών όλα τα στάδια της Μοναχικής Πολιτείας, και, μάλιστα, εις πολύ νεαράν ηλικίαν, έφθασεν επαξίως και ανήλθεν εις τον περίδοξον της Μονής της Μετανοίας του Θρόνον. Τον Ηγουμενικόν! Τον θρόνον της Μονής τον ετίμησεν με εύορκον διακονίαν, επαινετήν δραστηριότητα και όσην υποδειγματικήν, τύπος γενόμενος των υπ’ αυτόν Μοναχών. Προλαμβάνει και πάλιν τα πράγματα ο υψιπέτης: «΄Επεται γαρ φύσει, τοις μεν ταπεινοίς το ράδιον, τοις υψηλοίς το δύσκτητον». Και ο Καθηγούμενος Βουλκάνου Νεόφυτος, καλείται να θυσιάση τον Θρόνον του, αποκομίζων όμως, περιουσίαν αληθή την ευσέβειαν, και την υπακοήν. Ακούει του υψιπέτου: «Κρείσσων γαρ ολιγοχρόνιος βασιλεία τυραννίδος μακράς, και λελογισμένη βραδύτης τάχους απερισκέπτου». Παραιτείται του Θρόνου του, και ανομολογεί μετά Στίλπωνος του Μεγαρικού: «Ουδέν απώλεσα. Ούτε την παιδείαν, ούτε την αρετήν, διότι, αμφότεραι δεν λαφυραγωγούνται»! Τα πήρε μαζί του ο π. Νεόφυτος και με αυτά πάνοπλος φοιτά εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχοντες εκεί τα πάντα κοινά, ως πνευματικήν τροφήν. Μετά υπηρετεί ευόρκως την Ελληνικήν νεολαίαν και την Πατρίδα εις το Στράτευμα. Σεβαστός τοις πάσιν. Υψηλοίς τε και ταπεινοίς. Μεγάλοις και μικροίς. Τετιμημένος και βραβευμένος διά το αδαμάντινον ως έφθην ειπών ήθος, και τας παντοίας αρετάς του. Αλλ΄ εκεί που γίνεται στάθμη ευσεβείας και κανών, είναι η επικήρυξίς του εις τον θρόνον της Παραμυθίας μετά την επταετίαν. Τότε, ορθούται το απόρθητον τείχος του ήθους του! «Εγώ δεν ανεβαίνω σε θρόνον που δεν χηρεύει κανονικώς»! Αυτή η απάντησίς του είναι ο αρχαίος κανών, ο τίτλος τιμής του! Είχε σπουδάσει εις την Σχολήν του Παππού, όταν εξορίστου όντος εις την Μονήν της Μετανοίας του, του προέτειναν, να κάμουν αμοιβαίαν μετάθεσιν προς κατάσβεσιν των παθών της εποχής. Του Μεσσηνίας Μελετίου εις την πατρίδα του Σπάρτην, και του Μονεμβασίας Γερμανού εις την Καλαμάταν. Απήντησε παροιμιωδώς: «Εγώ Μεσσηνίας εχειροτονήθηκα και Μεσσηνίας θα πεθάνω. Η Σπάρτη έχει τον Μητροπολίτην της». Ήξευρε ο Νεόφυτος πολύ καλά την μυστικήν Επιστήμην του «Ευχαριστώ δεν θα πάρω»! Στοιχούσε εις την γραμμήν των διαληφθέντων, Ιωήλ και Μελετίου Γαλανοπούλου, κατά λάθος εκλεγέντος παμψηφεί Κυθήρων! Και αυτού του δεινού κανονολόγου Επιφανίου Θεοδωροπούλου.
Αείμνηστε Άγιε Προηγούμενε. Πορεύου εις ειρήνην. Αφήκες σπανίαν και μεγάλην παρακαταθήκην, σώφρονος, σεμνού, αριστοκράτου Ιερομονάχου της Μετανοίας Σου επικηρυχθέντος και μη αποδεχθέντος! Πόσοι το έχουν αυτό; Εδόξασες την εκκλησίαν διά βίου παντός! Υποκλινόμεθα προ της σορού Σου.
Αιωνία η μνήμη Σου.
O Ελαίας Θεοδώρητος, Προηγούμενος
Το πένθος της Ιεράς Μονής Βουλκάνου για τον Προηγούμενο Νεόφυτο Παντζή
