Πάντα με συγκινεί ο άνθρωπος και η συνεχής προσπάθειά του για το καλύτερο, πάντα με συνεπαίρνει η δύσκολη αλλά στοχευμένη περιπέτεια, πάντα με γοητεύει η πρόκληση, η μαγεία της ζωής και το μεγαλείο της πλάσης, πάντα προσπαθώ να προσεγγίσω τα πράγματα λαμβάνοντας υπ’ όψιν τον υποκείμενο λόγο τους, πάντα θεωρώ ότι η ζωή είναι για κάθε έμβια ύπαρξη και τέτοια δεν είναι μόνο ο άνθρωπος. Πάντα πιστεύω ότι ζωή είναι και αυτά που μας περιβάλλουν, μας αγκαλιάζουν και μας δίνουν τη «ζωή» τους και ό,τι καλό έχουν .
Όλη η παγκόσμια κοινότητα με κομμένη την ανάσα περιμένει κάθε φορά, έτσι και τώρα, την αναγγελία ύπαρξης ευνοϊκών συνθηκών κάθε μορφής ζωής, έστω στις εσχατιές του σύμπαντος, για να γιορτάσει τη ζωή, για να επιβραβευθεί η προσπάθεια της επιστήμης και της έρευνας, για να νιώσει παρέα, για να πιστέψει βασίμως ότι θα βρεθεί και αλλού ανθρώπινη ζωή και συνθήκες κατάλληλες γι’ αυτήν, για να αισθανθεί τη ζεστασιά, για να ζητήσει τη βοήθεια, τη συμπαράσταση, για να έχει εναλλακτική λύση, για να μοιρασθεί τα επιτεύγματα, για να δείξει τον πολιτισμό της . Παράλληλα, όμως, ο τρόπος που συνηθίσαμε να ζούμε και να αντιδρούμε απέναντι στο καθετί δείχνει ότι δεν πιστεύουμε πραγματικά στη Γη μας και ό,τι την περιβάλλει, εξαντλούμε κάθε όριο της ανοχής της και της αντοχής της, ανταγωνιζόμεθα ποιος θα προφθάσει να αρπάξει το κάθε απόθεμά της και την κάθε γωνιά της, δε φροντίζουμε όσο πρέπει τη ζωή της, παραμελούμε αν δεν καταστρέφουμε κάθε έμβια ύπαρξη που θεωρούμε δεδομένη, υποβαθμίζουμε και υποτιμούμε απολύτως την ανθρώπινη ύπαρξη, είμεθα σε απόλυτη απομόνωση, νιώθουμε απέχθεια στο ρεαλισμό, θέλουμε να χαθούμε στη φαντασίωσή μας και στον αλλόκοτο κόσμο των ψευδαισθήσεων και των απατηλών ονείρων, αναζητούμε λύσεις εύκολες και καταστροφικές για όλους, προβάλλουμε το αποπνικτικό και απόκοσμο εγώ μας, περιοριζόμεθα στον πρόσκαιρο εφησυχασμό μας, στο μικρόκοσμο των συμφερόντων μας, μικρών, μεγάλων, πολύ μεγάλων και πανίσχυρων. Θέλουμε να εμπορευόμεθα για, υποτίθεται, εθνικούς ή άλλους ιδιωτικούς ιδιοτελείς σκοπούς πράγματα επικίνδυνα, άκρως επικίνδυνα ή και εντελώς καταστροφικά για τη σύνολη ζωή μας. Μας διακρίνει η ιδιαίτερης έντασης και έκτασης παθητικότητα, η απόλυτη αδιαφορία για τα εκάστοτε θύματά της, τα οποία θέλουμε να προσπερνούμε με περισσή περιφρόνηση, νομίζοντας ότι εμείς έχουμε ή θα έχουμε παντοτινή και εξασφαλισμένη μια θέση ασφαλείας έναντι οιουδήποτε ελλοχεύοντος πάντα κινδύνου, μεγάλου ή μικρού, προβλεπτού ή απρόβλεπτου, αντιμετωπίσιμου ή ανυπέρβλητου και μοιραίου . Δεν κάνουμε τίποτε ή κάνουμε πολύ λιγότερα ώστε να αποτρέψουμε τα ανθρωπίνως αντιμετωπίσιμα και προβλεπτά ή προβλέψιμα προβλήματα για την Γη μας, για κάθε έμβια ύπαρξη, για τον άνθρωπο, το μόνο νοήμον και προνομιούχο αλλά και υπεύθυνο συνάμα ον. Τουναντίον, όλοι σχεδόν συντελούμε στην όξυνση των σχετικών ζητημάτων, ενώ ταυτόχρονα ψάχνουμε αλλού τη ζωή, μας αρκεί δε κάθε μορφή της, μας αρκεί μια ένδειξη έστω κάποιας συνθήκης ζωής, μας αρκεί να ακούσουμε ότι υπάρχει άνθρακας, σίδηρος, οξυγόνο κ.λπ. και λίγο νερό και ας μην τρέχει.
Δεν υποστηρίζω πως πρέπει να σταματήσουμε την έρευνα με τους πανάξιους και δοσμένους επιστήμονες που θυσιάζουν σ’ αυτήν τη ζωή τους, δε λέω ότι πρέπει να σταματήσουμε τους πειραματισμούς, δε λέω ότι δεν πρέπει να έχουμε κατά νου όλα τα ενδεχόμενα, δεν υποστηρίζω ότι τα πάντα ξεκινούν και σταματούν στη γη μας. Δε λέω ότι όταν λέμε ζωή εννοούμε μόνο την ανθρώπινη. Δε θα ήθελα όμως να ξεφεύγουμε από το σκοπό μας, να παραμελούμε τη ζωή μας, να την υποτιμούμε, να την υποβαθμίζουμε στο έσχατο σημείο, να αδιαφορούμε για τη σύνολη ζωή, να τη μηδενίζουμε, να την καταστρέφουμε συνειδητά ή ασυνείδητα, να έχουμε προσβλητική ακόμη και έναντι των συνανθρώπων μας συμπεριφορά, να επιβραβεύουμε μόνο την αυθάδεια, τη θρασύτητα, την καταστροφική μανία, την αταξία, την επιβολή, την επιβουλή, την αβεβαιότητα, την εχθρότητα, την υποκρισία, τη δολοπλοκία και τη μίζερη από κάθε άποψη καθηλωτική καθημερινότητά μας, που «βλέπει» ως πολυτελή την άνωθεν των πραγμάτων θεώρηση.
Στον πανικό που μας φέρνει η αβεβαιότητα και ο αδυσώπητος χρόνος θέλουμε, έναντι οιουδήποτε τιμήματος, να εξασφαλίσουμε συνθήκες προσωπικής επιβίωσης είτε στη γη είτε στα «αστέρια» και ας είμαστε εκεί «μόνοι» με το εγώ μας. Ξεχνούμε, όμως, τι και πού είναι η ζωή . Ζωή είναι αυτό που αναζητούμε μακριά από μας, σε ασύλληπτες αποστάσεις, σε αμέτρητα δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια έτη φωτός, αλλά είναι στη γη μας, είναι γύρω μας, είναι σε μας, είναι παντού, μας περιβάλλει, μας προκαλεί, μας προσκαλεί αλλά εμείς δε θέλουμε τίποτε να δούμε ή να ακούσουμε για την ύπαρξή της, δε θέλουμε να την αισθανθούμε, να τη βιώσουμε και να την απολαύσουμε πραγματικά . Θεωρούμε ότι αυτό το δεδομένο που έχουμε δεν είναι τίποτε, ενώ το ανύπαρκτο ή το σχεδόν τίποτε θέλουμε να το πλάσουμε όπως εμείς θέλουμε, να του δώσουμε οντότητα με όποια μορφή. Μάλιστα, μερικοί εξ ημών, πανίσχυροι στη ματαιοδοξία τους και περισσότερο «ευάλωτοι», είναι έτοιμοι να μας αφήσουν και να φύγουν για μεγάλα ταξίδια . Πριν, όμως, «φύγουμε» ας κοιτάξουμε τη γη μας και τη ζωή της γιατί κάπου εκεί είναι και η δική μας . Ας γίνουμε παντοτινοί σύμμαχοί της στους όποιους αντιμετωπίσιμους κινδύνους της. Ας μη διαταράσσουμε και εμείς τη «φυσική» εξελικτική της πορεία. Ας βιώνουμε το μυστήριο της δημιουργίας κάθε στιγμή. Ας αναδείξουμε, ας απολαύσουμε τη ζωή και ας δούμε το πραγματικό νόημά της. Ας φροντίσουμε όσο πρέπει και με κάθε τρόπο τα έμβια όντα και ας μην επιτρέψουμε να καταστούν άβια αντικείμενα, χωρίς πνοή, χωρίς ζωή, χωρίς αξία, σε μια έρημη και απόκοσμη Γη.
Κωνσταντίνος Π. Μπελογιάννης
Δικηγόρος – Πολιτικός Επιστήμων
Ας δούμε τη ζωή που μας περιβάλλει
