Ας ξεκινήσουμε το χρονογράφημα για τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας του περασμένου Σαββάτου στην Καλαμάτα με μία παραδοχή, συμφωνώντας με τον Περικλή Κοροβέση.
Οι άνθρωποι κατά κανόνα αγαπούν τη βολεψιά τους. Γουστάρουμε την κατανάλωση και τη θεωρούμε κοινωνική άνοδο. Αν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου υποσχόταν πως, μετά τα μνημόνια, όλοι οι Έλληνες θα αποκτήσουν μια Μερσεντές δωρεάν και η βενζίνη τους θα είχε την απαιτούμενη επιδότηση, θα είχαν αποκτήσει μαζικό κίνημα.
Η παθητικότητα του κόσμου και η έλλειψη αντίδρασης στην καταστροφή του (υπάρχουν σίγουρα αντιδράσεις, αλλά όχι ανάλογες με το μέγεθος της συμφοράς) οφείλονται στο γεγονός ότι η μεγάλη πλειονότητα αυτού του λαού δε θέλει ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία. Θέλει το στάνταρ ζωής που είχε πριν από την κρίση.
Οι άνθρωποι σκέφτονται πάντα με βάση το οικονομικό τους επίπεδο που δε θέλουν να χάσουν και όχι με τη συνείδησή τους που βρίσκεται εν υπνώσει. Η κατανάλωση είναι μια εξαγορά και ο πουλημένος άνθρωπος δεν μπορεί να εξεγερθεί. Αυτό το ξέρουν καλά οι κρατούντες.
Αυτό, ως μια απάντηση στον κάτι περισσότερο από φίλο Γιάννη που σχολίασε ότι «περίμενε περισσότερο κόσμο στη συγκέντρωση». Σίγουρα έχει το δίκιο του, αλλά σε γενικές γραμμές η συμμετοχή ήταν ικανοποιητική. Ευχάριστο ήταν ότι υπήρχαν και αρκετοί νέοι άνθρωποι, κοπέλες και αγόρια.
Η πορεία ξεκίνησε με ενθουσιασμό και παλμό, ο οποίος μεγάλωνε όσο οι συγκεντρωθέντες κατέβαιναν προς την κεντρική πλατεία. Η πρώτη στάση στο ύψος του Δημαρχείου, απέναντι από τα γραφεία της νεοναζιστικής “Χρυσής Αυγής”, ήταν γεμάτη συνθήματα, αλλά χωρίς δυσάρεστες ενέργειες. Μάλιστα, δυο – τρία μέλη του πολιτικού μορφώματος, που βρίσκονταν στο μπαλκόνι, γρήγορα μπήκαν στα ενδότερα των γραφείων.
Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι υπήρχαν καμιά δεκαριά μέλη του ΚΚΕ και μια μικροφωνική εγκατάσταση. Οργάνωναν τη δική τους συγκέντρωση; Κανείς δε γνώριζε. Εκείνο που δεν ήξεραν τα μέλη του είναι ότι δεν μπορεί κανείς να έχει όλα όσα θέλει- όχι μόνο στην πράξη, αλλά ούτε καν στη θεωρία.
Η άρνηση αυτής της διαπίστωσης, η αναζήτηση ενός μοναδικού υπέρτατου ιδεώδους, επειδή αυτό είναι το μόνο αληθινό για όλη την ανθρωπότητα, οδηγεί πάντοτε στον καταναγκασμό. Και έπειτα στην καταστροφή, στο αίμα. Αλλά αυτά για τους οπαδούς του ΚΚΕ είναι ψιλά γράμματα ή, όπως το λένε, μεταξύ άλλων, ρεφορμισμός.
Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν κατάλαβε γιατί και η οργάνωσή του δεν συμμετείχε στην πορεία, έστω και κάπως ξεκομμένη από τα υπόλοιπα… «μιάσματα».
Η πορεία συνεχίστηκε με τους νεαρούς με τα καλυμμένα πρόσωπα να προσπαθούν να σκεπάσουν τα συνθήματα με τους ήχους συναγερμού κάποιων τραπεζών που δέχτηκαν κάποιες πέτρες. Οι ψυχραιμότεροι, όμως, δεν άφηναν τη γενίκευση ανάλογων πράξεων. Άλλωστε, δεν ωφελούσαν τους συγκεντρωθέντες, αλλά όσους ήθελαν… φασαρίες.
Στην επιστροφή τα παιδιά με τα καλυμμένα πρόσωπα, περίπου καμιά 20αριά, όταν η πορεία έφτασε και πάλι στο ύψος του Δημαρχείου, αποφάσισαν να δείξουν εντονότερα την οργή τους προς τη “Χρυσή Αυγή” και τη διμοιρία των ΜΑΤ που περιφερόταν εκεί γύρω. Αφορμή έψαχναν οι τελευταίοι και όντας έτοιμοι, άρχισαν το γνωστό… παιχνίδι. Χτυπώντας τα γκλομπς στις ασπίδες τους για να προκαλέσουν-τι τάχα- άρχισαν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Έκαναν τον πεζόδρομο «πρωτοχρονιάτικο δρώμενο» με τις χειροβομβίδες κρότου λάμψης και τα δακρυγόνα που έριξαν στα τυφλά.
Αποτέλεσμα ο πεζόδρομος της Αριστομένους να αρχίσει να προκαλεί…. πόνο και πανικό στους θαμώνες των γύρω καταστημάτων. Για μία ακόμα φορά, τα παιδιά από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατάφεραν και ηρέμησαν το νεανικό παραλογισμό, αλλά και το αστυνομικό μένος.
Έτσι, η πορεία έφτασε στο σημείο εκκίνησής της, στην πλατεία 23ης Μαρτίου. Εκεί συνέβη ένα επεισόδιο που μας έκανε εντύπωση. Ομάδα νεαρών λογομάχησε με έναν οδηγό αυτοκινήτου, ο τελευταίος προσπάθησε να βγει έξω και να ζητήσει το λόγο, κατάλαβε το λάθος του και μπήκε πάλι μέσα. Αντί, όμως, να φύγει, όπως περίμεναν όλοι, σανίδωσε το γκάζι και με την όπισθεν επιτέθηκε στο πλήθος. Ευτυχώς δεν ήταν πυκνό, ώστε να έχουμε κάποιον τραυματισμό ή τίποτα χειρότερο. Στη συνέχεια εξαφανίστηκε στην οδό Νέδοντος.
Η βροχή που επακολούθησε βοήθησε έναν έναν από εμάς να βρούμε μια δικαιολογία και να πάμε άλλος στο σπίτι του κι άλλος μια βόλτα στα μαγαζιά της πόλης…
Το παιδί πίσω απ’ τα κάγκελα
Το παιδί που χαιρετάει πίσω απ’ τα κάγκελα δεν είναι ο Τσε Γκεβάρα. Το παιδί που χαιρετάει πίσω απ’ τα κάγκελα δεν είναι ο Χάνιμπαλ Λέκτορ. Δεν είναι ήρωας ή τσογλάνι, σωτήρας ή φονιάς. Δεν είναι άγγελος ή διάολος, επαναστάτης ή τρομοκράτης. Δεν είναι η μετενσάρκωση του Άρη Βελουχιώτη ούτε «το μπαστάρδι Βορείων προαστίων» (Ναι, τα διάβασα και τα δυο). Δεν είναι «κοτζάμ άντρας» ή «μικρό αγοράκι». Και πάνω απ’ όλα – το παιδί στο παράθυρο δεν είναι σύμβολο. Το παιδί στο παράθυρο είναι ένα παιδί στο παράθυρο. Τελεία.
Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πως σε θένε….
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε…
Έβλεπα τον Νίκο Ρωμανό να χαιρετάει πίσω απ’ τα κάγκελα. Να μιλάει για αγώνα μέχρι θανάτου. Και σκεφτόμουνα πως αν η απεργία μετατραπεί σε μια τραγωδία – ποιοι και πόσοι απ’ όλους αυτούς θα τον θυμούνται; Όχι σε 10 χρόνια… Όχι σε 5 χρόνια: Ούτε 3 μήνες από σήμερα!
Ρε συ Νίκο, τι δεν καταλαβαίνεις; Ότι κι αυτοί που σε πολεμάν αλλά κι αυτοί που σε στηρίζουν – όλοι νεκρό σε θέλουν; Ότι νεκρός τούς «συμφέρεις» πιο πολύ; Ότι αναλώνουν σε λαπ τοπ 30 άτοκων μελό επαναστατικότητες του κώλου. Τσιτάτα εκ του ασφαλούς, ποστάκια κόπι πέιστ και γράφουν με τη φραντζόλα και τη μερέντα αγκαζέ: Η αγωνιστική τους αλληλεγγύη στη δική σου απεργία πείνας.
Νίκο, τι δεν καταλαβαίνεις; Και πόσο ωμά πρέπει να σου πούμε τις λέξεις που φοβόμαστε; Τις λέξεις «που πρέπει να καρφώνονται σαν πρόκες – να μην τις παίρνει ο άνεμος»; Νίκο, χεσμένο σ’ έχουν. Και οι μεν και οι δε. Σε κάνουν να νιώθεις βασιλιάς σε μια σκακιέρα που είσαι πιόνι. Σε αποθεώνουν οι όψιμοι Μπακούνιν και Λουξεμπουργκ – που σε λίγα χρόνια θα «τρουπώσουν» στο σύστημα. Και θα ξεχάσουν πως ο Κροπότκιν ήταν αναρχικός κι όχι θωρηκτό: Το θωρηκτό Κροπότκιν. Του Σεργκέι Άινστάιν – άινταααα.
Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί.
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν.
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν….
Τα ξέρω, ρε Νίκο. Τα ίδια και χειρότερα έκανε η δική μου γενιά. Απ’ το αμπέχονο μέχρι το 4Χ4 ένα τσιγάρο δρόμο… Κι οι δικοί μας νεκροί; Οι νεκροί που δε θα ξεχνούσαμε ΠΟΤΕ, που θα θυμόμασταν ΠΑΝΤΑ – δεν έχουν καν ονοματεπώνυμο πια. Γιατί το ΠΟΤΕ και το ΠΑΝΤΑ δεν είναι παρά δυο λέξεις.
Για σένα και την απεργία πείνας γράφτηκαν πολλά: Ύμνοι και λίβελοι, νηφάλια κείμενα, ψύχραιμα άρθρα, μεγαλόστομα σχόλια, κραυγαλέες τοποθετήσεις. Και με κορυφαία ατάκα «ο Ρωμανός είναι το παιδί όλων μας».
Ε, λοιπόν, σου έχω νέα, Νίκο. Δεν είσαι το παιδί όλων μας. Είσαι το παιδί της μάνας σου και του πατέρα σου. ΜΟΝΟΝ. Κανενός άλλου κερατά – και κανέναν κερατά μην αφήσεις να καπηλεύεται τα νιάτα σου. Όσοι γράφουν παπαριές «είναι δικό μας παιδί» – το δικό τους το παιδί ούτε μέχρι το περίπτερο δεν το στέλνουν χωρίς «ζακέτα να πάρεις».
Ρε συ Νίκο, τι δεν καταλαβαίνεις; Κόκκινα γαρύφαλλα, RIP, δάκρυα μιας χρήσεως, μαλακίες: Η δική σου ζωή πονάει μόνο τους δικούς σου ανθρώπους. Τη μάνα σου, τον πατέρα σου… , άντε σκάρτα και κάνα δυο φίλους. Που και γι’ αυτούς ακόμα, με τα χρόνια, η εικόνα σου που χαιρετάς θα θολώσει κι αυτή – σαν πάχνη… Σ’ ένα παράθυρο με κάγκελα.
Ρε συ Νίκο, τι δεν καταλαβαίνεις; Δεν κατοχυρώνονται, βρε αγόρι μου, υστεροφημίες σε λαούς με μνήμη χρυσόψαρου. Κι αν οι Έλληνες τραγουδάν «ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί», την τύφλα τους δεν ξέρουν ποιο είναι το «γελαστό παιδί» (Ο Ιρλανδός επαναστάτης Μάικλ Κόλινς παρεμπιπτόντως).
Αυτή είναι η μοίρα των παιδιών, Νίκο. Των γελαστών και των αγέλαστων. Πίσω απ’ τα κάγκελα να χαιρετάνε: Έναν έρημο πια δρόμο…
Κι όταν θα ‘ρθουνε οι καιροί
που θα ‘χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα…
ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ
(σ.σ. Το ωραιότερο – κατά την ταπεινή μας γνώμη- κείμενο που διαβάσαμε τις τελευταίες ημέρες και δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ)
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Δείτε εδώ φωτογραφίες και βίντεο από τα γεγονότα του Σαββάτου
