Πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια και νοικοκυραίοι

Κάθε Κυριακή με Θάρρος
 
Οι τρεις αυτοί θεσμοί (πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια) είναι θεσμοί διαχρονικοί. Επιπλέον, είναι θεμελιώδεις θεσμοί της ελληνικής κοινωνίας. Συγκεκριμένα:
Η πατρίδα: είναι μια διαχρονική αξία που συνδέει ένα άτομο με τον τόπο γέννησης ή καταγωγής του. Γενικότερα, δείχνει την κοινότητα πολιτισμού στην οποία ανήκει το άτομο.
Σήμερα, η έννοια της πατρίδας παραμένει ζωντανή σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Υπάρχουν λαοί, όπως οι Έλληνες, που έχυσαν αίμα για να αποκτήσουν την πατρίδα τους και την ελευθερία τους. Υπάρχουν λαοί, όπως οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι, που μάχονται για να αποκτήσουν τη δική τους πατρίδα. Αλλά, υπάρχουν και λαοί, που έχουν την πατρίδα τους, που την αγαπούν και την υπερασπίζονται.
Βέβαια, η φιλοπατρία, η αγάπη για τη δική μου πατρίδα, με υποχρεώνει να δεχτώ και τη δική σου αγάπη για την δική σου πατρίδα. Επομένως, υπερπατριωτισμοί, που εξελίσσονται σε εθνικισμούς και σωβινισμούς, δεν γίνονται δεκτοί τον 21^ον αιώνα (βλέπε τον εθνικισμό/ σωβινισμό της Τουρκίας του Ταγίπ Ερντογάν).
Πάντως, είναι βέβαιο πως αν δεν αγαπήσεις τη δική σου πατρίδα, δεν μπορείς να δεχτείς και το δικαίωμα των άλλων να έχουν τη δική τους πατρίδα. Και αυτό είναι πρόβλημα, όχι για τους άλλους, αλλά για σένα.
Η αριστερά, εν ονόματι του κομμουνιστικού διεθνισμού, λοιδορούσε την έννοια της πατρίδας για αρκετά χρόνια. Όμως, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού/ανύπαρκτου σοσιαλισμού (1989), πολλές εθνότητες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης θέλησαν να αποκτήσουν τη δική τους πατρίδα. Έκτοτε, πολλοί από την αριστερά, μάλλον άλλαξαν θέση απέναντι στην πατρίδα.
Η θρησκεία: εκφράζει την πίστη του ανθρώπου στον Θεό. Είναι θεσμός διαχρονικός, που απαντάται σε όλες τις εποχές, σε όλες τις κοινωνίες, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό του. Αυτό και μόνο το γεγονός καταδεικνύει την αναγκαιότητα της θρησκείας. Και βέβαια, «η θρησκεία δεν είναι το όπιον του λαού», όπως πρεσβεύουν κάποιοι αριστεροί. Αντίθετα, για πολλούς ανθρώπους, η θρησκεία και η εκκλησία αποτελούν απάνεμα λιμάνια, που βρίσκουν την ηρεμία τους.
Μην ξεχνάμε, ότι η Ελλάδα είναι η μήτρα της Ορθοδοξίας. Στην ελληνική γλώσσα γράφτηκαν τα Ευαγγέλια του Χριστού και με την ελληνική γλώσσα ο Χριστιανισμός διαδόθηκε στον τότε γνωστό κόσμο. Γι’ αυτό και η Ελλάδα έχει ξεχωριστή θέση μεταξύ των ορθόδοξων κρατών. Μπορεί η Ελλάδα να αρνηθεί αυτή την ιστορική κληρονομιά και συνάμα παρακαταθήκη; Ασφαλώς και δεν μπορεί.  
Η οικογένεια: η οικογένεια είναι θεσμός διαχρονικός, που υπάρχει σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες, ανεξάρτητα από τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας της. Είναι θεσμός απαραίτητος, αφού επιτελεί πλείστες όσες λειτουργίες, όπως: η ανατροφή και η κοινωνικοποίηση των παιδιών, η αλληλεγγύη και η συναισθηματική στήριξη των μελών της, η επαγγελματική και οικογενειακή αποκατάσταση των παιδιών, η φροντίδα των υπερηλίκων κτλ.
Βέβαια, η αριστερά δεν στρέφεται κατά της οικογένειας. Αλλά, η λοιδορία των αριστερών στο τρίπτυχο «πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια» συμπεριλαμβάνει και την οικογένεια. Επιπλέον, η πρεμούρα πολλών αριστερών για τον γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, για υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια κτλ., εκ των πραγμάτων, οδηγεί σε αμφισβήτηση της οικογένειας.
Νοικοκυραίοι: θεωρούνται αυτοί που εργάζονται και καταφέρνουν να αποκτήσουν μια καλή οικογενειακή ζωή και κάποια οικονομική άνεση. Αυτοί που κατάφεραν, με τον αγώνα τους και τις επιλογές τους να διακριθούν. Αυτοί οι άνθρωποι, τα τελευταία χρόνια, λοιδορούνται από την αριστερά. Μια ομιχλώδης και απροσδιόριστη κατηγορία εναντίον των νοικοκυραίων.
Το ερώτημα είναι: αν οι νοικοκυραίοι είναι «κακοί», αντίθετα, ποιοι είναι οι «καλοί»; Μήπως είναι οι ανοικοκύρευτοι, οι ρέμπελοι, οι αχαΐρευτοι; Αυτοί που είναι χύμα; Αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για το νοικοκυριό, δηλαδή για σπίτι, είτε ως εργένηδες είτε ως οικογένεια με γάμο και παιδιά;
Οι τρεις αυτοί θεσμοί (πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια) είναι θεσμοί αιώνιοι. Υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις εποχές, σε όλες τις κοινωνίες.
Απορίας άξιον είναι, γιατί η αριστερά λοιδορεί και απαξιώνει αυτούς τους θεσμούς; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτό γίνεται, διότι τους καπηλεύτηκε η χούντα για να εξασφαλίσει την κυριαρχία της. Έστω, αλλά αυτό είναι δικαιολογία για να λοιδορούνται από την αριστερά αυτοί οι θεσμοί; Μήπως η χούντα δεν καπηλεύτηκε τη δημοκρατία; Θα έπρεπε να λοιδορείται και η δημοκρατία; Μάλλον, το αντίθετο θα έπρεπε να συμβαίνει. Δηλαδή, η αριστερά και όχι η ψευτοαριστερά, θα έπρεπε να σέβεται και να στηρίζει αυτούς τους θεσμούς, διότι η ορθή λειτουργία τους προσφέρει πολλά-πάρα πολλά- στην κοινωνία και κυρίως στους εργαζόμενους, στους φτωχούς και στους κατατρεγμένους, για τους οποίους ισχυρίζεται πως ενδιαφέρεται η αριστερά.
 
 
Γράφει ο Παύλος Μάραντος*
 
*Ο Παύλος Μάραντος είναι Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης
marantosp@gmail.com