Γιορτάσαμε τα 60 χρόνια… τη «χρυσή επέτειο» από την αποφοίτησή μας… φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Τι όμορφα και συγκινητικά που είναι όταν συναντώνται οι παλιοί συμμαθητές! Ξανά μαζί έπειτα από 60 χρόνια… μέσα σε μια άκρως συγκινητική ατμόσφαιρα παλιοί συμμαθητές/τριες μοιραζόμαστε αναμνήσεις και συναισθήματα από την κοινή μας σχολική περίοδο. Μια σημαντική νοσταλγική συνάντηση και αναδρομή στα μαθητικά μας χρόνια.
60 χρόνια μετά την αποφοίτησή μας συναντηθήκαμε οι απόφοιτοι των εξαταξίων τότε Γυμνασίων Α΄ και Β΄ Αρρένων, Παραλίας και Θηλέων Καλαμάτας, το Σάββατο 31 Μαΐου 2025, στις 12.00 το μεσημέρι, στο φιλόξενο και πανέμορφο χώρο του εστιατορίου – καφετέρια “Τριλογία” στην Ανατολική Παραλία της Καλαμάτας μας.
60 χρόνια (1965-2025) ένας σπουδαίος αριθμός και σπουδαίος σταθμός στη ζωή όλων μας! Γυρίσαμε το χρόνο 60 ολόκληρα χρόνια πριν.
Γιορτάσαμε τα 60 χρόνια, τη «χρυσή επέτειο» από την αποφοίτησή μας… φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Σαν χθες περίπου το “1959” οι γονείς μάς έγραψαν στο Γυμνάσιο, στο οποίο οφείλουμε το “ευ ζην”.
Όταν η ζωή σε αξιώνει 60 χρόνια μετά την αποφοίτησή σου να είσαι παρών/ούσα, τότε σίγουρα αξίζει να γιορτάσεις αυτή τη «χρυσή επέτειο» με τους συμμαθητές/τριες των μαθητικών σου χρόνων. Όλοι μαζί είμαστε μια τάξη, μια παρέα, που εκτός της συμμαθητικής σχέσης, μας συνδέει μια σταθερή και στενή φιλία και μια απεριόριστη αγάπη και αλληλοεκτίμηση, στοιχεία που διατηρούνται αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου.
Η συνάντησή μας ήταν μια κατάθεση αγάπης, συναισθημάτων και αναμνήσεων! Έγινε πραγματικά η αιτία για μια συγκλονιστική επανένωση και μαζί με τις αθώες σχολικές μας μνήμες, στήσαμε νέες, αληθινές ιστορίες ζωής!
Συγκίνηση μεγάλη, θύμησες πολλές, αναμνήσεις που ζωντάνεψαν… υπέροχοι άνθρωποι με βλέμμα καθαρό, με ψυχή πλούσια από όμορφα συναισθήματα!
Παρά το πέρασμα του χρόνου, η χαρά της συνάντησης και η ισχυρή σύνδεση που μας ενώνει παραμένουν ζωντανές, θυμίζοντάς μας τα αθώα και ξέγνοιαστα χρόνια της πρώτης μας σχολικής εμπειρίας, γεμάτα εφηβική ανεμελιά και φιλίες που άντεξαν στο χρόνο.
Είναι βέβαιο πως πολλές από τις κοινές αναμνήσεις ήρθαν ξανά στο προσκήνιο και ανασύρθηκαν από τη μνήμη εικόνες και συναισθήματα που μοιραστήκαμε στην εφηβεία της τρέλας και της αθωότητας.
Η αναδρομή στο παρελθόν, αλλά και διάφορα στιγμιότυπα από τη σχολική μας ζωή, δεν άργησαν να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον όλων μας.
Αναμνήσεις από τα νεανικά μας χρόνια αναβίωσαν φέρνοντας μαζί τους ιστορίες και εμπειρίες που είχαμε μοιραστεί τότε.
Αναπολήσαμε τους καθηγητές/τριες που μας άγχωναν με τα διαγωνίσματα και τους βαθμούς, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο άφησαν βαθιά αχνάρια στη μνήμη μας.
Αναπολήσαμε τις ωραίες στιγμές της νιότης μας, σκηνικά και αναμνήσεις με τη σχολική ποδιά, τις μαθητικές περιπέτειες, το πηλίκιο με την κουκουβάγια, τις παρελάσεις, τις γυμναστικές επιδείξεις, τις εκδρομές, τα πρώτα μας χτυποκάρδια, το άγχος των εξετάσεων, τις εφηβικές βλακείες, τα πάρτι και τα μελλοντικά μας όνειρα.
Πολλά μπορεί να ξεχνάμε στην πορεία μας, αλλά ποτέ αυτούς με τους οποίους καθίσαμε στα ίδια σκληρά, άβολα, φθαρμένα θρανία, μπροστά από μαυροπίνακες, αναπνέοντας τόνους κιμωλίας στις κρύες και άχαρες σχολικές αίθουσες.
Τα Όμορφα Χρόνια της Νιότης μας τα ζούσαμε με ανεμελιά, αγάπη, συμπαράσταση, αλληλοβοήθεια και σεβασμό. Με πρωταρχικό σκοπό το διάβασμα, για να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας.
Οι συμμαθητές/τριές μας είναι οι δικοί μας για πάντα αγαπημένοι άνθρωποι, οι συνοδοιπόροι της νιότης μας, που η συντροφιά τους εξωραΐζει τα πάντα.
«Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα»… λέει ένα τραγούδι της γνωστής ερμηνεύτριας Άννας Βίσση:
Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα,
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία,
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα,
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα…
Έτσι το «σχολικό κουδούνι» συνάντησης, που χτύπησε στις 12.00 το μεσημέρι στην “Τριλογία”, έκανε όλους μας να διαπιστώσουν ότι τίποτα δεν έχει διαγράψει τις αναμνήσεις της σχολικής φιλίας και δεν έχει σβήσει τη σπίθα της μαθητικής νοσταλγίας, παρότι πέρασαν έξι ολόκληρες δεκαετίες! 60 χρόνια! Σήμερα δεν είμαστε ξένοι. Είμαστε οι συμμαθητές/τριες που κάποτε καθίσαμε στο ίδιο θρανίο και που μεγαλώσαμε μαζί.
Μπορεί να χαθήκαμε στους δρόμους της ζωής, αλλά οι Νεανικές μας Αναμνήσεις είναι ο Κοινός μας Δεσμός, που τον Τιμάμε σήμερα.
Ας μη σταθούμε στο ποιος περπάτησε σε δύσκολους δρόμους, ποιος άλλαξε εξωτερικά και ποιανού άσπρισαν τα μαλλιά. Ας σταθούμε στο ΘΑΥΜΑ ότι είμαστε εδώ, ότι είμαστε ΖΩΝΤΑΝΟΙ, ότι μπορούμε να πούμε ο ένας στον άλλον: ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ, ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΥ ΣΕ ΞΑΝΑΕΙΔΑ και ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
Ευτυχώς ο χρόνος ήταν σύμμαχός μας και τα σημάδια που μας άφησε, τουλάχιστον, δεν αλλοίωσαν ούτε την όψη μας αλλά ούτε και την ψυχή μας!
Η Επετειακή αυτή Συνάντηση σίγουρα αποτελεί ακόμη ένα σταθμό για όλους μας, γιατί το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι τα χρόνια της εφηβικής ηλικίας είναι βαθιά χαραγμένα στην ψυχή μας, που καθόριζαν και καθορίζουν τη μελλοντική πορεία της ζωής μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Το σημερινό “Reunion”, η σημερινή συνάντηση των αποφοίτων 4 εξαταξίων τότε Γυμνασίων Καλαμάτας, μετά 60 χρόνια, είναι μια ιδιαίτερη, ζεστή, εορταστική, αξέχαστη μαγευτική εκδήλωση γιορτής, χαράς, με ανάμεικτα συναισθήματα, συγκίνησης και γλυκόπικρης νοσταλγίας από τα εφηβικά και σχολικά μας χρόνια, ανταλλάσοντας συνεχώς μεταξύ μας ιστορίες και αναμνήσεις.
Φυσικά, όλοι κάναμε εκτενή αναφορά στη μετέπειτα ζωή μας.
Δυσκολίες που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε παλεύοντας στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ζωής, τις χαρές, τους στόχους που επιτύχαμε, τις επαγγελματικές μας επιτυχίες, το γάμο, τα παιδιά, τα εγγόνια.
Στα χρόνια αυτά, άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι χώρισαν και άλλοι επιμένουν στις χαρές της εργένικης ζωής. Όλοι μας, όμως, είμαστε περήφανοι για αυτά που έχουμε δημιουργήσει και ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον!
Ήταν επιτυχημένη η φουρνιά μας, μια χαρούμενη και υπέροχη γενιά, οφείλω να ομολογήσω, αφού ανάμεσά μας υπάρχουν δήμαρχοι, γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές, ελεύθεροι επαγγελματίες, δημόσιοι υπάλληλοι σε υψηλές θέσεις και άλλοι, ενώ οι περισσότεροι από μας ασχοληθήκαμε και με τα κοινά.
Ευχαριστώ το ΘΕΟ που μας αξίωσε να συναντηθούμε μετά 60 χρόνια από την αποφοίτησή μας, 1965 – 2025, ένα συγκινητικό ταξίδι στο χρόνο, και που κρατάμε ζωντανές τις υπέροχες αθώες μαθητικές μας αναμνήσεις και που δεθήκαμε ξανά στον τόπο που αγαπάμε, που γεννηθήκαμε, την Καλαμάτα μας.
Πόσοι είμαστε σήμερα από την αποφοίτησή μας… να λέμε «δόξα σοι ο Θεός» που είμαστε ζωντανοί, που μπορούμε και περπατούμε και που έχουμε το μυαλό μας.
Κάποιοι που ζουν μακριά δεν κατάφεραν να έλθουν, δηλώνουν με μηνύματα και τηλέφωνα «ωσεί παρών/ούσες», αφού ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν τους το επιτρέπουν, εκφράζοντας την ελπίδα να είναι και οι ίδιοι εδώ σε μια επόμενη συνάντηση.
Άπειρη η χαρά μας… αλλά και η πίκρα μας! Έχουμε και απουσίες, αλλά έτσι είναι η ζωή…
Άπειρη η χαρά μας, η συγκίνηση, η νοσταλγία για τα χρόνια που έφυγαν, ικανοποίηση για ό,τι κατορθώσαμε, ευτυχία που ξαναβρεθήκαμε, αλλά πίκρα και μια μαχαιριά στην καρδιά μας γι’ αυτούς που δεν είναι πια μαζί μας, συμμαθητές/τριες και καθηγητές/τριες, γι’ αυτούς που, δυστυχώς, έχουν φύγει από τη ζωή.
Ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή για να αποτίσουμε φόρο τιμής, δείχνοντας ευγνωμοσύνη, σε όσους από τους συμμαθητές/τριες μας και τους καθηγητές/τριες μας δυστυχώς έφυγαν πρόωρα από αυτόν τον κόσμο. Ο Θεός να τους αναπαύσει, εμείς δεν τους ξεχνούμε. Υπόσχεση όλων μας είναι πως για μας ζουν πάντα όσο θα έχουν μια θέση στο μυαλό και στην καρδιά μας.
Η Πρωτοβουλία για την Πανέμορφη Επετειακή Συνάντηση, το σημερινό “Reunion”, ξεκίνησε από λίγους συμμαθητές, που τελικά εξελίχτηκε σε Οργανωτική Επιτροπή και αποφάσισε να το κάνει «πράξη» με μεράκι, αγάπη, επιμονή και υπομονή, αφιερώνοντας πολύτιμο χρόνο.
Από καρδιάς όλους τους ευχαριστούμε και τους ευχόμαστε Υγεία και Οικογενειακή Ευτυχία.
Αγαπημένοι συμμαθητές/τριες, να δώσουμε μια Υπόσχεση και μια Ευχή να είμαστε όλοι ζωντανοί στη σκηνή της ζωής, όρθιοι και μάχιμοι, για να συναντηθούμε όλοι μαζί το 2030.
Αγαπημένες συμμαθήτριες/τές, προσωπικά νιώθω συγκίνηση, χαρά, μελαγχολία, λύπη και λίγο ανησυχία για το πώς θα είναι η επόμενη φορά – ειδικά αν γίνει πάλι έπειτα από 5 χρόνια – γιατί η Ζωή, όπως όλοι γνωρίζουμε, σε καμία περίπτωση δεν περιμένει. Συνεχίζεται και όσο βρισκόμαστε σε αυτήν απλά να Ευχόμαστε να είμαστε γεροί, πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε, όπως λέει και ο Σαββόπουλος στο γνωστό τραγούδι!
Κοινή απαίτηση να ξαναβρεθούμε… Μακάρι όλοι μας να ξαναβρεθούμε μαζί το 2030!
Της Μαρίας Ευαγγ. Νικητοπούλου (Πετροπουλέα)
Αποφοίτου Εξαταξίου Γυμνασίου Θηλέων Καλαμάτας 1965
