Μετά τα διάφορα καλάθια (του νοικοκυριού, του νονού, του παππού και της γιαγιάς, του Πάσχα, των Χριστουγέννων κ.λπ.) ως υπουργός Ανάπτυξης, τώρα από τη θέση του υπουργού Υγείας, ο Σπυρίδων, κατά κόσμο Άδωνις Γεωργιάδης, φέρνει στη ζωή μας μια καινούργια ιδέα: το βραχιολάκι.
Ο Σπυρίδων έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο σύστημα ηλεκτρονικής ιχνηλάτησης (βραχιολάκι), το οποίο τέθηκε σε λειτουργία πριν από μέρες για πρώτη φορά στα νοσοκομεία της χώρας.
«Φτάνεις σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, πας στο Γραφείο Κίνησης και σου περνάνε την ηλεκτρονική ιχνηλάτηση. Όταν κάνεις scan με το κινητό σου το barcode που έχεις, αυτό μπαίνει κατευθείαν στο MyHealth app.
Μετά πας στους γιατρούς του Triage, οι οποίοι αποφασίζουν τι είδους περιστατικό είσαι. Μόλις αποφασίσουν, λένε “εσύ έχεις πολύ ελαφρύ περιστατικό, χρώματος μπλε”, “λίγο βαρύτερο περιστατικό, χρώματος πράσινου”, μετά είναι το κίτρινο, το πορτοκαλί και το κόκκινο.
Αυτό καθορίζει και την προτεραιότητά σου. Δε χάνεις τη σειρά σου, πηγαίνεις στην ώρα που σου γράφει. Αυτό σημαίνει η σειρά είναι στο κινητό σου. Ο ασθενής δεν είναι δεσμευμένος να μείνει κολλημένος στην ουρά του νοσοκομείου. Άρα ο ασθενής έχει πλέον πλήρη εικόνα της αναμονής του, και όταν συνδεθούν και τα 15 νοσοκομεία, θα έχουμε πλέον δεδομένα από όλα, θα ανοίξουμε την πλατφόρμα και πριν πας σε εφημερία, στο κινητό σου θα ξέρεις αν πας, π.χ., στο Σισμανόγλειο ότι η μέση αναμονή σου θα είναι 3 ώρες, στο άλλο 2 ώρες. Θα ξέρεις, δηλαδή, από πριν πού θα μπορείς να πας».
Αυτά έγραψε και λάλησε στο διαδίκτυο, και κάπως έτσι έλυσε το μεγάλο πρόβλημα της αναμονής στα επείγοντα των νοσοκομείων. Ω τι χαρά!
Αυτό που δε μας είπε, όμως, είναι πως το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η αναμονή, αλλά η στελέχωση επειγόντων, κι αν δε λύσει αυτό το πρόβλημα, όσα βραχιόλια διαφόρων χρωμάτων να σκεφτεί, χρώματα θα μείνουν.
Μιας και μιλάμε για αναμονή, προσφάτως ανακάλυψα ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε μερικά ιδιωτικά ιατρεία (όχι σε όλα): κλείνεις ραντεβού τη Χ ώρα και ο γιατρός σε βλέπει στην Ω. Το «γνωστό ραντεβού» δεν κατάλαβα τι ρόλο παίζει. Ας το σκεφτούν λίγο οι αγαπητοί και απαραίτητοι ιδιώτες ιατροί μας, για να αποφύγουμε να τριγυρνάμε από εδώ κι από εκεί με ένα χρωματιστό βραχιολάκι στο χέρι, ψάχνοντας τη μικρότερη αναμονή, αν επιβιώσουμε, μεγάλοι άνθρωποι είμαστε.
Και ολοκληρώνω τις σκέψεις μου κάνοντας λόγο για τις αμοιβές τους. Ας βρουν ένα μέσο όρο, 20, 30, 50, 70, 100, μπερδευόμαστε, το ίδιο και η τσέπη μας. Θα μου πεις: «κάτσε, ρε μεγάλε, ο άλλος έχει διδακτορικό».
Έχω κι άλλα να γράψω, αλλά σταματώ εδώ, γιατί το βραχιολάκι στο χέρι μου έχει αρχίσει να γίνεται μωβ, μάλλον σαπίζω.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
