Όταν βγαίνει μαζικά ο κόσμος στον δρόμο υπάρχει λόγος. Δεν ξέρω αν είναι πάντοτε σωστός ή δίκαιος ο λόγος, ούτε αν είναι ο προφανής. Το μόνο σίγουρο είναι πως μια αφορμή που στέκεται ικανή να σηκώσει ένα μεγάλο πλήθος από τον καναπέ του δεν είναι ασήμαντη.
Οι πλατείες δε ρίχνουν Κυβερνήσεις. Οι Κυβερνήσεις πέφτουν από τη Βουλή. Στέλνουν, όμως, ηχηρά και ουσιαστικά μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση. Ο τρόπος που αυτά ερμηνεύονται από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ, τις περισσότερες φορές απέχει χιλιάδες μίλια από την πραγματικότητα.
Τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, δεν είναι απλά μια έκφραση διαμαρτυρίας απέναντι στην Κυβέρνηση που προσπαθεί να κλείσει βιαστικά και επιπόλαια ένα σοβαρότατο εθνικό ζήτημα. Ο κόσμος δε βγαίνει στους δρόμους απλά και μόνο για να δηλώσει την αντίθεση του στον αλυτρωτισμό ενός κρατιδίου στα βόρεια σύνορά μας που αντιμετωπίζεται νωχελικά με ηττοπάθεια από την ελληνική πλευρά.
Το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη που ενώνει την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού η οποία έχει κουραστεί να υποφέρει.
Και το μήνυμα που στέλνει ο κόσμος έχει ξεκάθαρο παραλήπτη. Την ελληνική Κυβέρνηση. Αυτή που δε χειρίζεται μόνο την εξωτερική πολιτική της χώρας, αλλά το σύνολο της.
Όσο συνεχίζεται η προσπάθεια γραφικοποίησης των συλλαλητηρίων, τόσο θα ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά της κοινωνίας. Όσο περισσότερο αντιληπτή γίνεται η βούληση του πολιτικού κόσμου να αποτρέψει τη μαζικότητα της συγκέντρωσης, τόσο αυτή θα ενισχύεται.
Σίγουρα, όπου επικρατεί η ψυχολογία της μάζας, υπάρχουν και παρατράγουδα και γραφικές καταστάσεις. Η μάζα, όμως, δεν παύει να προσωποποιεί το ένστικτο του μέσου πολίτη. Δεν μπορείς να αγνοείς την οργή της πλειοψηφίας εσαεί. Μπορείς να παραβλέψεις τη λαϊκή βούληση αρκετές φορές, παίζοντας με την υπομονή του κόσμου. Καμία ασυλία, όμως, δεν είναι παντοτινή.
Tου Ηλία Γεωργουλάκου
