Πολύς λόγος γίνεται για την ηχορύπανση και το ρόλο της Αστυνομίας. Τελευταίο περιστατικό ήταν αυτό της περασμένης Κυριακής, οπότε η Αστυνομία, έπειτα από καταγγελία, σταμάτησε στις 23.10 το Φεστιβάλ που διεξαγόταν στα «Παπλωματάδικα».
Προφανώς το να σταματά ένα φεστιβάλ που θα ολοκληρωνόταν στις 23.30 είναι τραβηγμένο, αλλά καλώς ή κακώς, όταν υπάρχει καταγγελία, η Αστυνομία είναι υποχρεωμένη να κάνει τη δουλειά της.
Από εκεί και πέρα, όμως, ήρθε ξανά στην επιφάνεια το όλο θέμα της ηχορύπανσης, της επιλεκτικής νομιμότητας και της ασυδοσίας.
Ειδικά για τα καταστήματα το πρόβλημα ξεκινά από την έναρξή τους, καθώς θα έπρεπε οι Αρχές να μη δίνουν άδεια λειτουργίας σε ένα «χειμωνιάτικο» κατάστημα που δε διαθέτει ηχομόνωση, προθάλαμο κ.λπ.
Επίσης, όταν γίνεται καταγγελία και πηγαίνουν αστυνομικοί σε ένα μαγαζί, να μην παίρνουν τον «υπεύθυνο», αλλά να φροντίζουν να σταματά ή να χαμηλώνει η μουσική στο πλαίσιο που ο νόμος ορίζει. Να σταματά, όμως, ή να χαμηλώνει, κι όχι με το που στρίβουν οι αστυνομικοί στη γωνία το μαγαζί ή η κάθε εκδήλωση να «βαρά» ξανά και ένας «υπεύθυνος» να πηγαίνει στα κρατητήρια, λες και είναι εγκληματίας.
Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι στην κρίση των αστυνομικών, καθώς κι αυτοί εντολές εκτελούν, αφού έτσι ορίζει το θεσμικό πλαίσιο.
Από την άλλη, ο ίδιος ο Δήμος πολλές φορές δίνει το κακό παράδειγμα, με τις λευκές και γαλάζιες νύχτες, αλλά και άλλες εκδηλώσεις του, οπότε μπορεί η μουσική να «βαράει» μέχρι τα ξημερώματα και κανείς να μην τον σταματά.
Πρέπει κάποια στιγμή, λοιπόν, να γίνει κατανοητό ότι υπάρχει και η μέση λύση και μπορούν να συνυπάρξουν κάτοικοι και επαγγελματίες σε μια γειτονιά.
Το να μετακομίζουν οι κάτοικοι επειδή έχουν απαυδήσει από την κατάσταση μόνο φυσιολογικό δεν είναι. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι πολλοί είναι οι κάτοικοι που προϋπήρχαν των καταστημάτων και προφανώς θα είναι αυτοί που θα συνεχίσουν να μένουν εκεί, αφού τα μαγαζιά κύκλους κάνουν.
Όσο για την πρόταση που ακούγεται συχνά, να οριστούν περιοχές που θα επιτρέπεται δυνατά η μουσική κ.λπ., για να γίνει αυτό θα πρέπει είτε αυτές να δημιουργηθούν από την αρχή είτε οι κάτοικοι να φύγουν από τα σπίτια τους…
Θα κλείσω, λοιπόν, όπως ξεκίνησα, με τον Καντ: «Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας των άλλων». Με λίγα λόγια, πρέπει να επικρατεί η μέση λύση… και να μπορούν να συνυπάρξουν όλοι.
Π.Μπ.
Υ.Γ.: Αυτό για τη μουσική, βέβαια, πρέπει να ισχύει και στην παραλία με τις ξαπλώστρες, αλλά και στην κατάληψη των πεζοδρομίων με τραπεζοκαθίσματα, όταν αυτά απλώνονται εκτός ορίων.
