Τις προηγούμενες ημέρες είχαμε αναφερθεί στις επιτυχίες των δύο Καλαματιανών μαθητών, (σ.σ. Άλκης Καρακαϊδός, μαθητής της γ΄ τάξης του 6ου Γυμνασίου Καλαμάτας και Χάρης Κουσούλης, μαθητής της β’ τάξης του 1ου Λυκείου Καλαμάτας), στο διαγωνισμό της Εθνικής Μαθηματικής Ολυμπιάδας “Ο Αρχιμήδης”. Να σημειώσουμε, ότι οι επιτυχίες των μαθητών τους δεν είναι μόνο φέτος, αλλά συνεχίζονται εδώ και αρκετά χρόνια
Πέρα, όμως, από την επιμονή και τη σκληρή προσπάθεια των μαθητών, υπάρχουν πίσω τους δύο αδέρφια οι Νίκος και Γιώργος Τσιάλας, μαθηματικοί, οι οποίοι με όπλο το μεράκι και την αγάπη για την επιστήμη τους, προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους, όχι μόνο σε παιδιά από την Καλαμάτα, αλλά και από την Αθήνα, τον Βόλο και τη Θεσσαλονίκη. Είτε δια ζώσης, είτε μέσω της τεχνολογίας “προπονούν” τα παιδιά, προκειμένου να πετύχουν την καλύτερη επίδοση στους διαγωνισμούς μαθηματικών και όχι μόνο.
Χθες, βρεθήκαμε στον χώρο τους, στο φροντιστήριο που έχουν ανοίξει στη γωνία Γεωργούλη και Αριστομένους, με σκοπό να μάθουμε περισσότερα πράγματα γι’ αυτούς.
Ο λόγος της επίσκεψης είναι πολύ απλός. Δεν συνηθίζεται στις ημέρες μας, όπου κυριαρχεί ο ωφελιμισμός, καθηγητές να παραδίδουν γνώση σε παιδιά, ζητώντας από αυτά όχι χρήματα, αλλά διάθεση, κόπο και χρόνο προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους.
Βέβαια, είχαμε έναν επιπλέον λόγο για να συναντηθούμε μαζί τους. Ο πατέρας τους, Θεόδωρος Τσιάλας, ήταν καθηγητής στα μαθητικά μου χρόνια. Μπορεί να μην κατάφερε να μου εμφυσήσει την αγάπη του για την επιστήμη των μαθηματικών, αλλά το φταίξιμο ήταν δικό μου, μια και το μυαλό μου “πετούσε” σε άλλα πράγματα. Σήμερα που το έχω μετανιώσει, είναι πολύ αργά για να αλλάξω την κατάσταση, εκτός και βρεθώ στον… χωροχρόνο του Αϊνστάιν.
Με πατέρα μαθηματικό και μητέρα δασκάλα, ο Νίκος και ο Γιώργος Τσιάλας μυήθηκαν από μικρή ηλικία στο μαγικό κόσμο των μαθηματικών. Όπως μας είπαν δεν ένιωθαν εγκλωβισμένοι, αλλά απολάμβαναν το…παιχνίδι με τους αριθμούς. Μελετούσαν και έλυναν ασκήσεις, αφιερώνοντας τον χρόνο τους στην…προϋπόθεση ότι για να είναι κάτι έγκυρο, πρέπει να αποδειχτεί. Γιατί μόνο τότε δεν θα υπάρχει καμία απολύτως αμφισβήτηση για την εγκυρότητά του. Τους άρεσε η ακρίβεια, η λιτότητα, η συντομία και η βεβαιότητα της απόδειξης.
Όλα αυτά δεν άργησαν να αποδώσουν καρπούς. Με τις βάσεις που είχαν, αλλά και με τον προσωπικό τους κόπο, πέτυχαν στις εξετάσεις και μάλιστα μπορούσαν να διαλέξουν και πιο…εμπορικές σχολές. Όμως παρέμειναν πιστοί, σε αυτό που αγαπούσαν περισσότερο. Τα Μαθηματικά.
Παίζοντας το “συνήγορο του διαβόλου”, τους ρώτησα ποια είναι η γνώμη τους, για τη μερίδα ανθρώπων που υποστηρίζουν ότι τα Μαθηματικά δεν μας χρησιμεύουν πουθενά. “Θα είχαμε αυτή την τεράστια εξέλιξη και την τεχνολογική πρόοδο αν δεν υπήρχε ο ηλεκτρονικός υπολογιστής; Θα υπήρχε ηλεκτρονικός υπολογιστής χωρίς τα Μαθηματικά; Θα μπορούσε να λειτουργήσει ένας απλός οικογενειακός προγραμματισμός χωρίς αυτά; Ξέρετε ότι υπάρχουν ακόμα και νομικοί που μας συμβουλεύονται για τις υποθέσεις τους, αφού τους είναι απαραίτητη η λογική της επιστήμης των αριθμών; Είναι βέβαιο ότι δεν μπορείς να πλησιάσεις την ουσία του κόσμου χωρίς τη γνώση των Μαθηματικών”.
Δεν ήταν δυνατόν η κουβέντα μας να μην στραφεί και σε όλη αυτή τη συζήτηση που έχει ανοίξει εδώ και δεκαετίες, για το φόβο των παιδιών απέναντι στα Μαθηματικά. Θεωρούν ότι αυτό λειτουργεί σαν τους μύθους. “Όταν ένα παιδί από τη νεαρή του ηλικία διαβάζει και χτίζει βάσεις, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα”, μας τόνισαν.
Μη έχοντας και πολύ χρόνο στη διάθεσή τους, μας τόνισαν ότι τα παιδιά πρέπει να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς Μαθηματικών, αλλά και άλλων επιστημών, διότι μια διάκριση, θα τους κάνει πιο εύκολη τη ζωή, αλλά και τα αποτελέσματα, στις πανελλήνιες εξετάσεις.
Από την αρχή της συζήτησης μέχρι το τέλος της δεν σταμάτησαν να μας ζητούν το ρεπορτάζ να μην είναι “υπερβολικό” γι’ αυτό που κάνουν. Γιατί μας έλεγαν ξανά και ξανά ότι η αγάπη τους για τα Μαθηματικά είναι η κινητήριος δύναμή τους και όχι κάτι…υλικό. “Μακάρι να έρθουν όσο πιο πολλά παιδιά μπορούν, μας είπαν “και να θέλουν να πάρουν μέρος σε διαγωνισμούς. Εμείς θα έχουμε πάντα την πόρτα μας ανοικτή”.
Δεν γνωρίζουμε αν όλα τα παραπάνω είναι “υπερβολικά” για το έργο που κάνουν. Τους ευχαριστήσαμε για το χρόνο τους ζητώντας τους να μην χάσουν το μεράκι τους για τα Μαθηματικά και τη διάθεση για προσφορά.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
