…και δε θα υπήρχε, αν τότε επικρατούσε ο «ρεαλισμός»
Του Φώτη Ξεπαπαδέα
Καθηγητή μαθηματικού και βιοκαλλιεργητή
Ο «ρεαλισμός» του ΤΙΝΑ (there is not alternative) μαζί με το «Σοκ και Δέος», της αντιστροφής του λαϊκού ΟΧΙ σε ΝΑΙ στο 3ο μνημόνιο (δε θα μπορούσε ποτέ να περάσει χωρίς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), πιστεύουν ότι θα λειτουργήσει παραλυτικά στα οράματα και τις ελπίδες του κόσμου για αντίσταση και ανατροπή της μνημονιακής λιτότητας και ότι τα όνειρα πολλών γενεών αριστερών δε θα πάρουν εκδίκηση από την κυρίαρχη τάξη για τον ταξικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει.
Θα γίνει υποχρεωτικά έτσι;
Η εξέγερση της 17ης Νοέμβρη του 1973 (όπως και η Εθνική Αντίσταση) αποτελεί πύρινη εγγραφή στο DNA του λαού μας και είναι μία τρανταχτή απόδειξη πώς ο «ρεαλισμός» δεν είναι μονόδρομος και το κυριότερο ότι η εξέγερση μπορεί να είναι νικηφόρα.
Η περίοδος πριν από το Πολυτεχνείο είχε απ’ όλα: Τσε Γκεβάρα στη Λατινική Αμερική. Αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα στις ΗΠΑ, Νέλσον Μαντέλα στην Αφρική του Απαρτχάιντ, Γαλλικό Μάη του ’68, «Θερμό Φθινόπωρο» στην Ιταλία το ’69, Βιετνάμ και δίπλα μας την «Άνοιξη της Πράγας».
Στην Ελλάδα, όπως τα τελευταία χρόνια, έτσι και τότε, 1966-1967, οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη και προσέφεραν στη Χούντα το πρόσχημα της επιβολής της σκληρής στρατιωτικής δικτατορίας.
Το 1971-1972 άρχισε να σπάει η ασφαλίτικη τρομοκρατία και ξεκινούσε μέσα στα πανεπιστήμια το νέο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα με τις παράνομες φοιτητικές επιτροπές αγώνα.
Στον έκτο χρόνο της Χούντας, το 1973, όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Απαγορεύονταν οι απεργίες, οι πορείες, οι συνελεύσεις, οι παρέες θεωρούνταν ύποπτες, γι’ αυτό η μάζωξη, ακόμα στα σπίτια, γινόταν με κλειστά τα παράθυρα και με χαμηλή μουσική. Σε ημερήσια διάταξη βρίσκονταν βασανιστήρια, συλλήψεις, στρατοδικεία, εξορίες, ξερονήσια, υποχρεωτική στράτευση για φοιτητές. Ο Τύπος, φιμωμένος άγρια. Η «Βραδυνή!» τη μία μέρα έγραφε κάτι για την κατάληψη της Νομικής και την άλλη έκλεινε από τη χούντα.
Στις 23 Φεβρουαρίου του ’73 καταλαμβάνεται η Νομική Σχολή με σύνθημα: «Δημοκρατία, Κάτω η Χούντα, Ζήτω η Ελευθερία».
Με άδεια του πρύτανη Τούντα η Αστυνομία αδειάζει βίαια τη Νομική Σχολή στη Σόλωνος, που ήταν το κέντρο της φοιτητικής αγωνιστικότητας.
Τις επόμενες μέρες το σύνθημα «Ποιος τους έμπασε, παιδιά, στη Νομική; Ποιος τους έμπασε, παιδιά, στη Νομική; Είναι ο Τούντας ο αλήτης και ο ταγματασφαλίτης, εκοφίτης χίτης και φασισταράς». Τραντάζει όλο το κτήριο της Νομικής Σχολής μέσα και έξω από τα γραφεία των καθηγητών του Πανεπιστημίου.
Καθημερινές μάχες δίνονταν μέσα και γύρω από τις σχολές με τους χαφιέδες, με τη στρατιωτική αστυνομία (ΕΣΑ) και το «Σπουδαστικό» της Ασφάλειας. Χαφιέδες έδειχναν φοιτητές, που συλλαμβάνονταν την ώρα του μαθήματος στη Φ.Μ.Σ. από μυστικούς αστυνομικούς, πυροβολούσαν στον αέρα για εκφοβισμό γύρω γύρω στα Προπύλαια. Έτσι οδηγηθήκαμε στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου, που εξελίχθηκε σε παλλαϊκή αντιδικτατορική διαδήλωση σε όλο το κέντρο της Αθήνας.
Η κατάληψη, που ξεκίνησε το πρωί της 14ης Νοεμβρίου 1973 στο Πολυτεχνείο, ακολουθήθηκε από τις αποφάσεις των συνελεύσεων της Ιατρικής και της Νομικής, που, εκτός από τα αιτήματά τους, έδωσαν κατεύθυνση για το Πολυτεχνείο. Η Αστυνομία προσπάθησε αλλά δεν κατάφερε να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου.
Το απόγευμα οι πόρτες έκλεισαν, εκλέχθηκε η περίφημη «Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης» με 22 φοιτητές και 2 εργάτες, όμως οι σημαντικότερες αποφάσεις παίρνονταν από τις συνελεύσεις με αμεσοδημοκρατικό τρόπο.
Η κατάληψη άρχισε και πλήθος λαού έτρεξε να ενωθεί με τους φοιτητές, να προσφέρει, να τραγουδήσει, να υψώσει τη γροθιά του, φωνάζοντας «Ψωμί-Παιδεία- Ελευθερία» και κάτω η Χούντα. Στις 16 Νοεμβρίου προβοκάτορες και μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν άγρια στο λαό, που ήταν συγκεντρωμένος έξω από το Πολυτεχνείο, με γκλοπς, δακρυγόνα και τις περίφημες σφαίρες Ντουμ-Ντουμ.
Όμως, τα οδοφράγματα από τα αναποδογυρισμένα τρόλεϊ και οι φωτιές για εξουδετέρωση των δακρυγόνων απέτρεψαν την καταστολή της εξέγερσης.
Και μετά ήρθε ο Στρατός! Τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία Αλεξιπτωτιστών! Τρία άρματα μάχης, ένα στην Τοσίτσα, ένα στην Στουρνάρα και ένα στην Κεντρική Πύλη της Πατησίων.
Η Χούντα νίκησε στρατιωτικά.
Η εξέγερση, όμως, απλώθηκε με καταλήψεις σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα και αλλού, οδηγώντας τη Χούντα στην απόλυτη απομόνωση και με την απειλή μίας νέας εξέγερσης.
Οι διασπασμένοι, πλέον, στρατοκράτορες αναζήτησαν τη διέξοδο στην εθνικιστική και φιλοπόλεμη φυγή, στο πραξικόπημα δηλαδή στην Κύπρο και μετά την τούρκικη εισβολή, κάνοντας επιστράτευση, κατέρρευσαν, όταν διαπίστωσαν ότι ήταν αδύνατον να μοιράσουν όπλα στη νεολαία και το λαό που είχαν ζήσει τη φωτιά του Νοεμβρίου.
Το Πολυτεχνείο ήταν μία εξέγερση που δε σχεδίασε κανένα επιτελείο, παρά μόνο οι αυτόνομες φοιτητικές επιτροπές και πρωτοβουλίες που δρούσαν στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Η αυθόρμητη δυναμική της εξέγερσης των 100.000 του λαού γύρω από το Πολυτεχνείο ξεπέρασε δισταγμούς, αντιρρήσεις και πολιτικούς σχεδιασμούς, οδηγώντας στις εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, από τις οποίες τρώμε μέχρι σήμερα.
Είναι από τα κορυφαία παραδείγματα του πώς αντιμετωπίζεται μία βαθιά κρίση και ένα κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο.
Και όλα αυτά μέσα σε μία οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση, ακόμα και για την ίδια την κατάληψη του Πολυτεχνείου και την εξέλιξή της σε λαϊκή εξέγερση.
Το ΚΚΕ εσ. «καλόβλεπε» ακόμα και την πιθανότητα των χουντοεκλογών του Μαρκεζίνη, ενώ το ΚΚΕ ακόμα και όταν μπήκε στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, ήθελε να την περιορίσει σε «φοιτητικά αιτήματα» και μιλούσαν για προοπτική «κυβέρνησης εθνικής ενότητας» (με ΕΡΕ , Καραμανλή, Ένωση Κέντρου, Καννελόπουλο κ.λπ.). Μόνο χάρη στη μαζικοποίηση του αγώνα μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο επιβλήθηκε η κατάληψη και η εξέγερση.
Σήμερα, κινηματικές ομαδοποιήσεις βλέπουν πως μόνο η συμμετοχή του κόσμου μπορεί να οδηγήσει σε εργατικές- λαϊκές κατακτήσεις, ενώ η ανάθεση στον «κοινοβουλευτικό δρόμο» δεν μπορεί να οδηγήσει σε κατακτήσεις ούτε στα λόγια.
Γνωρίζουμε πια ότι ακόμα και η κατάκτηση της κυβέρνησης της Αριστεράς, αν δεν είναι αποφασισμένη για «μνημόνιο στους αστούς», δεν μπορεί ούτε καν έναν «έντιμο συμβιβασμό» να πετύχει.
Μετά την τραγωδία στο Παρίσι, προαναγγέλλεται η κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, με πρώτο στόχο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες αδιακρίτως.
Η ελίτ της δύσης, οι κυβερνήσεις και οι κάθε είδους μηχανισμοί τους προετοιμάζουν ακόμα μεγαλύτερο αυταρχισμό και περιστολή κάθε δημοκρατικής ελευθερίας, όπως η συμμετοχή σε διαδήλωση (π.χ. Οι πέντε φοιτητές από την Αγία Παρασκευή που τόλμησαν να συμμετάσχουν στην πρωτομαγιάτικη διαδήλωση στο Μιλάνο και ζητείται η έκδοσή τους στην Ιταλία τώρα!).
Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Εμείς οι ελεύθεροι Έλληνες φοιτητές που για τρίτη μέρα εξακολουθούμε τον αγώνα μας για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, δηλώνουμε πως είμαστε άοπλοι. Είμαστε άοπλοι! Βρισκόμαστε άοπλοι απέναντι στα τανκς!
Στο φράχτη του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου, χτίζεται η ασφάλεια του κάθε Ευρωπαίου.
Ψωμί-παιδεία-ελευθερία, αλλά και ασφάλιση-υγεία-κατοικία.
Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν στα μουσεία, εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!
