Πρεμιέρα απόψε στο Αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής
Μια παρέα φίλων που αγαπούν το θέατρο αποφάσισε το 2016 να δημιουργήσει τη θεατρική ομάδα Fraction, μια ομάδα που ναι μεν μεγάλωσε με το πέρασμα του χρόνου, αλλά το καλό κλίμα που υπήρχε από την αρχή δεν άλλαξε ποτέ.
Στην Fraction, στόχος είναι με τις παραστάσεις τους να περάσουν κάτι στο κοινό. Έτσι απόψε, έπειτα από δύο χρόνια, επιστρέφουν στο αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής με την παράσταση «Θέλω μια χώρα» του Ανδρέα Φλουράκη, σε σκηνοθεσία της Γιώλικας Πουλοπούλου.
Το «Θάρρος» βρέθηκε στις τελευταίες πρόβες της ομάδας, μίλησε με τα μέλη της και σας τους παρουσιάζει:
Γωγώ Μπελογιάννη
«Η ομάδα ξεκίνησε ως μια παρέα φίλων που μας άρεσε πάρα πολύ το θέατρο. Νιώσαμε την ανάγκη να κάνουμε κάτι ωραίο, κάτι καινούργιο, ίσως κάτι διαφορετικό.
Η παρέα φίλων που σας είπα όλα αυτά τα χρόνια διευρύνθηκε. Ήρθαν καινούργια άτομα. Χαρακτηριστικά να σας αναφέρω ότι στη νέα μας παράσταση έχουμε ακόμα τρία νέα μέλη.
Η ομάδα Fraction παρουσιάστηκε στο κοινό με την παράσταση “Εχθροί εξ αίματος και βιολογικός μετανάστης”. Συνεχίσαμε το 2019 με το “Λιβώνα” και το 2023 με το “Γάμο”. Φέτος ερχόμαστε με το “Θέλω μια χώρα” του Φλουράκη».
-Πώς επιλέγετε τα έργα που ανεβάζετε;
Επιλέγουμε έργα που μας αρέσουν, που μας κάνουν κλικ, δεν κινούμαστε σε ένα συγκεκριμένο είδος.
Αν μπορούσαμε, ίσως, κάτι να ξεχωρίσουμε, είναι ότι πάντα μας αρέσει το κείμενο να περνάει ένα κοινωνικό μήνυμα. Να το αντιλαμβανόμαστε πρώτα εμείς κι αυτό να το περνάμε στο κοινό.
Θέλουμε η παράσταση να έχει κάτι να δώσει. Δεν έχουμε ανεβάσει μέχρι στιγμής μία κωμωδία καταστάσεων, ας πούμε.
-Η δουλειά σας δεν είναι αυτή. Πόσο δύσκολο είναι να οργανωθεί και να ανέβει μια παράσταση;
Είμαστε άλλοι το πρωί, άλλοι το βράδυ. Προφανώς, δε ζούμε από το θέατρο, ούτε έχουμε στόχο κάτι τέτοιο. Είναι αρκετά δύσκολο και να το οργανώσεις, και να το τρέξεις, και να παίξεις. Αφού φτάσουμε στους ρόλους, ο καθένας έχει τη δική του δυσκολία.
Γιώλικα Πουλοπούλου
«Πέρυσι ήμουν στο ΔΗΠΕΘΕΚ και όταν ολοκλήρωσα, σκόπευα να φύγω για την Αθήνα. Μου έκαναν, όμως, πρόταση τα παιδιά της Fraction, οπότε αποφάσισα να συνεργαστώ και μαζί τους.
Πλέον έχω κάνει μια ΑΜΚΕ, που έχει ως στόχο να προωθεί καλλιτεχνικά θεάματα, όπως και να δημιουργεί καλλιτεχνικά θεάματα, σε συνεργασία και με άλλους ανθρώπους και φορείς.
Η αρχή μαζί τους έγινε όταν με προσέγγισαν, ενώ είδαμε κάποια κείμενα. Εγώ δε σκέφτομαι ότι θέλω ένα έργο και θα το προσαρμόσουμε. Ξεκινάω πάντα ανοιχτά. Όταν διαβάζαμε τα έργα και συμφώνησαν τα παιδιά ότι αυτό τους αρέσει πολύ (που για μένα είναι ένα πολύ απαιτητικό έργο), κατάλαβα ότι χρειαζόμαστε περισσότερα άτομα. Έτσι φροντίσαμε να έρθουν κι άλλοι άνθρωποι, προσεγγίζοντάς τους. Ήταν άνθρωποι που είχαν ήδη δηλώσει στα παιδιά ότι θα τους ενδιέφερε να εμπλακούν στη διαδικασία, οπότε ήταν μια ωραία στιγμή».
-Πώς βλέπεις την προσπάθεια της Fraction;
Εγώ τη βρίσκω εξαιρετικά τολμηρή. Το λέω και το ξαναλέω: το θέατρο είναι μια τέχνη συμπεριληπτική, με την έννοια ότι πρέπει να έχεις ενεργή εμπλοκή και σχέση, και με περισσότερους ανθρώπους. Οπότε, για αρχή, εκείνο που εκτιμώ είναι αυτό που λέμε πάντα και είναι στερεοτυπικό: αν υπάρχει ένα καλό κλίμα, και σίγουρα στη συγκεκριμένη ομάδα υπάρχει. Κι αυτό είναι και για μένα το ζητούμενο: το να είναι εκεί ο ένας για τον άλλον και να λύνουμε τα ζητήματα.
Το να προσπαθούν να παντρέψουν το πάθος τους ή το χόμπι τους με την καθημερινότητα, είναι εξαιρετικά απαιτητικό και δύσκολο.
Θαυμάζω το γεγονός ότι το κάνουν και το στηρίζουν. Σίγουρα ο καθένας έχει το δικό του τρόπο, αλλά όπου υπάρχει συλλογική διαδικασία, εμένα με ενδιαφέρει. Αν δε βλέπουμε την κοινότητα, δεν έχουμε καμία ιδέα για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Το θέατρο πάει να αντικατοπτρίσει πράγματα από τη ζωή.
-Πόσο εύκολο είναι ένας νέος, στη συγκεκριμένη περίπτωση ενήλικας, που δεν έχει καμία σχέση με το θέατρο να φτάσει στην ώρα που θα ανέβει στη σκηνή;
Έχοντας τις σπουδές μου στη Θεατροπαιδαγωγική, αυτό σκέφτομαι πάντα πριν σκηνοθετήσω. Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν πρώτα ομάδα. Σίγουρα, λοιπόν, δεν είναι εύκολο, αλλά για μένα αυτή είναι η πρόκληση: ο άλλος να ξεκουμπώσει το “είναι” του και να μας πει δύο πράγματα, και νομίζω ότι πάει καλά αυτό.
Ο καθένας έχει τον τρόπο του και φτάνει μέχρι εκεί που μπορεί και σε σχέση με το κείμενο, με την αλληλεπίδραση με τους άλλους.
Σου λέω εγώ να μελετήσουμε ένα βιβλίο, τα ίδια πράγματα θα καταλάβουμε; Μόνο αν το συζητήσουμε.
Στόχος μου, όταν κάνω μια παράσταση, δεν είναι να αρέσει στο κοινό μου. Στόχος είναι το κοινό να πάρει κάτι από αυτό.
-Μιλήστε μας για το έργο
Έχουμε το «Θέλω μια χώρα» του Ανδρέα Φλουράκη. Είναι ένα έργο που έχει παιχτεί σε πάρα πολλές χώρες, όπως στην Ινδία ας πούμε. Εμένα μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση αυτό, γιατί σημαίνει ότι ταιριάζει στους ανθρώπους και σε άλλα μέρη. Είναι εννιά άτομα πάνω στη σκηνή. Είναι εννιά άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ο καθένας λέει τι θέλει να έχει ένα μέρος, το οποίο δε θα έχει την αποτυχία που φέρει το μέρος το οποίο ζούμε τώρα, ας πούμε. Δηλαδή, ξεκινάει το έργο με το πώς διαλύθηκαν όλα, και ότι κάποια στιγμή διαλύονται όλα.
Όταν νιώθεις ότι δεν έχεις από πού να πιαστείς, σκέφτεσαι τι μπορεί να γίνει αλλιώς. Και λέμε «οκ, πάμε σε ένα άλλο μέρος». Πάμε όλοι εμείς σε ένα άλλο μέρος.
Επειδή, όμως, όλα τα μέρη έχουν τα ξινά, και τα αλμυρά, και τα γλυκά, και τα πικρά τους, ουσιαστικά βλέπουμε τη διαπραγμάτευση που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι με το μέσα τους και με τους άλλους. Βάζουν σε λέξη ο ένας προς τον άλλον τη γνώμη τους για την εκάστοτε συνθήκη. Τι θέλουμε, πώς θέλουμε να είναι η οικονομική κατάσταση, τι περιβάλλον είναι αυτό που μας ικανοποιεί σε σχέση με τον καιρό, πόσο μπορούμε να ξεμακρύνουμε από αυτό το οποίο έχουμε μάθει.
Το έργο γράφτηκε το 2012, οπότε αφορμάται από την κρίση, χωρίς να κάνει ευθεία αναφορά. Για μένα είναι το ίδιο και σήμερα. Δηλαδή, δεν υπάρχει περίπτωση ο θεατής να μην ταυτιστεί.
Επίσης, έχει πρωτότυπες μουσικές του Χρήστου Καλαϊτζόπουλου, που λέγεται Τερόν. Το βρίσκω σημαντικό, γιατί ο άνθρωπος μας έδωσε υπάρχοντα ορχηστικά κομμάτια και κούμπωσαν πολύ ωραία.
Κωνσταντίνος Σταθόπουλος
«Είναι το δεύτερο έργο που έχω την τιμή να κάνω με τα παιδιά. Για μένα είναι πραγματικά τιμή, αφού με πιστεύουν και είμαστε μαζί. Υπάρχει αγάπη και αλληλεγγύη, και είναι πολύ ωραίο όλο αυτό.
Ο ρόλος μου είναι να αποτελώ μέλος στο χορό. Προσπαθώ και εγώ να βρω μια νέα χώρα μαζί με έναν άλλον άνθρωπο. Εγώ είμαι μαζί με μια κοπέλα. Είμαστε ζευγάρι και προσπαθούμε να βρούμε μαζί μια νέα χώρα. Την κοιτάζω και λιώνω. Αυτή μου έχει πει να φύγουμε, οπότε αναζητούμε το νέο μέρος.
Η δική μου σχέση με το θέατρο μέχρι να γίνω μέλος της Fraction ήταν να κάνω trailer για παραστάσεις.
Το να είσαι, όμως, ηθοποιός είναι σίγουρα κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι ωραίο, και σίγουρα κάτι πολύ δύσκολο.
Αυτό που αφήνει σε μένα η συγκεκριμένη παράσταση είναι η αέναη αναζήτηση που κάνουμε για κάτι άλλο. Να φτιάξουμε κάτι από την αρχή, κάτι καθαρό, να φύγουμε από αυτό που έχουμε συνηθίσει, κάτι που να μην έχει μέσα ματαιότητα για μένα, κάτι όμορφο».
Τα νέα μέλη της παράστασης
Φιλιώ Μοσχοπούλου: «Συμμετέχω στην παράσταση έπειτα από πρόσκληση της Γιώλικας Πουλοπούλου, με την οποία είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν.
Το κλίμα στην ομάδα είναι πολύ ωραίο, και δεν ένιωσα ούτε στιγμή ξένη. Γενικότερα περνάμε καλά.
Όλη η προετοιμασία ήταν απαιτητική, κάτι βέβαια που συμβαίνει πάντα στο ερασιτεχνικό θέατρο. Όταν το πρωί έχεις τη δουλειά σου και το βράδυ πρέπει να είσαι εδώ για να ανταπεξέλθεις στις πρόβες, είναι δύσκολο.
Σημαντική, βέβαια, ήταν η βοήθεια της σκηνοθέτιδος, που μας καθοδήγησε και συνεχίζει, όπως και το όλο κλίμα, αφού δέσαμε πολύ καλά ως ομάδα. Το σημαντικό για μένα είναι να περνάς καλά στις πρόβες και σίγουρα αυτό θα φανεί στην παράσταση.
Ο δικός μου ρόλος είναι μιας ανύπαντρης Ελληνοπούλας, που θέλει απεγνωσμένα και να παντρευτεί, αλλά και να μείνει στη χώρα της».
Πρώτη φορά πάνω στη σκηνή
Άρης Νικητόπουλος: «Η αλήθεια είναι ότι είχα στο νου μου για χρόνια το ερασιτεχνικό θέατρο. Έβλεπα τους ηθοποιούς και σκεφτόμουν ότι ξοδεύουν χρόνο από τη ζωή τους για να κάνουν κάτι διαφορετικό. Μου άρεσε η προσπάθειά τους.
Με τα παιδιά από τη Fraction κάτι είχαμε πει στο παρελθόν και με θυμήθηκαν. Μου είπαν να το δοκιμάσω, με την πρώτη μου σκέψη τότε να είναι ότι δεν προλαβαίνω. Όμως, σκέφτηκα μετά, “αν όχι τώρα, πότε;”.
Δεν ξέρω αν στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι μόνο το θέατρο ή και η παρέα, πάντως εδώ όλα έδεσαν αρμονικά. Περνούσα καλά από την αρχή.
Δε νομίζω ότι τελικά είναι κάτι δύσκολο, αφού δεν έχει κανείς κάποια τρελή απαίτηση από εμένα. Απαίτηση είναι να είσαι κύριος στις υποχρεώσεις σου, όχι να είσαι ταλέντο στην υποκριτική.
Όταν, δε, είπα στους φίλους μου ότι θα πάω να παίξω θέατρο, η αλήθεια είναι ότι περίμενα περισσότερο δούλεμα, αλλά τελικά τα μπράβο ήταν πολύ περισσότερα».
Αντώνης Στεφανούρης: «Πριν από 2-3 χρόνια είχα πει στον πρόεδρο της Fraction για πλάκα ότι ήθελα να παίξω κι εγώ. Είναι γεγονός ότι ήθελα να δω πώς είναι από την πλευρά του ηθοποιού.
Τελικά, κατάλαβα ότι είναι μια ωραία διαδικασία. Ξεκίνησα στις πρόβες χωρίς να έχω ιδέα τι ήταν όλο αυτό. Είναι κάτι σαν ψυχοθεραπεία. Μαθαίνεις πράγματα. Αποβάλλεις κόμπλεξ. Μιλάς με άλλους ανθρώπους, συνεργάζεσαι και έτσι γίνεσαι ομάδα με άτομα που δεν ήξερες.
Όταν ήρθα στην πρώτη πρόβα, ήμουν διστακτικός. Δεν ήξερα αν θα μείνω, αλλά τελικά, μετά την τέταρτη, πέμπτη πρόβα, είπα “πάμε… και ό,τι είμαι”.
Βέβαια, όταν ανακοίνωσα στους δικούς μου ότι θα πάω να παίξω θέατρο, με ρώτησαν τι με βρήκε και γιατί ήρθα. Ούτε εγώ περίμενα ότι θα συνεχίσω, αλλά τελικά… έγινα μέλος της Fraction και πλέον έχουμε πρεμιέρα.
Το βλέπω ότι είμαι και ερασιτέχνης και πρωτάρης. Τα λάθη, νομίζω, δικαιολογούνται.
Όσο για το δικό μου ρόλο, είμαι ένας λαϊκός, ένας μονόχνωτος. Είναι κόντρα στον πραγματικό Αντώνη, αλλά είναι κι αυτό που έχει το ενδιαφέρον του, νομίζω».
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Γιώλικα Πουλοπούλου
Μουσική: Terrone- Χρήστος Καλαϊτζόπουλος
Ήχος- Φως: Χρήστος Κουτσαϊμάνης- Γιάννης Γιάνναρος
Σχεδιασμός σκηνικών: Εύη Μπούνα
Κατασκευή σκηνικών: Bitsonis Furniture
Creative Director & Graphic Design: Danny Kargas
Trailer: White Pony Films
Φωτογραφία: Κώστας Κορομηλάς
Παίζουν με αλφαβητική σειρά: Κέλλυ Αργυροπούλου, Ιωάννα Γεωργακοπούλου, Φιλιώ Μοσχοπούλου, Γωγώ Μπελογιάννη, Εύη Μπούνα, Άρης Νικητόπουλος, Γιώργος Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Σταθόπουλος, Αντώνης Στεφανούρης
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
23 Οκτωβρίου- 2 Νοεμβρίου (εκτός 28ης Οκτωβρίου)
Αμφιθέατρο Φιλαρμονικής Καλαμάτας
Καθημερινά: 9.30 μ.μ.
Σάββατο- Κυριακή: 8.30 μ.μ.
Διάρκεια παράστασης: 70′
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Τηλέφωνα κρατήσεων: 6976795531, 6945619663
Κάτι τελευταίο…
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά της Φιλαρμονικής, με σταμάτησαν άνθρωποι της Fraction και μου μίλησαν για την εδώ και καιρό αναζήτηση χώρου σε συνεργασία με το Δήμο Καλαμάτας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Όπως μου είπαν, ο Δήμος έχει πολλά αδιάθετα κτήρια, των οποίων οι χώροι θα ήταν πολύτιμοι για συλλόγους σαν αυτόν, χώροι στους οποίους θα μπορούσαν να κάνουν πρόβες χωρίς να περιφέρονται κάθε φορά, κι ευτυχώς κάποιοι τους φιλοξένησαν όλους αυτούς τους μήνες.
Όπως μου τόνισαν, το εν λόγω πρόβλημα δεν το αντιμετωπίζει μόνο η συγκεκριμένη ομάδα και καλό θα είναι οι άνθρωποι του Δήμου να βοηθήσουν τέτοιες περιπτώσεις, δίνοντας παράλληλα ζωή σε χώρους που ρημάζουν.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
