Είθισται, έπειτα από ένα τραγικό δυστύχημα, όλοι να ψάχνουμε για ενόχους… Στην πρόληψη, άλλωστε, πάσχουμε ως κοινωνία και αντίληψη. Ποτέ δε μας ενδιαφέρει, αλλά αφού γίνει το «κακό», ψαχνόμαστε… Κι αυτό δε συμβαίνει μόνο σε ανάλογα περιστατικά, αλλά στα πάντα… Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στο πώς οδηγούμε… σε μια οικοδομή και σε τόσα και τόσα άλλα…
Ακόμα κι αν υπήρχαν «ένοχοι» πάντως, δε θα απαλύνουν ποτέ τον πόνο των γονέων που έχασαν τόσο άδικα την κόρη τους, αλλά το κυριότερο, δε θα δώσουν πίσω τη ζωή σ’ αυτή τη νεαρή κοπέλα…
Δυστυχώς, ηθικά είμαστε αρκετοί οι «συνένοχοι»… Πολιτικοί, αρμόδιοι φορείς, ακόμα και εμείς οι δημοσιογράφοι που ποτέ δεν αναδείξαμε ουσιαστικά τα μεγάλα κενά ασφαλείας ή και την πραγματική δυσκολία της περιοχής…
Αν δεχτούμε ότι αυτό που συνέβη το μεσημέρι του Σαββάτου είναι ένα «σπάνιο» περιστατικό, αλήθεια, ποιος μπορεί να απαντήσει τι μέτρα έχουν ληφθεί σε περίπτωση πυρκαγιάς ή σεισμού, σ’ ένα σημείο τόσο δύσβατο, που συγκεντρώνει όμως ταυτόχρονα μεγάλο πλήθος επισκεπτών τους καλοκαιρινούς μήνες;
Αλήθεια, αν ρωτήσουμε γύρω μας τους περισσότερους, ξέρουν πραγματικά τι είναι το «Πολυλίμνιο» και μπορούν να το επισκεφτούν άπαντες ή πρέπει να κάνουμε σαφές ότι εμπεριέχει βασικές δυσκολίες και, κυρίως, χρειάζεται στοιχειώδη εμπειρία πεζοπορίας;
Πολύ φοβάμαι ότι οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι ένας χώρος που προσφέρεται απλά για αναψυχή, και δε πάνε προετοιμασμένοι γι’ αυτό που πραγματικά θα συναντήσουν.
Υπάρχουν, άραγε, πινακίδες που να ενημερώνουν ότι όλα αυτά τα σημεία είναι επικίνδυνα για κατολισθήσεις κατά τη διάρκεια βροχόπτωσης;
Φυσικά, στόχος δεν είναι ο φόβος και ο αποκλεισμός της περιοχής, αλλά η πρόληψη… η πρόληψη που ποτέ δε μας ενδιαφέρει…
Το ζήτημα είναι, λοιπόν, από τώρα πώς θα ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες να συμβεί κάτι ανάλογο στο μέλλον, προστατεύοντας παράλληλα αυτό το μοναδικό «φυσικό θησαυρό», που αναδείξαμε τόσο «άναρχα» μέχρι τώρα…
Κ. Γαζ.
