Ούτε που θυμάμαι πόσα πρωινά καλοκαιριού στάθηκα κάτω από τη δροσιά του να απολαύσω καφεδάκι που στην παραγγελία ζητούσα «τούρκικο», με αποτέλεσμα η νεαρή σερβιτόρα να με κοιτάζει περίεργα. Η παρέα μου συνήθως ζητούσε τη φημισμένη τυρόπιτα του μαγαζιού, την οποία έβλεπες στο ταψί και νόμιζες πως ήταν κανταΐφι…
Στα διπλανά τραπέζια, συνήθως γέροντες, συζητούσαν για πολιτική ή για τους «άχρηστους» της «Μαύρης Θύελλας», που κατάφεραν πάλι να μείνουν στην ισοπαλία… Γύρω στις εννιά κάτω από τη σκιά του δεν εύρισκες κενή πολυθρόνα, αφού είχαν καταφθάσει οι «σεσημασμένοι πελάτες» του φρέσκου ψαριού, έγκυρα ενημερωμένοι για την άφιξη της σκούνας του Ρεσβάνη με την καινούργια καλάδα… Είχε τη γοητεία της αυτή η συνήθεια και διέθετε φανατικούς θιασώτες, κυρίως λόγω της υπέροχης σκιάς που χάριζε το μεγάλο πεύκο, μπροστά στην είσοδο του μαγαζιού.
Εδώ και λίγο καιρό το «Πανελλήνιο» έχει γίνει «Θέα», ο τούρκικος καφές και το γλυκό του κουταλιού έγιναν fredo και tiramisssu ή panacota και η πελατεία της τρίτης ηλικίας παρέδωσε τα καθίσματα στους νεολαίους. Άραγε αυτό σήμαινε εξέλιξη; Προφανώς.
Ωστόσο, στη θέση του παρέμενε το δέντρο, λίγο «μπανταρισμένο» από τα χρόνια, αλλά επίμονο και έτοιμο να αναχαιτίσει την όποια «ρωγμή του χρόνου», να δροσίζει μόνιμα την πελατεία του καταστήματος, όταν γύρω στο μεσημέρι ο καυτός ήλιος έφτανε πάνω από την παραλία έτοιμος να ρίξει κάθετα τα βέλη του.
Βλέποντας χθες στο portal του «Θάρρους» το αγαπημένο δέντρο πεσμένο κομμένο από τη ρίζα στην άκρη του μόλου, ένοιωσα να με κυριεύει μια περίεργη λύπη που άφηνε για υστερόγραφο τη νοσταλγία. Στο κείμενο, εντάξει, σημειωνόταν πως το μεγάλο πεύκο – σήμα κατατεθέν του ιστορικού αναψυκτηρίου – κάποια στιγμή θα υπέκυπτε στο μοιραίο, καθότι υπεραιωνόβιο και ίσως άρρωστο σε κάποια κλαριά του. Που σημαίνει ότι το πρόβλημα ήταν φανερό, αλλά οι υπεύθυνοι (Δήμος ή Λιμενικό άραγε;) αποδείχτηκε ότι δε σκαμπάζουν από «προληπτική ιατρική», αν και στις υπηρεσίες του Δήμου ασφαλώς και υπάρχουν στελέχη αρμόδια για το πράσινο της πόλης.
Αλλά να ήταν μόνο ο «ξαφνικός θάνατος» του ιστορικού πεύκου που μας πλήγωσε αυτές τις μέρες; Φυσικά όχι. Φρόντισαν πριν από αυτό κάποιες ειδήσεις, που –δυστυχώς- θα ξεχαστούν γρήγορα, αφού θα τις παρασύρει του «του καιρού το ρέμα». Ιδού μια συνοπτική καταγραφή:
Η προσπάθεια των πληγέντων από την πλημμύρα στη Μάνδρα να ξαναστήσουν τα σπιτικά τους μέσα στη λάσπη και στην ανέχεια.
Ο απίστευτος πλουτισμός (ακίνητα, καταθέσεις σκάφη και πισίνες) των πολιτικών μας στελεχών, κυρίως των αστικών κομμάτων (που θα ’λεγε κι ο Κουτσούμπας), με βάση τη δημοσίευση των πόθεν έσχες…
Η αλαζονεία του σουλτάνου εξ ανατολών, που θέλησε να κάνει τον μάγκα, κυρίως στον πρόεδρο Παυλόπουλο…
Τα προσβλητικά σχόλια Τατσόπουλου – Μπογδάνου σε βάρος της Νατάσσας Μποφίλιου, για τοποθέτησή της σε συνέντευξη. Γεγονός που –δίκαια- ξεσήκωσε θύελλα αγανάκτησης και αντίδρασης εναντίον τους.
Κρίμα! Πάντως, πάλι καλά που βρήκε η «Μ.Θ.» το δρόμο προς τη νίκη!
Γιώργος Αρκουλής
