Έστω και με αργά αντανακλαστικά, συζητήθηκε στην προχθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμάτας, έπειτα από πρόταση του επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας, Μανώλη Μάκαρη, όπως και άλλων δημοτικών παρατάξεων, το θέμα της φασιστικής επίθεσης εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη.
Και τι δεν ακούσαμε, αλλά και τι δε μάθαμε κατά τη διάρκειά της.
Σχέδια ψηφισμάτων με πολλά «στρογγυλέματα», αλλά και προσπάθεια δημοτικών παρατάξεων, όπως και της Δημοτικής Αρχής, να… χωρέσουν στη συζήτηση το συμβάν, την καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται, τα γεγονότα στην τράπεζα Μαρφίν, το Δεκέμβριο του 2008, αλλά και ψήφισμα εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης για προσβολή του αντιρατσιστικού νόμου (!).
Το μόνο που δεν ακούσαμε είναι ότι γι’ αυτά και για τα προηγούμενα φταίει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αν και καταβλήθηκε προσπάθεια να τη συνδέσουν με το “Ρουβίκωνα” και την κατάσταση που επικρατεί στα Εξάρχεια.
Προσπάθεια των περισσοτέρων ήταν να καταδικαστεί η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Κουβέντα, βεβαίως, για τη βία της ανεργίας, τη βία της φτώχειας και τη βία του κράτους. Ασφαλώς διαφορετική άποψη είχε η Λαϊκή Συσπείρωση, η οποία, όμως, δε θέλησε να επενέβη επί της ουσίας στη συζήτηση.
Ορισμένοι παρίσταναν ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το γιαούρτωμα από το ναζιστικό μαχαίρωμα. Ότι δεν μπορούν να βρουν διαφορές ανάμεσα στο γιουχάρισμα και στην αποδοκιμασία από το λιντζάρισμα, τον τραμπουκισμό και τον αγελαίο φασισμό των ταγμάτων εφόδου. Ότι δεν μπορούν να δουν τι χωρίζει το πέταγμα της μπογιάς από την εκτόξευση της μπουνιάς και της κλωτσιάς και του αλήτικου χουλιγκανισμού.
Στην ουσία, αναπαρήγαγαν την αθλιότητα των «δύο άκρων». Συκοφαντούν λαϊκούς αγώνες βαφτίζοντας «βία» την κοινωνική αντίσταση στη βαρβαρότητα. Αξιοποιούν φρικιαστικές προβοκάτσιες (βλέπε Μαρφίν), αλείβουν σαν βούτυρο στο ψωμί της γκαιμπελικής τους προπαγάνδας «ακτιβισμούς» της πλάκας, για να τα συμψηφίσουν με την κτηνωδία.
Μάθαμε, επίσης, ότι στέλεχος συνδυασμού, όπως κατήγγειλε ο Θ. Μπρεδήμας, σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης σχολίαζε για την επίθεση: “…το ότι ο Μπουτάρης είναι ομοφυλόφιλος και αλκοολικός πρόβλημά του, που δε με απασχολεί. Το μεγάλο θέμα είναι ότι σήμερα ο Ελληνισμός τιμούσε τη γενοκτονία των Ποντίων κι αυτός διοργάνωσε την ίδια ημέρα παρέλαση ομοφυλοφίλων. Για άλλη μια φορά δήλωσε πόσο Ανθέλληνας είναι. ΝΤΡΟΠΗ”.
Άλλος, που είναι και επικεφαλής, σχολίαζε: “Δεν είναι ανθέλληνας. Είναι ηλίθιος. Έχει κρίση ταυτότητας. Δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει το άσπρο από το μαύρο. Φταίνε αυτοί που τον ανέχονται. Αυτοί που τον κτυπούν τού δίνουν αξία…”.
Εν κατακλείδι, καλό θα είναι να γνωρίζουμε όλοι ότι όταν μιλάμε για βία, το χρέος μας δεν είναι να αραδιάζουμε επίθετα και προσδιορισμούς για να αποδείξουμε πόσο απεχθής μάς είναι, μη και δεν πάρουμε μέρος στο γενικό μεθύσι κάποιας αταξικής, απολίτικης και αντι-ιστορικής «συναδέλφωσης». Υποχρέωση του καθενός – εφόσον σέβεται τον εαυτό του – είναι να προσδιορίζει το χαρακτήρα της βίας.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
