Πώς μελετώνται, πώς επιβλέπονται και
πώς υλοποιούνται τα δημοσιατεχνικά έργα;
Έχοντας για δεκαεπτά χρόνια προσφέρει τις εκπαιδευτικές υπηρεσίες μου στο χώρο του Γυμνασίου – Λυκείου Καρδαμύλης, αισθάνομαι την υποχρέωση να παρουσιάσω ευρύτερα τον προβληματισμό μου σχετικά με την αναταραχή που έχει δημιουργηθεί (κατάληψη του σχολείου από τους μαθητές) με αφετηρία την προβληματική στέγη του σχολικού κτηρίου.
Αρχίζω με το ιστορικό του θέματος. Κατά τη δεκαετία του 1960, με παραχωρήσεις οικοπέδων από ιδιώτες, οικοδομήθηκε εκ των ενόντων μονώροφο λιθόκτιστο κτήριο με ξύλινη στέγη για να στεγάσει το μέχρι τότε άστεγο Γυμνάσιο. Το 1984, με την ίδρυση και λειτουργία, από την προηγούμενη χρονιά, Λυκείου, το μονώροφο κτήριο έγινε διώροφο με την κατασκευή νέας στέγης. Το έργο ήταν υψηλού προϋπολογισμού και η κατασκευή θα έπρεπε να είναι άψογη, δεδομένου ότι συνεχίστηκε και στο νέο όροφο η λιθοδομή που υπήρχε, για να διατηρηθεί έτσι ο παραδοσιακός χαρακτήρας του κτηρίου.
Δυστυχώς, τα προβλήματα με τη στέγη εμφανίστηκαν από τον πρώτο κιόλας χρόνο! Το Φλεβάρη του 1985 πλημμύρισαν δύο αίθουσες. Οι τότε γονείς, που διαπνέονταν από ιδιαίτερη διάθεση προσφοράς στα κοινά, άσκησαν πίεση και την επόμενη ήλθε στο σχολείο για αυτοψία ο νομάρχης με το διευθυντή των Τεχνικών Υπηρεσιών του νομού. Του εξιστόρησα με έμφαση, διηύθυνα τότε το σχολείο, τις ευθύνες των τεχνικών υπηρεσιών του, τόσο στη σύνταξη της μελέτης όσο και στην επίβλεψη της κατασκευής. Με απείλησε με απόλυση (η εκπαίδευση υπαγόταν τότε στη Νομαρχία)!
Τέλος πάντων, το πρόβλημα διορθώθηκε σύντομα, αφού κάποιοι, της συνοδείας, ανέβηκαν στη στέγη και διαπίστωσαν ότι ο αρμός διαστολής ανάμεσα στα δύο εφαπτόμενα τμήματα του κτηρίου δεν είχε καν επικεραμωθεί και γι’ αυτό μπήκε από εκεί τόσο νερό!
Δεν πέρασαν 3-4 χρόνια και παρουσιάστηκαν πολλά προβλήματα διαπερατότητας βρόχινων νερών από τα κεραμίδια της στέγης και στη συνέχεια από το ταβάνι. Οι ντόπιοι γονείς, που ανέβηκαν στη στέγη, διαπίστωσαν ότι πολλά κεραμίδια είχαν φύγει από τη θέση τους, γιατί δεν είχαν καρφωθεί στην ξυλοδεσιά! Πράγματι, αντί η σύνδεση με την ξυλοδεσιά με πρόκες να γίνεται ανά τρία κεραμίδια, όπως προβλεπόταν από τη μελέτη, διαπίστωσαν ότι γινόταν ανά είκοσι κεραμίδια. Δεδομένου ότι το κτήριο είναι εκτεθειμένο σε ισχυρούς βορειο-ανατολικούς ανέμους που κατεβαίνουν από τον Ταΰγετο μέσω του γειτονικού φαραγγιού του Βυρού, το ξεσήκωμα των ακάρφωτων κεραμιδιών προέκυψε ως νομοτέλεια! Έγινε τότε κάποια τοπική αποκατάσταση και το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε για εκείνη τη χρονιά.
Έμαθα ότι, σύντομα, προέκυψε χρηματοδότηση για την καθαίρεση της στέγης και νέα επικεράμωση. Φαντάστηκα ότι το πρόβλημα θα είχε αντιμετωπιστεί ριζικά, έπειτα και από συνεκτίμηση και των αιτίων που το δημιουργούσαν. Δυστυχώς, τα χρόνια που πέρασαν από τότε συνέχεια άκουγα ότι η στέγη μπάζει και πάλι νερά. Δεν ξέρω αν και πόσες νέες επεμβάσεις αποκατάστασης, εκ του προχείρου ή συγκροτημένες, έγιναν από τότε. Ξέρω, όμως, την κινητικότητα των γονέων κατά τα 2-3 τελευταία χρόνια, που, αργά και με δημοσιοϋπαλληλικούς ρυθμούς, κατέληξαν στη χρηματοδότηση κατασκευής νέας στέγης και τη δημοπράτηση από κεντρικό φορέα, το διάδοχο του Οργανισμού Σχολικών Κτηρίων.
Είναι, όμως, να απορείς, αλλά και να απογοητεύεσαι με τη διαπίστωση ότι μία δημοπράτηση του Μαρτίου 2017 δεν τα κατάφερε να κατασκευαστεί η στέγη του σχολείου μέχρι το φθινόπωρο! Κι όμως, έτσι έγινε και μάλιστα για λόγους διαφάνειας! Μια… διαφάνεια, όμως, που τελικά και μοιραία οδήγησε τα νερά της βροχής στις αίθουσες διδασκαλίας και την τοπική κοινωνία σε κρίση!
Περιέγραψα αυτή την πικρή ιστορία που οδηγεί σε πικρά συμπεράσματα σχετικά με το πώς υλοποιούνται τα δημόσια τεχνικά έργα. Αν για το ευαίσθητο έργο που αφορά σχολείο και μαθητές, για πάνω από τριάντα χρόνια, δεν μπορεί να κατασκευαστεί μια στέγη που να μην μπάζει νερά στα κεφάλια των παιδιών, φαντασθείτε πώς εξελίσσονται οι κατασκευές σε άλλα, τυπικού χαρακτήρα, δημόσια έργα. Ακόμα περισσότερο προβληματιστείτε πόσο οι ελλιπείς μελέτες, οι αδιάφορες επιβλέψεις, οι χρονικές καθυστερήσεις, οι κατασκευαστικές κακοτεχνίες και οι προϋπολογιστικές υπερβάσεις, εκτός των άλλων συνεπειών που δημιουργούν, έχουν συμβάλει στη δημιουργία του δημόσιου χρέους που όλοι αναγκαζόμαστε, μέσω της φορολογίας, να ξεπληρώνομε!
Του Νίκου Ευστρ. Μαραμπέα
Προβληματισμοί με αφορμή το διαχρονικό πρόβλημα με τη στέγη του σχολείου της Καρδαμύλης
